Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ania

Annna2
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/240799-ania/

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Annna2

Annna2

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

- Anna German- już tyle lat.

 

 

Tamten kraj proponował Jej wiele,
ogromne pieniądze, domy i dacze.
" Jestem i czuję się Polką"- mówiła.

W tamtym kraju czekało na nią miejsce w klinice
i lekarze gotowi walczyć o  życie.
Odmówiła- Mamie obiecała-

gdy przekraczały polską granicę.

Jeszcze gra gramofon z pękniętą płytą,
na stoliku szklanka z zimną herbatą.
Na moście wciąż Eurydyki z wiatrem tańczące,
co zabiera wszystko, by nic nie zostawić.

Babim latem szal utkać, mgłom dać nić przędzy.
Jeszcze raz wypełnić deklaracje celne,
od do - ściśle według wszelkiej wiedzy.
A potem przekroczyć granice,
które przechodzą ludzkie pojęcie.

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Annna2 (wyświetl historię edycji)
16
Maciek.J

Maciek.J

Opublikowano
Opublikowano

@Annna2 miała niepowtarzalny cudowny głos - kiedy śpiewała Człowieczy los - zatrzymywała cały świat, który pędzi ciągle do przodu, wspaniałe teksty piosenek w niepowtarzalnej interpretacji. Nie znam drugiej piosenkarki o takiej barwie głosu i chyba już nie poznam

2
Alicja_Wysocka

Alicja_Wysocka

Opublikowano
Opublikowano

Twój wiersz o Annie German porusza ważne tematy - przynależności, wyborów i granic, które nie zawsze są tylko fizyczne.

Bardzo podoba mi się, jak łączysz konkretne obrazy, jak gramofon z pękniętą płytą czy szklankę z zimną herbatą, z metaforycznymi, pełnymi lekkości i melancholii fragmentami, jak tańczące Eurydyki czy babie lato.

Twój styl ma swój niepowtarzalny klimat i głębię, która zaprasza do refleksji.

1
Berenika97

Berenika97

Opublikowano
Opublikowano

@Annna2

Ten wiersz to poetycki ukłon Annie German, podkreślający jej niezłomną postawę oraz osobistą tragedię.

O Annie German, jej mennonickich i holendersko - niemieckich korzeniach i życiu, można by pisać bez końca. W Nowym Dworze Gdańskim odwiedziłam niewielkie Muzeum Żuławskie, w którym zebrano pamiątki po piosenkarce.

W wierszu pięknie przedstawiłaś najważniejsze momenty jej życia. Bardzo podoba mi się metafora:

"Eurydyki z wiatrem tańczące, co zabiera wszystko, by nic nie zostawić."

Wydaje mi się, że jest to nie tylko nawiązanie do jej piosenki. To metafora ulotności życia i niemożności ucieczki przed śmiercią. Wiatr, który "zabiera wszystko, by nic nie zostawić", symbolizuje nieuchronność losu i jego siłę niszczącą.

O Twoim wierszu można by dużo pisać, analizować, jest wspaniały. Każda jego część to niekończąca się opowieść o tej niezwykłej osobie, która "przekroczyła granicę, która przechodzi ludzkie pojęcie" za wcześnie.

To bardzo piękny i wzruszający utwór.


 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/240799-ania/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tie-break
      wbrew

      Przez tie-break · Opublikowano

      @lena2_ O, dzisiaj od rana mam szczęście do historii z morałem. Grzech zaniechania, o którym  piszesz, najczęściej ma podłoże w lęku. A to już się wiąże, zazwyczaj, z poczuciem sprawczości. Człowiek, który ma świadomość tego, że to co robi, ma sens i zostanie doprowadzone do zamierzonego rezultatu, po prostu działa. A kiedy czuje, że nic się nie da zrobić, że tylko narobi sobie kłopotów, wówczas betonuje się w bezpiecznej strefie komfortu. Brakuje mi czegoś w tym wierszu. Zaczęłaś od samego wierzchołka góry lodowej, a pod powierzchnią morza, tj. w duszy i umyśle ludzkim, dzieje się znacznie więcej.
    • tie-break
      Stokrotki dla Febe

      Przez tie-break · Opublikowano

      Oceniam tę historię jako mocno schematyczną. Wiesz, taka duszoszczipatielna, z morałem, zresztą sama przyznajesz, że napisałaś ją pod kątem dyskusji z młodzieżą. To, że świat kocha jedynie pięknych, młodych i bogatych, pozostaje tajemnicą poliszynela, choć zdarzają się wyjątki. W środowisku poetów można oczekiwać większej wrażliwości i idealizmu, niż wykazała bohaterka. Niestety jednak, wyjątki potwierdzają regułę i karmią ludzką naiwność. Ewa to bardzo młoda dziewczyna, i element zaskoczenia mógł mieć dla niej kolosalne znaczenie. Gdyby Fenrir ją uprzedził wcześniej o swojej niepełnosprawności, być może miałaby czas przemyśleć sytuację i się z nią oswoić, zaakceptować. W idealnym świecie oczywiście szlachetna dusza w ogóle nie zwraca na takie sprawy uwagi, ale niestety, nie jesteśmy idealni. A jeśli założymy, że bohaterka opowiadania po prostu jest mało empatyczna, niedojrzała, egoistyczna, to może lepiej rozczarować się jak najwcześniej, wtedy, kiedy boli najmniej.
    • Łukasz Wiesław Jasiński
      In gloriosa mortem heroum

      Przez Łukasz Wiesław Jasiński · Opublikowano

      @violetta   A co? Pani już mnie nie kocha? Jakoś dziwnie pani już na mnie nie krzyczy...   Łukasz Jasiński 
    • lena2_
      wbrew

      Przez lena2_ · Opublikowano

      spokój nie zawsze bywa święty gdy odwraca głowę by nie widzieć krzywdy pławi się w niewiedzy hodując beztrosko   obojętność
    • huzarc
      Komornica

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Gosława To wiersz dojrzały, nasycony pejzażem, z wyczuciem języka. Tekst z wielką świadomością tworzy świat organiczny, gdzie natura i człowiek stanowią jedno. Stoi za tym czysta, zmysłowa prawda bycia. To utwór, który mówi ziemią, oddycha rosą i pachnie polem.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...