Polityk w blasku kasy

[Migrena]

 

 

 

Polityk wchodzi do swojego mieszkania jak huragan w brylantowym smokingu,
z kieszeni wysypują się złote monety jak deszcz meteorytów,
z teczki wylewają się banknoty jak zielona powódź papieru,
a złote sztabki uderzają o podłogę jak kły mamuta,
rytmicznie, w takt jego serca – serca pompowanego łapówkami.

Pudełka po butach trzeszczą jak trumny przepełnione banknotami,
mikser wiruje w szaleństwie i pluje monetami,
kaloryfer jęczy, dusząc w sobie koperty gorące jak węgiel z piekła,
a szuflady wybuchają jak armaty absurdu,
plując na podłogę kolejne łapówki,
które wiją się jak robaki karmione podatkami narodu.

Banknoty tańczą w powietrzu niczym skrzydła szarańczy,
opadają na stoły, krzesła, rośliny, na kota mdlejącego w kącie,
szeleścią chórem za oknem:
– Idioci, głupcy, płaćcie, płaćcie dalej,
bo każda wasza złotówka jest jego świętem.

W szafie – sejf, w sejfie sejf, w sejfie kolejny sejf,
a każdy mdleje od ciężaru złotych sztabek i banknotów,
trzęsie się jak pacjent w gorączce,
ale polityk otwiera je z czułością, jakby były matrioszkami chciwości,
i śmieje się, że nigdy nie będzie ostatniego dna,
bo chciwość nie zna spodu.

Złote sztabki układają się w piramidy,
monety stukają jak werble koronacji,
a polityk klęka przy tym skarbcu jak kapłan pychy,
całuje banknoty, tuli złoto, wdycha je jak kadzidło,
i szepcze: – Jeszcze… jeszcze… naród niech kona,
a ja będę królem złotego świata!

Dywan próbuje go udusić ze wstydu,
kanapa wyje jak pies skatowany podatkiem,
lustro pęka i krzyczy: „Patrzcie na monstrum, co żywi się waszym chlebem!”
Ale polityk śmieje się, śmieje tak, że ściany pękają,
śmieje się banknotami, śmieje się sztabkami,
śmieje się narodem za oknem,
który stoi w kolejce do życia –
z pustymi kieszeniami i pełnym rachunkiem sumienia.

Aż wreszcie staje sąd,
w progu, z uśmiechem jak bankomat,
i mówi jak wyrocznia absurdu:

– Te złote monety? Nie jego.
Te banknoty w pudłach po butach? Nie jego.
Te sztabki pod dywanem, te koperty w kaloryferze?
Nie jego, nie jego, nie jego.

I polityk wychodzi wolny,
czysty jak kryształ w kieliszku szampana,
śmiejąc się w złocie i papierze.

A naród za oknem, głupi, naiwny, wyzuty –
bije mu brawo i płaci dalej,
bo wierzy, że ten skarbiec wypełniony łapówkami
zbudowany jest dla niego,
choć naprawdę zbudowany jest na nim.

 

 

 

[violetta]

Który to taki polityk?

[Migrena]

@violetta

Każdy :)

Złapany - złoty chłopiec platformy.

[violetta]

@Migrena życie to jest stresujące:)

[Migrena]

@violetta

Violu :)

Dla nich czy dla nas ?

[violetta]

@Migrena dla wszystkich:)

[Annna2]

@Migrena  Jan Karski kiedyś powiedział że rządy nie mają duszy, że ludzie mają duszę.

Polityka wykoślawia moralność.

O Jacek trochę Ciebie nie było.

[Migrena]

@Annna2 ale już Aniu jestem :)

Dzięki wielkie :)