Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rozwód

Annna2
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Annna2

Annna2

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

Inspiracją list przeczytany w necie.

 

 

 

 

Rozczarowałaś mnie moja żono
i zbędne rozkoszy twoje łono.

Pracę rzuciłaś, i bliżej już do grudnia.
Jamajka, Bali, spanie do południa.
Drinki z parasolką Las Palmas w szczycie,
bez tego - jakież nudne jest życie!

Rozwodzę się z tobą żono, żegnam rękawicę.
Małżeństwa nie utrzymujesz, ognisko w rozsypce.
Opuszczam cię - twoja kuzynka różą w zenicie.

Z nią podeptam wysoką maciejkę,
jak lew zaryczę, a dreszcze- jeszcze, jeszcze!
Zdobędę góry raz po raz i wtóry,
a potem pagórki słone zagrają świerszczem.
Rozczarowałaś mnie moja żono jak zimne deszcze.

Drogi mężu!
Kuzynka z chłopa zrobiła się kobietą.
W Lotto miliony wygrałam, to najmilszą podnietą.
Na Kanarach widnokrąg gorzeje egretą.
Świty się ścielą, i nigdy nie bledną.
Ty mężu? Wszystko mi jedno.

 

 

9
Robert Witold Gorzkowski

Robert Witold Gorzkowski

Opublikowano
Opublikowano

@Annna2 nie postrzegam tego smutno zawsze jest to przejście w nowe życie odkrycie czegoś nowego. Tekst czyta się świetnie, jak romantycznego mistrza, niesie i nic go nie zakłóca. W odbiorze mógłbym porównać do Świtezianki nie Aniu nie przesadzam. Stworzyłaś nastrój i klimat. Nie myślę o treści że ktoś kogoś zranił a właśnie o balladzie która poprzez zmysły przemyca cudowny tekst:

„Z nią podeptam wysoką maciejkę,
jak lew zaryczę, a dreszcze- jeszcze, jeszcze!
Zdobędę góry raz po raz i wtóry,
a potem pagórki słone zagrają świerszczem.
Rozczarowałaś mnie moja żono jak zimne deszcze.”

 

Poezja to przecudowna!

2
Bożena De-Tre

Bożena De-Tre

Opublikowano
Opublikowano

@Annna2 Dobrze Aniu niech skrzypi parkiet ..szeleszczą liście i ławka w parku pusta.Ktoś może książkę zostawi tam. Po maturze dałam Ci ją z napisem'' Bursa i my TOBIE''.Rzuciłeś słowem zbyt lekkomyślnie pośród potoku innych słów.............kto pierwszy rzyci kamieniem. Nie ja nie Ty.....nie mogliśmy się dogadać pamiętasz,

@Bożena De-Tre cd......jak Ćma zjawiałeś się by zniknąć z początkiem lata....zabierz książkę IDŻ.

1
Annna2

Annna2

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Bożena De-Tre  łał! Dzięki za Andrzeja Bursę lubię.

"Zażalenie" (fragm)

Panie ministrze sprawiedliwości...

Pan mnie obraża.

Nie znam pana, ale widziałem pańską fotografię w gazecie

I czuję się głęboko obrażony,

Na nieszczęście nie tylko przez pana,

1
Bożena De-Tre

Bożena De-Tre

Opublikowano
Opublikowano

@Bożena De-Tre Aniu tytuł mam inny; stara żono pomarszczono niczego mi nie żal....to tylko cienie lata.Super wiersz ale może dlatego że tego bólu nie czuję...........zresztą to nie ból to świadomość dwojga ciał ''bez książki''......taka prowokacja z pozdrowieniem z mojej strony.

@Annna2 Aniu Bursa Stachura Wojaczek..wciąż do nich wracam  jak „ sarkazm” potrzebny od zaraz a „  ból istnienia” rozrywa duszę co dzisiaj kolory tęczy ma…,zawirował Świat a czy zawsze dobrze?Nie wiem…dlatego piszmy.Mój drugi Tomik zielony „Na krańcach klawiatury „ jest właśnie w druku.Czekam z niecierpliwością jak zostaną odebrane te współczesne dylematy….pozdrowienia od

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

1
Annna2

Annna2

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Bożena De-Tre  Bożenka czy Ciebie znam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

.

Poszukam.

A dzięki za Wojaczka tak dawno go nie czytałam dzięki wrócę do niego.

Piszę żeby żyć- nic więcej tylko żyć.

W "Charakterach" Bronisław Maj " rozprawiał" się pięknie z wierszami Rafała Wojaczka.

Obaj  razem ze Stedem- myślę- za krusi na ówczesne życie.

Siekierezadę przeczytałam dopiero 7 lat po śmierci Edwarda- nie wiedziałam

jak dobrze pisał i z czym się mierzył. Tak powiedziała Jego Mama.

1
Marek.zak1

Marek.zak1

Opublikowano
Opublikowano

@Annna2 Ja też czytam takie listy, chociaż wielu, w komentarzach, twierdzi, że nie są autentyczne, tylko wymyślone dla klik bajtów.  Kilka takich, do których nawiązuje wiersz, skądinąd  udany, że on ją zostawił, a ona miała nieznane mu zasoby i możliwości, on potem chciał wrócić, ale już było za późno, przeczytałem w ostatnich dniach w różnych miejscach zresztą, co nie oznacza, że takich przypadków w realu nie ma. 

Pozdrawiam serdecznie. 

1
Annna2

Annna2

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

@Marek.zak1  myślę że są.

Mnie rozśmieszył. Dzięki.

Dodam.

Nie ma związków w których każdy ma inne oczekiwania względem tej drugiej osoby?

Nie ma związków których różnią systemy wartości?

Ale bywa że na początku są tylko różowe okulary- a potem one spadają

 

Edytowane przez Annna2 (wyświetl historię edycji)
Berenika97

Berenika97

Opublikowano
Opublikowano

@Annna2 Dla mnie wiersz jest świetnym komentarzem do relacji międzyludzkich i ich materialnych aspektów. To, co początkowo wyglądało na smutną historię, okazuje się być zabawnym dowcipem. Stworzyłaś świetną ripostę na typowe męskie żale i groźby i to w doskonałym stylu! Świetny! 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      Karmazynowe lasy

      Przez violetta · Opublikowano

      Nie ma to jak turkus morza:)
    • Migrena
      Lato mnie pochłania

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Migrena
      Milczenie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
    • Migrena
      Lato mnie pochłania

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Berenika97 Bereniko. To Twoje komentarze są przepiękne. Dziękuję uśmiechami :):):)     @Alicja_Wysocka Al. Oj, potrafisz, potrafisz :) Ty jestes literacką bestią :)  W najlepszym tego słowa znaczeniu !!! Dziękuję za uroczy komentarz :) Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)     @Annna2 Aniu. Tak jest. Jak drzewo ! Dziękuję Aniu.    
    • Annna2
      Rozwód

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena z tą prostotą to prawda, tak miało być dzięki

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...