Na strunach rdzy

[Nata_Kruk]

 

              Na strunach rdzy

 

 

grają skoczne liście poruszone wiatrem                       
otulony mgłami świt na powitanie 
zawiesił pierzynę jakby chciał mnie chronić
ciekawość góruje - sarny z mojej strony

 

nagle gumiak zamarł nogą nijak ruszyć
ramionami wiatrak - no i bęc - w kałużę 

 

w płowiejących trawach rdzawe ikebany
i jak okiem sięgnął tropy zjesiennienia
a ja zliczam lata gubiąc się w rachunkach
przecież moja jesień właśnie się zaczyna

 

 

 wrzesień, 2025

 

 

 

 

[Annna2]

@Nata_Kruk  ładnie.

A rdzawych liści we wszystkich rudości odcieniach- to jesieni piękno

[FaLcorN]

@Nata_Kruk

Na strunach rdzy,

będę Ja i będziesz Ty.

 

Dobrego tygodnia! Pozdrawiam!

[Nata_Kruk]

@Annna2... to prawda  @FaLcorN... jesienne struny potrafią pięknie grać....

bardzo Wam dziękuję za wejście. Pozdrawiam.

[huzarc]

@Nata_Kruk

Podoba mi się w tym tekście połączenie melancholii z ciepłym uśmiechem – rzadko kto potrafi pisać o jesieni w taki sposób, by zamiast przygnębienia zostawić czytelnika z poczuciem bliskości i pogody ducha. Najbardziej zapamiętałem „rdzawe ikebany” – to piękne, nietypowe ujęcie jesiennego krajobrazu.

[Gerber]

Ładny klimat stworzyłaś,  jesień to moja ulubiona pora roku. 

[Alicja_Wysocka]

@Nata_Kruk Ale ładnie, nawet mi pasuje do koloru włosów :)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - grają skoczne liście poruszone wiatrem                       
otulony mgłami świt na powitanie  - miły moment wiersza - 

                                                                                                Pzdr.uśmiechem.

[Jacek_Suchowicz]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ładne

 

każdego roku rok odejmujesz

przecież się stajesz wciąż coraz młodsza

dziecinniejemy nie - nie to czujesz

piszesz i tworzysz kreujesz postać

 

na strunach rdzy grasz obrazami

tej pory roku najpiękniejszej

każdy upada (tak między nami)

z gracją się podnieść - to najważniejsze

:)))

 

 

[Berenika97]

@Nata_Kruk

Masz niezwykły talent do uchwycenia magii - tym razem jesiennego poranka. Sposób, w jaki łączy poetyckie obrazy z nagłą, komiczną scenką z gumiakiem - to pokazuje prawdziwe mistrzostwo w łączeniu liryczności i życiowej autentycznością.

Szczególnie porusza mnie końcówka - to zdanie "przecież moja jesień właśnie się zaczyna" ma w sobie coś głęboko optymistycznego i mądrego. Zamiast melancholii nad upływającym czasem, wybrałaś nadzieję.

Obrazy są bardzo plastyczne - "pierzynę mgieł", "rdzawe ikebany" w trawach, "tropy zjesiennienia". To piękna poezja. A ta scena z gumiakiem w kałuży jest super! Czytałam z uśmiechem i wzruszeniem jednocześnie.