Zaproszenie

[Simon Tracy]

Nikt jeszcze tego głośno nie powiedział.

Tym bardziej cicho i skrycie 

zachowywali się główni zainteresowani

Ale przecież każdy widział to w ich zachowaniu i bezstronnej, bezdennej 

miłości, uczuciu, gestach i wyznaniach.

Choć nie należałem do tych

co wolą żyć, życiem innych.

Ani również nie należałem do tych,

co uważali,

że cudzą prywatność należy 

ochoczo gwałcić i deptać.

Bo jest ona dobrem wspólnym,

napędem do potoku plotek i nadinterpretacji

To miałem

ostatnimi tygodniami wrażenie,

jakoby zbyt często

sam uciekałem ku temu,

by prowokować prawie niewinnie 

wyglądające sytuację, 

powszednie dla planu dnia codziennego.

 

 

A to starając się

odnaleźć chwilę wytchnienia 

od wielogodzinnego pisania, 

wsparty o parapet sypialni, 

natknąłem się wręcz natychmiast 

na ich splecione ciała 

u siedziska parkowej ławki.

Trzymał jej dłonie alabastrowe 

przy swoich ustach 

i szepcząc zapewne słodki stek bzdur 

o nieskończonej miłości, 

obsypywał jej drobne knykcie pocałunkami.

Nie widziałem jej twarzy.

Jedynie burzę

ciemnobrązowych włosów.

Nie widziałem więc i oczu

o orzechowej głębi,

pod których władztwem,

nieraz czułem się niewolnikiem

zakazanego dla mnie uczucia.

Ale nie musiałem widzieć.

Wiedziałem doskonale,

że przepadła już.

Dla mnie i całego świata.

Bo teraz tylko on i jego słowa 

były całym światem.

Były jej ambrozją, 

którą karmiła serce i zmysły.

 

 

Smutny to świat. 

Pełen makabrycznych absurdów.

W którym to ktoś jego rangi urasta

w hierarchii do postaci Boga. 

Dlatego Boże jedyny,

jeśliś jednak gdzieś jest

to chroń mnie przed takimi bożkami 

i ich zgubnym wpływem.

Od innych mogłem dowiedzieć się tyle, 

że ona nie mówiła już o niczym innym 

jak tylko o miłości do niego.

Był wręcz jej fetyszem.

Szalonym uzależnieniem.

Alkoholem.

Nikotyną.

I opium.

Idealnym wzorem. 

Cudownym równaniem.

Po latach ślepych zaułków 

I niewypałów, które miast lądować 

w centrum tarczy,

raniły jej serce odłamkami 

obnażonych kłamstw.

Wolałaby umrzeć.

Rozpaść się na atomy niebytu,

niż stracić go.

 

 

Może i nie wiedziałem nic o miłości.

Ale raz jeden poza tym, byłem świadkiem jak młoda kobieta miłuje kawalera w sposób równie

szalony i bezwzględny.

A mówią Ci podobni do mnie, 

że miłości nie ma.

Sam twierdzę,

że wyginęła wraz z postępem 

gorączki tych szalenie

anty ludzkich czasów.

A potem widzę, 

jej ogarnięta urokiem miłości twarz.

I zamieram.

Odrzucając wszystko co wiem 

i czego mnie życie nauczyło.

Wątpię już nawet w grób.

Bo może jeśli jest. 

To miłość mnie wyzwoli kiedyś

z jego bezdni.

Brednie!

Zaczynam wątpić sobie.

 

 

Wreszcie gruchnęła

spodziewana wieść.

Ślub i wesele pary młodej.

Kto żyw.

Proszony jest i mile widziany.

Nie muszę chyba dodawać,

że byłem jedyną 

osobą która jakimś

wierutnym kłamstwem 

wykpiła się z udziału.

Bo a jakże. 

Sama osobiście złożyła mi wizytę.

I w delirycznie radosnym uniesieniu,

wręczyła mi kopertę z zaproszeniem.

Odmówiłem, broniąc się tym, 

że w podanym terminie 

czeka mnie pilny wyjazd z uczelni 

w związku z jakimś 

nad wyraz niecodziennym znaleziskiem 

w którego identyfikacji 

mogę pomóc innym archeologom.

Przez chwilę przygasła.

Lecz stwierdziła,

że rozumie moje stanowisko 

i wie, że tak

odpowiedzialna praca wymaga 

tego by się jej w pełni poświęcić.

Tak jak miłość, 

pomyślałem zamykając za nią drzwi.

 

 

Piłem na umór trzy dni i noce.

Nie jedząc i nie śpiąc prawie.

Czwartego ranka dopiero, 

objęła mnie zbawcza niemoc, 

utraty resztki sił, godności 

i przytomności umysłu.

Zapadłem w pijacki sen.

Śnił mi się otwarty, głęboki grób.

Pusty i świeży.

U jego szczytu, gotycki krzyż.

A na jego zwieńczeniu kruk dorodny.

Wsparty szponami o nagą, 

kremowej barwy czaszkę.

Kruk miał jej orzechowe oczy.

Uronił nawet łzę.

Wpadła ona do grobu.

W tym miejscu wyrosła po chwili.

cudowna, biała lilia.

Zbudziłem się zlany potem.

Nie dla mnie 

weselne dzwony i taneczne pląsy.

Dla mnie szczęk 

potępionych, piekielnych łańcuchów.

I danse macabre 

z panią ostatecznej drogi i łaski.

Która może i gardzi mną 

ale i nigdy nie zdradzi.

 

I tak się zaiste stało, 

że kto żyw udał się na wesele.

Odbyło się ono niedaleko za miastem. 

Były i tańce przy kapeli.

I stoły zastawione 

najprzedniejszym jadłem i napitkiem.

I kosztowne, eleganckie stroje i suknie.

I zabawy i północne oczepiny.

A więc Ty już od teraz

stracona na zawsze.

Zeszło wszystko aż do białego rana.

Większość zaproszonych ulokowano w zajazdach i karczmach w pobliżu. 

Tak by nie musieli oni wracać

i mogli odetchnąć jeszcze

cały dzień kolejny.

Zresztą większość

przystała na to ochoczo 

bo planowano orszakiem odprowadzić młodą parę na powrót do miasta.

 

 

I tak uczyniono.

Na przód posłano bryczkę biało złotą, 

którą powoziły cztery

kasztanowe ogiery,

przybrane w ozdobne dery, 

pióropusze i nauszniki.

Para młoda okupowała ławeczkę 

zaraz za postacią 

przybranego we frak i cylinder woźnicy.

Orszak powoli zbliżał się 

najpierw do rogatek miasta,

potem objechał przedmieścia,

wreszcie chcąc wtoczyć się na rynek 

od ulicy Kowalskiej,

został nagle przyblokowany

przez rozklekotaną furmankę 

o ledwie trzymających się kupy osiach.

Furmanka była omalowana

czarną farbą 

I równie kara klacz powoziła nią.

Na zydlu w furmance

siedział miejski grabarz.

Na widok roześmianego

i gwarnego orszaku weselnego,

chciał zawrócić konia

by nie przynosić pecha młodej parze przez przecięcie ich drogi.

Klacz jednak w proteście stanęła dęba 

i z głośnym rżeniem 

mimo ciągnięcia za uzdy

nie ruszyła się o cal.

 

 

Chwilowy zator wykorzystał pan młody 

by rozmówić się z grabarzem.

Pech to okrutny gdy śmierć 

komu drogę przecina.

My wracamy z miłością,

pieśnią i tańcem.

By dzielić się naszym szczęściem 

z całym światem 

a Wy pracujecie dla kostuchy 

co wytchnienia dać nie może 

nawet w dniu

tak błogosławionym i pięknym.

Widzę klepsydry kleicie.

Kogóż to śmierć w tany porwała

skoro wszyscy u nas tańczyli

i nie pomarli od tego?

Grabarz z posępna miną wydzielił jedną zapisana klepsydrę z małego stosiku 

i podając ją panu młodemu rzekł.

 

 

A juści nie wszyscy u Was bawili.

Bo nie skorzy byli ku temu widać 

by się uciesznym chuciom oddać 

gdy im serce z bólu krwawiło.

Przedwczoraj gdyście najpewniej 

zasiadali do wesela,

nasz literat i historyk.

Zamknięty w swym mieszkaniu 

Strzelił sobie w skroń.

Znaleziono go rano martwego w fotelu.

Nie miał rodziny.

Nie miał przyjaciół.

Ale proszę

o to zaproszenie na jego pogrzeb.

Na dziś na godzinę czternastą.

Rad będę w jego imieniu Was widzieć na cmentarnym polu.

Bo niegodne jest

aby człowiek co był sam 

przez życie całe

i sam odchodził z padołu.

W asyście jedynie 

księdza, grabarza i urzędnika.

A więc wstąpcie na śmierci wesele.

Miło mu będzie

powitać Was wszystkich.

Z tymi słowami uderzył z bicza

i klacz poszła usłużnie przed siebie, zostawiając orszakowi

wolną drogę i wolny wybór.

Ku ostatecznej decyzji.

 

 

[huzarc]

To romantyczna ballada w formie prozy poetyckiej, mistrzowsko zamknięta w motywie „ślubu i pogrzebu” — życia i śmierci splecionych w jednym geście.

[tie-break]

@Simon Tracy Najbardziej z całego wiersza spodobał mi się grabarz. Właściwie to Grabarz, wielką literą, zwłaszcza że w końcowych częściach urasta niemalże do rangi mistrza ceremonii, ważnej postaci (w literaturze), przez której ręce musi przejść rozwiązanie akcji.

Taki bohater istnieje po to, żeby spiąć wątki w sensowne zakończenie.

Grabarza wymyśliłeś, jak przypuszczam, żeby połączyć miłość i śmierć - które lubią iść w parze w Sztuce, a przy okazji... tworzysz wyśmienity, groteskowo-wisielczy klimacik.

Kompozycyjnie też jest to fajnie pomyślane.