Choć tyle mogę zrobić

[Simon Tracy]

Jestem obcy.

Obcym ciałem w obcej rasie.

Podróżnikiem w czasie,

który jak duch pojawia się

w przypadkowych miejscach

w czasie zimowych nocy.

Pojawiam się przy tych,

którzy zdecydowali.

Są pewni i zdeterminowani.

Dla tych,

którym kości losu zawsze wyrzucają,

jedynie dwa zera.

Pojawiam się w rogach pokojów.

Ciemnych, zaniedbanych

i zapuszczonych.

Tonących w latach,

nieleczonych depresji.

Czasami podam, wypolerowaną broń,

innym razem wyrównam

przygotowany sznur.

Czasami, proszą mnie bym napisał list w ich imieniu, dla przyjaciół i rodzin.

Najczęściej mam lub ojców. 

Zanim wezmą tabletki i popiją krystalicznie zimną wodą. 

Proszę ich tylko o podpis.

Patrzę jak długopisy wypadają im z drżących rąk a łzy zraszają kartki.

Wiem, że chociaż tyle mogłem zrobić.

Być przy nich do końca.

Bywa, że

nazywają mnie aniołem stróżem.

Dziwna to funkcja dla anioła śmierci.

Nie ma tutaj miejsca na litość.

Słabość.

Sumienie.

Na niespodzianki i uczucia.

Nic co ziemskie nie może 

trwać w tych sercach.

Dalej wolne duszę.

Idźcie za światłem gwiazd.

Wyleje Was na cmentarne aleje

poświata pełni.

I będziecie mogli ucztować

i bawić się aż do brzasku.

Tylko życie ogranicza.

Śmierć jest wyzwoleniem.

 

 

Nie bójcie się wilka, który chyłkiem sunie za wiktoriańskimi

nagrobkami i grobowcami.

On wie jaki dziś dzień.

Najkrótsza noc w roku.

Ghoule wyją cichutko, bawiąc się skrzypiącymi krzyżami 

i drzwiczkami grobowców.

Piękna, dostojna, wysoka postać

w gotyckiej sukni jedwabnej

o barwie kruczej,

brodzi w chłodnej mgle do kostek

po funeralnej trawie.

Czasami poprawi kapelusz z koronką, która zakrywa jej szczelnie twarz.

Innym razem pozbawi się niewygodnych pantofli

i jak rusałka boso, bieży pomiędzy 

świec ognikami.

Zdarza się i tak, że pozdrowi przedziwnym ukłonem wilka, który wyskoczy przed jej oblicze

nagle zza grobu.

Ma w zębach róże,

której nikomu nie odda.

Niesie ją na jedną, zapomnianą wydawać by się mogło mogiłę.

Tam czeka zawsze tej nocy co rok, 

milczący jegomość.

Szlachetnie widać urodzony

i ubrany zgodnie 

z najnowszą modą.

Jego postać zawsze jest

w półcieniu ukryta

więc godności jego odgadnąć

nie sposób.

Odziany jest w schludny frak i woskowane spodnie.

Ma skrojony melonik

i laskę ze srebrną główką wilka.

Wilk tylko jemu odda kwiat. 

A przybysz ułoży go

u wezgłowia grobu.

Nie modli się ani nie kontempluje.

Odchodzi wraz z wilczym towarzyszem w gęstniejącą mgłę.

Ku bramie cmentarnej.

Czasami

jeśli ich drogi są sobie skrzyżne,

pozdrowi gotycką piękność w sukni.

On znika wraz z wilkiem za bramą.

Ona najpewniej szuka schronienia 

w swoim grobowcu.

Róża na grobie, szybko zamienia się

w kałuże ciemnej krwi.

A może wina.

Dziwny przybysz zawsze gdy się tylko zjawia to wychyla jeden kieliszek.

Za spotkanie.

Za dawne czasy.

Za pamięć.

Od przeszło stu lat. Rokrocznie.

Kogo to grób spytacie?

Poety, odpowiem.

Samotnika i samobójcy.

A w grobowcu nieopodal,

szykujące się już do snu,

po przechadzce. 

Widmo jego miłości.

Jego pragnienia.

Jego szaleństwa.

Jego wyśnionej kochanki.

 

 

[Bożena De-Tre]

@Simon Tracy Dobrze że kropkę postawiłeś. Pisz dalej......jeżeli Dusza tego potrzebuje.Pozdrowienia

[Simon Tracy]

@Bożena De-Tre Ostatnio zupełnie straciłem ochotę do pisania. Zbyt wiele mam na głowie by spokojnie się tym zająć.

[Bożena De-Tre]

@Simon Tracy Rozumiem” mieć cały świat na głowie i tego chorego psa”…pomyślałam że właśnie wtedy rodzą się wiersze..inne formy przekazów emocje nie lubią ciszy?! A bez emocji nie ma wyrazu…Pisz…może kiedyś? Gdzieś? Ktoś napisze-powie?! tak to jest to…a teraz pisz wszak nie każdy Poeta to Wieszcz.Pozdrowienia