Sala 117

[Migrena]

 

 

W sali sto siedemnaście pachnie nocą,

plastikiem, metalem i chemikaliami gnijącego życia.
Woda w kubku drży przy każdym twoim oddechu,
tak cienkim, że boję się patrzeć,
żeby go nie roztrzaskać jak szkło.

Twoje ciało jest listem spalonym na krawędziach -
kartki powykrzywiane, litery wyblakłe, mięśnie wiotkie,
skóra chłodna i lepka,
a kości pod palcami skrzypią jak stare drewno.
Trzymam je w dłoniach, a one rozsypują się w pył,
w kurz szpitalnego powietrza, w zapach dezynfekcji i krwi.

Twoje dłonie są lekkie jak słowa, które mówiłeś w kuchni,
a teraz pachną krwią, potem, kurzem i strachem,
którego nie mogę wyrzucić z gardła.
Oczy masz zamknięte, ale wiem, że tam jesteś - 
w jakimś rogu ciszy, może w śnie, może w miejscu,
gdzie nie ma bólu, ale jest zimno metalu, plastik,
i ślad Twojej nieobecności.

Aparatura mruga jak gwiazda, której nikt nie widzi.
Monitor pika rytm zapaści, sinusoida spłaszcza się
jak rozdeptane ciało w łóżku.
Pielęgniarka kalibruje pompę infuzyjną,
jej ręce suche od płynów i alkoholu - 
jedyny dźwięk w tym betonowym świecie,
jedyna modlitwa, która jeszcze jest możliwa.

Pielęgniarka poprawia prześcieradło, nie patrzy na mnie - 
wie, że słowa już nie wystarczą.

Moje serce stoi przy tobie jak pies pod drzwiami,
które nigdy się nie otworzą.
Chciałbym wsunąć w ciebie powietrze jak dawne wspomnienia,
nakarmić dniami, które mogliśmy mieć,
ale życie nie daje się dokarmić - 
odchodzi cicho, pozostawiając krwawe ślady na poduszce,
włosy w wodzie, echo wbite w żebra jak nóż.

Chciałem powiedzieć: nie odchodź,
ale słowa ugrzęzły w gardle   jak stwardniały chleb w gardle dziecka.

Trzymam cię za rekę i wiem, że to już nie twoja ręka,
tylko ciepło, które odpłynie, cień, który pamięta dotyk,
i mięso, które jest już tylko wspomnieniem napięcia w palcach.

Sala siedemnaście zamienia się w morze - 
morze ciał, zapachu leków, krwi, metalicznej wody i betonu,
a ja stoję przy twoim łóżku jak na brzegu,
widząc, jak odpływasz, bez łodzi, bez powrotu.

Twoje oczy przestają patrzeć, twoje ciało chłodzi się jak stara stal,
a moje serce krwawi w rytm pikającego monitora.

I kiedy aparatura milknie,
światło gaśnie jak oczy, które przestały mnie widzieć –
zostaje tylko cisza, ciężka, jak mokre poduszki,
jak łóżko, które już nie trzyma życia.

Ale ta cisza to ty.
Już nie w sali.
Już nie w bólu.
W ciszy, która oddycha we mnie,
jakbyś wciąż była - 
twarda, brutalna, bezwzględna,
jak życie, którego nie udało się oswoić.

 

 

 

[iwonaroma]

Przy długich wierszach uwaga często mi się rozjeżdża, przy Twoich - nie. (Na ogół ;) żebyś nie był zbyt zarozumiały :))

Czasem można by coś skrócić, ale przecież nie wszystko musi być takie skondensowane. Życie w emocjach, zwłaszcza po stracie - jest jednak obszerne.

Bardzo poruszający wiersz. 

[huzarc]

@Migrena

Ten wiersz to silny, niemal prozatorski zapis doświadczenia granicznego – śmierci bliskiej osoby w szpitalnej sali. Jego siła tkwi w bezpośrednim, nieupiększonym języku, w tym jak obrazy przenoszą na czytelnika zapach, temperaturę, teksturę tego miejsca.

[Berenika97]

Napisałeś coś, co boli w sposób fizyczny – da się wyczuć ciężar tego pokoju, lepkość powietrza, metaliczny smak strachu. Sposób, w jaki operujesz konkretem – plasti­kiem, dezynfekcją, pompą infuzyjną, sinusoidą – sprawia, że śmierć nie jest tu abstrakcją, tylko doświadczeniem cielesnym, materialnym.

Szczególnie poruszające są te momenty, gdzie język się łamie pod ciężarem tego, co próbuje wyrazić. Nie upiększasz, nie pocieszasz, nie dajesz fałszywej nadziei, zostałeś w tej sali do końca – wzruszający tekst.

 

[violetta]

 Nie idź w tą stronę, takie ła:) brakuje ci miękkości w pisaniu, nie do końca mi się podoba Twoje pisanie, nic odkrywczego:)

[Annna2]

@Migrena  Powiem tylko tyle- miłość zwycięża śmierć, naprawdę.

Bo nigdy nie przestaje się kochać przecież. I tęsknić.

[Alicja_Wysocka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Za Anią powtórzę, myślę tak samo.

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Migrena... to wiersz o odejściu... często bywa tak, że gdy już ktoś zgaśnie, zaczynamy myśleć...

chciałoby się.. kogoś nakarmić dniami, które mogły być... nagle los urywa życie. Zostają wspomnienia

i być może jakieś wyrzuty wewnętrzne. Ogólnie.. smutne, przygnębiające, no i w Twoim, szerokim wydaniu.

Pozdrawiam.

 

 

[Migrena]

 

@Alicja_Wysocka

a ja myślę tak samo jak Wy !

dziękuję Alu.

 

 

@Annna2

Aniu.

Ale tęsknoty nie można przykryć nową miłością.

Wiesz tak samo jak ja, że to iluzja.

Przytłumić, wygłuszyć - tak.

Pisałaś przecież sama o szlafroku siostry co w szafie....

Najwięcej zależy od osobowości osobniczej.

dziękuję Aniu :)

 

 

@iwonaroma

dzięki za szczerość :)

 

wiem, że poezja wybitna to kondensat.

wiem, że w poezji więcej nie znaczy lepiej.

Ale jak pochylam się nad kartka papieru.....to coś mnie gna przez te metafory.

 

Póżniej czytam to na głos czy jest rytm.......i czasem wywalam kartkę do kosza.

 

dziękuję za inspirujący komentarz :)

i że byłaś :) 

 

Edytowane 5 godzin temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

 

 

@huzarc

soczysty i barwny komentarz.

dziękuję.

 

 

@Berenika97

Bereniko.

nie upiększam bo znam to z autopsji.

Przeżyłem traumę.

Nikt tego nie pojmie jeżeli tego nie przeżyje.

Nigdy to we mnie nie zniknie.

Dziękuję pięknie.

 

 

@Nata_Kruk

Nata !

no tak.

masz rację - zostają wspomnienia, zostaje ból.

Ale trzeba dalej żyć....

Ale czy trzeba ?

Nie wiem.

Dziękuję :)

Edytowane 4 godziny temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Annna2]

@Migrena  nie, nigdy tego nie napisałam, że nowa miłość zastąpi cokolwiek,

nowa miłość sprawi że się zapomni? Nie, myślę że nie.

Tęsknię za siostrą.

Miałyśmy pojechać w podróż koleją transsyberyjską, planowałyśmy,

nigdy nie przypuszczałam, że będę składać się na jej pomnik, a jednak.

Minęło 6 lat, tęsknię i kocham tak samo

 

[Migrena]

@Annna2

Aniu.

w tym dzisiejszym jarmarku myśli coś mi się w głowie nie poskładało.

Faktycznie tak nie napisałaś.

Przepraszam.

I mi się to co źle zrozumiałem kłóciło z tym co pisałaś kiedyś o siostrze. Zapamiętałem to jako coś niezwykle wzruszającego.

Dzięki, że przewentylowałaś mój mózg :)

[Gosława]

Mimo że ten wiersz jest do szpiku smutny to znalazłam w nim przepiękne frazy które nadają mu takiego aksamitnego wykończenia 

Przez co tekst jest miękki bez takich bardzo ostrych wwiercających się w głowę skojarzeń 

Nie wiem jak lepiej te moje odczucia ubrać w słowa 

 

[Migrena]

@Gosława

Gosiu :)

już ubrałaś je w piękne słowa.

W ciepłym, miłym komentarzu.

Pięknie dziękuję :)

[Annna2]

@Migrena  przeprosiny przyjęte.

Uświadomiłeś mi jednocześnie, że nie warto pisać wierszy osobistych,

a jeśli już, to niczego nie tłumaczyć.

Miłość zwycięża śmierć- naprawdę.( to napisałam)

Bo przecież jeśli ktoś kogo się kocha- umiera, to przecież nie przestaje się go kochać

[Migrena]

@Annna2

Ooooo. jasne.

najczystszej postaci refleksja filozoficzna.

Czysty Platon.

Nie zrozumiałem tej oczywistości w pierwszym podejściu.

Dzisiaj jestem jakbym pływał w melasie. Z własnej głupoty oczywiście.

Platon, ale też nasz Karol Wojtyła.

 

Dobrze Aniu, że jesteś :)

[Annna2]

@Migrena  to nie Platon z pewnością.

Wojtyła? Tak.  To moje myślenie, nikogo nie cytowałam.

Ani to refleksja filozoficzna, tylko uczucia osobiste

Z Alą się zgodziłeś. Ala powtórzyła moje słowa, więc ją zrozumiałeś mnie nie?

Nie sądzę.

Wiesz, nie było to fajne, grzeczne też nie, ale spoko.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 2 godziny temu przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[Gosława]

@Migrena Reniu

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Migrena]

 

@Annna2  

 

"bo przecież jeśli ktoś kogo się kocha- umiera, to przecież nie przestaje się go kochać"- Twoje słowa.

 

To kwintesencja Platońskiej koncepcji Idei.

Prawdziwa i trwała rzeczywistość tkwi w świecie niematerialnych, wiecznych wzorców, a nie w przemijającym świecie zmysłów.

Utrzymanie miłości po śmierci jest dowodem na to.

że kochaliśmy IDEĘ.

A nie  jej efemeryczne wcielenie.

 

Doznania zmysłowe przemijają a miłość trwa nadal.

Wniosek - kochamy coś wyższego niż istotę materialną.

Czysty Platon.

 

 

@Gosława

w takim wypadku - przepraszam Reniu :)

Wybacz człowiekowi co zapomniał co jadł dzisiaj na śniadanie.

Gin z tonikiem i arogancja wobec samego siebie - i oto efekt :)

Reniu - przepraszam :)

 

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Migrena (wyświetl historię edycji)

[Pan Ropuch]

@Migrena Bardzo dużo wiersza w wierszu, osobiście ropuchowi takiemu jak ja za dużo jest tu wszystkiego. Mniejsza o inszość, że powtarzają się zapachy: pachną krwią, potem, kurzem i strachem, by później zapachu leków, krwi, metalicznej wody i betonu, tudzież bodźce: zimno metalu; chłodzi się jak stara stal oraz dwukrotnie pikujący monitor. O krwi już nawet nie będę wspominał – wszystko jest krwawe, zakrwawione. Nawet sala z tytułowej 117 zamienia się w 17, ale to już szczególik.

 

Sprobuj to napisac w tytulowych 117 slowach, mysle ze przekaz moze byc nawet duzo mocniejszy.. 

 

przykladowo:

 

Sala sto siedemnaście

pachnie chemią i gnijącym życiem.

 

Twoje ciało jest jak spalony list,

a kości skrzypią pod palcami.

 

Trzymam Twoją dłoń, która pachnie krwią i strachem,

ale wiem, że to już tylko ciepło, które odpłynie.

 

Aparatura mruga, monitor pikając ogłasza koniec.

Pielęgniarka nie patrzy, bo słowa już nie wystarczą.

 

Moje serce staje jak pies pod zamkniętymi drzwiami.

Chciałbym Cię nakarmić dniami, których nie było,

ale życie odchodzi cicho.

 

Kiedy aparatura milknie, gaśnie światło.

 

Zostaje cisza – ciężka,

jak mokre poduszki.

Ale ta cisza to Ty.

Już nie w bólu.

Oddychasz we mnie,

twarda i brutalna,

jak nieoswojone życie.

 

 

Edytowane 1 godzinę temu przez Pan Ropuch (wyświetl historię edycji)