I nikt cię nie usłyszy

[Ewelina]

i nikt cię nie usłyszy, 

na rozwianych przestrzeniach - trwasz, 

pozornie stoicki spokój w tobie...

nikt cię nie zawoła,  

stoisz na rozwidleniu bezradnie, 

przybierasz nienaganne miny - trwasz 

 

w morze rozległych zawinionych ciszy, 

w wąskie gardło niemego krzyku 

bezszelestnie brniesz, 

rozpadasz się jak popiół - trwasz 

 

I nikt cię nie usłyszy 

 

 

[FaLcorN]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Na marne wołam chyba,

jak pustynię ryba.

Nawet nadstawiam ramię,

na dwóch bytów spawanie.

 

Udanego weekendu, pozdrawiam!

[Leszczym]

@Ewelina Akurat usłyszałem, choć właściwie bardziej przeczytałem. 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Ewelina Po prawdzie tak raczej jest i to nazywam paradoksem ludzkości, a mam na myśli to, pomimo, że jest nas ludzi na tym  świecie parę miliardów, nie wiem nie liczyłem, to tak naprawdę w głębi serca i umysłu jesteśmy jako jednostki zawsze samotni. Pozdrawiam serdecznie!

[Naram-sin]

@Wiesław J.K. Coś mi się jednak wydaje, że ten wiersz jest bardziej egzystencjalny, a nawet 'egzystencjalistyczny'. Samotność jest konsekwencją zwątpienia w istnienie siły wyższej, tudzież w jej sprawczość względem człowieka.

 

@Ewelina'Niemy krzyk' to tombakowa metafora, z której już nie wykrzeszesz żadnej wartości dodanej.

[Ewelina]

@Leszczym czasem się zdarza:) choć mam wrażenie że coraz rzadziej w obecnych czasach. 

@Wiesław J.K. zgadzam się z Tobą. Myślę także że wraz z rozwojem cywilizacji, osamotnienie jednostki jest jeszcze większe i może narastać. Sama nie wiem gdzie jest granica...A może jej nie ma. 

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 2 godziny temu przez Ewelina (wyświetl historię edycji)