Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

naleweczka z ciszy

Alicja_Wysocka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Alicja_Wysocka

Alicja_Wysocka

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

robię sobie naleweczki:
dzika róża, orzech włoski.

 

nigdy nie chodziłam po linie
- gdzie mi tam do równowagi?

a ty myślisz:
„zamknęła się w słoiku”.

na ile?


mówisz, że wolność jest trudna,
przekonujesz,
a ja się tylko boję.

nie wierzymy sobie.

 

więc piwnica.
tak, piwnica.
zostanę tam
na długie cisze i zimy
- jak zawsze.

 

ale czasem,
nawet tam,
nalewka pachnie różą
i przez małe okienko
przecieka światło.

 

Edytowane przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)
13
Zorya Holmes

Zorya Holmes

Opublikowano
Opublikowano

Dzień dobry, Alicjo. Twój wiersz jest pełen lęku, pomimo że peel wydaje się dość lekko o nim opowiadać.

Lęk przed wolnością, to w gruncie rzeczy lęk przed życiem. Czy ono jest trudne? Po prostu jest i trwa, podobnie jak wolność - to tylko (i aż tylko) przestrzeń, którą otrzymaliśmy, aby w niej... istnieć, działać, rozwijać się, wchodzić w relacje z innymi bytami. Świadoma rezygnacja z tego to śmierć za życia. Boimy się cierpienia, a przecież to tylko ciśnięty do rzeki kamień. Kręgi rozejdą się po wodzie, ale w końcu zanikają, a rzeka płynie dalej.

miłego dnia :)

1
Berenika97

Berenika97

Opublikowano
Opublikowano

@Alicja_Wysocka

Piękny, delikatny wiersz! Naleweczki - dzika róża i orzech włoski - jako małe radości, które można sobie stworzyć nawet w trudnych chwilach. Ta metafora "zamknięcia się w słoiku" jest bardzo trafna i wzruszająca.

Lubię też, jak subtelnie pokazujesz, że nawet w tej piwnicy, w tej samotności, pozostaje miejsce na nadzieję - zapach róży i światło przez okienko. Jest w tym coś bardzo prawdziwego o tym, jak radzimy sobie z trudnymi emocjami.


 

1
Alicja_Wysocka

Alicja_Wysocka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

@Zorya Holmes Dzień dobry Zorya

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Prawda, w życiu dokonujemy przeróżnych wyborów, nie zawsze trafnych. 

Bardziej chodziło mi o wolność słowa. Dziękuję za obecność :)

 

@Berenika97Mam naleweczek całkiem sporo, kolejne się robią. Nie wiem po co, raczej dla gości.

Mieliśmy spory ogród, nic się mogło zmarnować - no i to zostało mi w pamięci do teraz.

Wiesz, piwnicy nie lubię, jak byłam dzieckiem, straszyli mnie piwnicą - też mi to zostało.

Zdarza mi się prosić sąsiadkę, żeby ze mną zeszła, bo wciąż się boję, a trzeba czasem tam zejść i coś zanieść albo przynieść. Dzięki Bereniko za odwiedziny :)

 

 

 

Edytowane przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)
1
Berenika97

Berenika97

Opublikowano
Opublikowano

@Alicja_Wysocka No to tym razem nie trafiłam! :) Ale co do naleweczek - to mam kuzyna, który robi je dla całej rodziny. Najbardziej smakuje mi ta z orzechów. Dawno już nie piłam, ale pamiętam jej smak. Podziwiam teraz dwie osoby w temacie naleweczek. Ciebie i mojega kuzyna. :)))

1
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

mam cię ochotę z rodziny wypisać 

gdzie się podziały subtelne nadzwyczaj 

te rymy i rytmy co zręcznie czarują

i dają ci wolność że możesz odfrunąć

 

wiesz że nikt nie może dorównać w lekkości

jakże delikatnej babskiej wrażliwości

a chłop gdy się skręci albo zrobi szpagat

to tak nie potrafi pisać mu nie nada 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Co kilka lat

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @A.Between   Bardzo się cieszę, że teraz jest ten moment, gdy wynurzyłeś się z własnych głębin, dotykasz światła, zatrzymujesz zegary, jesteś znowu muzykiem, poetą i śpiewakiem. Mam nadzieję, że tym razem cisza już nie przyjdzie, a Muza nie będzie kapryśna. :) Pozdrawiam. Świetny wiersz. (i prawdziwy)
    • Migrena
      Upojony Zimą

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97   jestem i od razu odpowiadam:)   Nika.   Ty wiesz przecież jak ja bardzo potrzebuję słów wsparcia.   takiego głębokiego, które wnika do samego wnętrza mojego Ja.   Ty mi często takiego wsparcia udzielasz.   prostym słowem powiem:   dziękuję!        
    • KOBIETA
      W zaparowanym lustrze …

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Migrena   Masz rację! Czas jest bezwzględny ;))) linie są niewyraźne;)  (  Einstein pewnie by dyskutował …;) 
    • Berenika97
      Upojony Zimą

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena Czytam Twój wiersz i zaczynam marznąć od środka, bo ty nie opowiadasz o mrozie – ty wstrzykujesz go prosto w krwiobieg. "Oddycham metalem. Oddycham trzaskiem." Mróz jako prawda, która wypala wszystkie miękkie kłamstwa lata. Chirurg bez znieczulenia. To brutalne, ale właśnie dlatego czyste. I ten paradoks na końcu – że w tym totalnym zamarznięciu, w tej białej śmierci, nagle płoniesz. "Cichym, niebieskim ogniem, którego żaden lipiec nie potrafi nazwać." To nie ciepło komfortu – to płomień istnienia wyostrzony do granic wytrzymałości. Zima cię nie zabija, ona cię rozświetla od środka poprzez ból. Świetne metafory i obrazy. Podoba mi się "But od nart pogryziony przez psa" – ten groteskowy detal i "Atrament, który zamarza na marginesach" – widzę cię tam, poeta na krawędzi białej karty. :)))   Jak długo będziesz stał w tym mrozie? :) Świetny tekst:))) Pozdrawiam.
    • Migrena
      Upojony Zimą

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Tymek Haczka   szanowny czytelniku:)   dziękuję za Twój komentarz choć mam wrażenie, że został napisany bardziej   z potrzeby uporządkowania własnych upodobań niż z potrzeby rozmowy o wierszu.   rozumiem to: kazdy z nas czyta przez pryzmat własnych granic i   własnych map.   pozwolę sobie jednak zauważyć, że metafory nie są od tego, by były „potrzebne” komukolwiek   poza autorem, który je rodzi, i czytelnikiem, który potrafi je unieść.   poezja nie jest konstytucją -  nie musi spełniać norm, dostarczać funkcji ani miescić się w cudzych szufladkach.   ona oddycha tam, gdzie chce, a nie tam, gdzie jej się wyznaczy.   to ja odpowiadam za ten wiersz.   to ja wybieram jego ryzyko, jego przepych, jego cisze i pęknięcia.   jeśli dla kogoś jest w nim zbyt wiele, niech zabierze sobie z niego mniej.   jeśli zbyt mało, niech dopisze sobie więcej w głowie.   poezja bywa wymagająca -  czasem bardziej niż czytelnik był przygotowany udzwignąć.   to nie jest jej wada.   nie piszę wierszy po to, by były zgodne z oczekiwaniem; piszę je po to, by były zgodne z prawdą, którą w danym momencie widzę,   a prawda w poezji nie zawsze jest wygodna, ani „potrzebna”, ani grzecznie podana łyżeczką.   i bardzo dobrze.   jeśli więc mój tekst Twojego gustu nie obsłużył - przyjmuję to ze spokojem.   wiersz także ma swoje upodobania i nie do każdego się nachyla.   znam poetycką zasadę: im mniej tym mocniej.   ale ja nie szukam mocy - szukam obrazów.     doceniam Twój trud.   bardzo sobie cenię uwagi ludzi inteligentnych którzy rozumieją co i o czym piszą.   dziękuję:)        

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...