Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Celebrytka

Berenika97
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Berenika97

Berenika97

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

Pewien dziennikarz młody
pisał o celebrytkach reportaż.
Zagadnął jedną z nich:
– Z czego jesteś znana?

Ta rzekła mu z dumą:
– Byłam żoną aktora,
teraz jestem rozwiedziona.
Opowiadam o kiecce,
co ma „Diora” na metce.
Jestem znana z „lajfu” swego
i… elitarnego ego.

– A wiesz – pyta publicysta – kim był Seneka?
– Seneka? Nie znam człowieka!
– Twierdził, że wprawdzie lansu prawo nie zakazuje,
lecz u mądrych ludzi wstyd głupotę hamuje.

 

11
JWF

JWF

Opublikowano
Opublikowano

Jak to mawiają, znani z tego, że są znani :)

Wielkim człowiekiem jest ten, kto używa glinianych naczyń tak, jakby były srebrne; ale równie wielkim jest ten, kto używa srebra tak, jakby było gliniane. - Seneka

3
Berenika97

Berenika97

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Marek.zak1Bardzo dziękuję za komentarz, to już jest prawie "kultowe". :)

@Nata_KrukBardzo dziękuję! Ja też ich unikam. :)

@TylkoJestemOnaBardzo dziękuję! Twój wiersz jest bardzo fajny!   :)))

@Annna2Bardzo dziękuję! Media kreują takie postawy, nic nie tworzących osób. A one aspirują do bycia elitą - narodu?

Pozdrawiam. 

@Leszczym Bardzo dziękuję! To oznacza, że Twój Dziadek był bardzo mądrym człowiekiem. 

@DziadomirStaroświeckiBardzo dziękuję! 

1
Leszczym

Leszczym

Opublikowano
Opublikowano

@Berenika97 Wiesz to ogólnie skomplikowane zagadnienie. Masz jak każdy trochę czasu na dobę. Świat się specjalizuje. I jak go poświęcasz celebrystyce no nie bardzo jesteś w stanie w innych dziedzinach dojść wysoko. I na odwrót gdzieś siadasz do poezji, filozofii, książek więc nie spędzasz czasu na zakupach. I na selfie. Świat się tak wyspecjalizował, że nie da się być alfą i omegą. Znałem dla przykładu tak naprawdę słabo bardzo oczytanych prawników, co wydawało się dużym paradoksem. Czytali może te akta i ustawy, ale nie zaglądali do Seneki. 

@Berenika97 Inna sprawa, że świat naprawdę chce ludzi ładnych. Wiesz takim co się powodzi. Że sobie pływają wśród luksusów. Ładnie wyglądają i się uśmiechają zupełnie. Naprawdę chcą takich oglądać, jakoś człowiekowi robi się lżej w tej niedoli. Wiesz, że jest tutaj coś w rodzaju czaru powodzenia i warto się starać. To mega na pokaz jest chyba, ale czyż nie jest czymś na pokaz każda inna dziedzina? 

1
Berenika97

Berenika97

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@LeszczymKażdy z nasz decyduje jak będzie wykorzystywał swoje życie. Kiedyś napisałam, że robienie  czegoś pod presją innych, czegoś, na co nie mam ochoty, to tak, jakbym okradała siebie z życia. Nie chodziło mi o ważne sprawy, typu obowiązki np. rodzinne czy zawodowe. Tylko np. nie założę fb, insta, bo nie chcę na to tracić czasu. A jestem pod silną presją. Wolę za to poczytać książke lub zastanowić się nad ... Seneką. :) Lubię  filozofię. Pozdrawiam. 

ps. Na studiach prawniczych jest taki przedmiot filozofia i filozofia prawa. Pewnie zakuł i zapomniał. 

2
Leszczym

Leszczym

Opublikowano
Opublikowano

@Berenika97 Wiesz też lubię i dlatego tu jestem, ale jestem tu od 5 lat prawie i widzę, że też jest rodzaj presji. Ona ma inne nieco oblicze, bazuje na innym systemie nagród i kar, opiera się na innych przesłankach, ale też jest jej rodzaj. Zapewne jest tez ona mniejsza niż w świecie celebryckim, to pewnie duża zgoda, ale z kolei nie stanowi źródła utrzymania. Bo właściwie największa presja jest wtedy gdzie tym co robisz musisz zapewnić sobie utrzymanie. Tam jest najwięcej presji. Tutaj to ogólnie takie no szemrane towarzystwo w głównej mierze :)

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • wierszyki
      Wierszyk familijny

      Przez wierszyki · Opublikowano

      DZiękuję za sympatię dla podskoków (też tak kiedyś robiłam ):   Pozdrawiam serdecznie @Czarek Płatak @Leszczym @Waldemar_Talar_Talar @huzarc :-)
    • Rrr
      pofleksjowane

      Przez Rrr · Opublikowano

      @violetta dzięki :) @FaLcorN @huzarc@huzarc dzięki :) @Omagamoga jak pokażesz mi jakieś zdjęcia, to wybiorę, na których są rowerzyści :)  
    • Marianne_
      Boob

      Przez Marianne_ · Opublikowano

      Koma: a zrób mi "bob", im bór za amok.  
    • Migrena
      Nic

      Przez Migrena · Opublikowano

      I tak. I tak. Jestem. Nie wiem. Nie czuję się nic. Oddech przechodzi przez szkło stworzenia, rozbija się o własną przezroczystość, a jego odłamki tańczą w próżni - jak anioły, które zapomniały, po co mają skrzydła. Czas spada jak popiół z wypalonej wiary, a jego płatki śnią o ogniu, którego już nie ma. Dno chwili rozsypało się w pył - a w tym pyle milczą ogrody, które aniołowie podlewają łzami zapomnienia. Nic nie wraca. Nic się nie zaczyna. Ten wdech - to echo cudzego istnienia, cudze serce bije we mnie, jakby ktoś inny próbował pamiętać, że jestem. W mroku słychać modlitwy, których nikt nie wypowiedział, i ciszę, która drży, jakby sama chciała zostać imieniem. Ruch – bez znaczenia. Widok – obcy. Świat – zamknięte oko Boga, który śni siebie w zapomnianym języku światła. Kamień – pamięta gwiazdę, która już dawno zgasła, ale jej blask jeszcze trwa w nim jak wspomnienie raju. Człowiek – cień własnego pytania. Nie zostawia śladu, bo nawet cień ma już dosyć towarzyszenia pustce. Cisza kruszy się w palcach istnienia, a powietrze nie zbiera głosu, jakby słuch samego Boga został zatopiony w oceanie jego własnego milczenia. Nie pamiętam, czy to ja oddycham, czy to pustka oddycha mną. Każdy gest – dotyk po śmierci światła. Każda myśl – pył, który zapomniał, że był gwiazdą. Każdy moment – spadanie w dół, w nieskończoność, gdzie czas zamienia się w ciało nicości, a nicość - w puls serca Boga, który zapomniał, że jest Bogiem. I tak. I tak. Jestem. Nie wiem. Nie czuję się nic. Tylko chłód, co pachnie końcem, jakby noc rozłożyła skrzydła nad resztkami istnienia, jakby ciemność chciała uczyć światło, jakby cisza chciała śpiewać, a śpiew - płakać. Nic. Nic. Nic. A jednak - pod popiołem drży iskra: maleńki błąd nicości, który przez ułamek sekundy pomyślał, że chce być. I w tym błędzie - rodzi się światło. Rodzi się czas. Rodzi się miłość, która nigdy nie miała prawa zaistnieć. Bo nawet nicość, gdy się zapatrzy w siebie zbyt długo, zaczyna marzyć o miłości.      
    • Posem
      12#

      Przez Posem · Opublikowano

      Idę do ciebie po trochę relaksu by pomnożyć myśli i spaść w wir  upojnego snu   następny dzień pisze swoje wiersze o niedalekiej przyszłości i patrzy na stos wielkich informacji   próbowałem się zmienić jednak świt zmieniał się w pył i odchodził za noc gdzie szukał kilku słów.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...