A kiebi

[Annna2]

 

 

A kiebi przydzie sia pomrzyć.
Mus ucierpieć nie trza, ani frasować.
Tlo cetelki brok znowój łukłodaj,
jedan bez drugygo wywolaj.

A pozamwczoraj dycjamber litanije spsiywał,
potam jun znowój dojrzaniał.
A za nim juli z augustam czerzaniał,
októlber z nowambram o cienie sia wadził.
Jenoż jenakszo uż puchnie pozietrze,
cołkam nie dozierzam eszcze.

Ziolne pólówry na niebzie tunele robzió
te kapyluszowe dangi kam só.
Oftyn łon z rum na rum te zietrze.
A może to tlo rózi psiyrsze licecki ?

A kiebi śniyrć poziesi bzioły pulecki,
Jam niczegój nie żol.
Mary do łoża połustozia w rzandzie,
nowygo roku uż nie bandzie.
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A gdyby tak przyszło umierać,
Smutku nie ma i nie ma cierpienia,
tylko kartki wciąż układać trzeba
coraz to nowsze wciąż wyrzucać.

A jeszcze wczoraj grudzień litanie śpiewał.
a potem czerwiec znowu dojrzewał.
Za nim lipiec z sierpniem wciąż się czerwienił,
październik z listopadem o chłód się pokłócił.
Jakże inaczej już pachnie powietrze,
nie mogę uwierzyć jeszcze.

Wełniane swetry podniebne tunele
gdzieś są kapeluszowe tęcze?
Tam z miejsca na miejsce hej wietrze,
a może to róż drobne, pierwsze listeczki?.

A gdyby śmierć powiesiła białe półeczki.
Niczego mi nie żal
Sny tylko u łoża poustawia w rzędzie,
nowego roku już nie będzie.

 

[Maciek.J]

piękny smutek i nostalgia- też jestem ostatnio w kiepskim nastroju

ale wierzę,że jeszcze wszystko się odwróci

albo prawie wszystko czego Tobie Aniu życzę z całego serca

[Alicja_Wysocka]

@Annna2

Wiersz unika dramatyzmu, pokazując śmierć jako łagodny etap, który można przyjąć bez żalu i skargi.

Coś jak medytacja o spokoju i akceptacji, która pozwala patrzeć na koniec życia

z czułością i szacunkiem.

 

[Marek.zak1]

Śmierć jako nieunikniona część naszej tu obecności. Spokój i poczucie wyzwolenia ze smutków i cierpień, bez żalu i tylko, że tego nowego roku nie będzie. Bardzo dobry i poruszający wiersz. 

[Annna2]

@Maciek.J dzięki

@Alicja_Wysocka  dobrze odgadłaś- bo śmierć moja to nic takiego.

dzięki

@Marek.zak1  tak

dzięki

[Robert Witold Gorzkowski]

@Annna2 wszystko tu jest poukładane takie ludzkie i wieszczące po dobrym życiu dobry sen. Sen w który każdy z nas się uda bo już jest czas bo jest potrzebny bo już się go nie boimy prosty człowieczy ostatni sen. Pięknie Aniu

[Annna2]

@Robert Witold Gorzkowski tak to prawda Robert. 

dziękuję

[Alicja_Wysocka]

@Annna2 Moja - też nic wielkiego, podczas operacji, umarłam.

Wrócili mi życie, mam opis zdarzenia w wypisie. Nic, a nic z tego nie pamiętam, tylko później, zamiast miejsca operowanego, bardzo bolała klatka piersiowa, przez kilka tygodni.

[Annna2]

@Alicja_Wysocka  w ubiegłym roku byłam chora na śmierć.

W szpitalu spotykałam różne reakcje- obok pani- gdy bolało mniej- pytała dlaczego ona.

Ja nie. Pamiętam wszystko. Gdy pani Doktor powiedziała co mi jest- wiedziałam, że mam ok 40% szansy,

pomyślałam sobie- dobra tam, najwyżej będę z Mamą.

Ale jakoś jest

[Alicja_Wysocka]

@Annna2

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 No bo kogoś innego może boleć, kogoś innego może spotkać coś złego, coś przykrego

- ale mnie, nie!

To rozczarowanie światem, który miał być sprawiedliwy.

Edytowane Poniedziałek o 09:23 przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Annna2W wierszu - bardzo piękne i emocjonalne słowa, rzeczywiście śmierć nie jest tu straszna, jest cicha i spokojna. Tak przewrotnie połączyłaś "białe półeczki" ze śmiercią - genialnie! I uosobienie miesięcy - kalendarzowe misterium. Piekny wiersz! 

Z przyjemnością przeczytałam najpierw pierwszą wersję, oczywiście nie wszystko zrozumiałam, ale bardzo ciekawie brzmi. 

Pozdrawiam. 

[Annna2]

@Berenika97 dziękuję.

Bo nie jest. 

Nie rozpaczałam choć byłam w pełni świadoma tego.

Ale muszę przyznać- że postrzeganie świata bardzo się zmienia.

Zmienia się podejście do ludzi.

I zmienia się przejmowanie się.

Edytowane Poniedziałek o 09:40 przez Annna2 (wyświetl historię edycji)

[wierszyki]

W tym tłumaczeniu nadal jest duch Twojej mamy jak przypuszczam, czy innej bliskiej osoby, i to jest bardzo udane jeśli chodzi o wiersz.

Ma się wrażenie, że to ta osoba, która odchodzi bardziej martwi się o tego, kto zostaje. I tak realnie, nieraz tak się właśnie dzieje, że ten prosty i zmęczony umysł więcej ma w sobie życiowej mądrości i rozumie to, co nam przychodzi z wielkim trudem, skoro te motywy ciągle wracają. Te odchodzące pokolenia wiele przeżyły, wojnę, śmierć wielu osób. 

Pzdr.

[Annna2]

@wierszyki  nie to moje przeżycia.

Nie zrobiłam afery, nie rozpaczałam- jeśli ona przyjdzie to cóż będę razem z Mamą, 

bo miałam duże szanse by umrzeć.

Tak, trochę martwiłam się o Tatę- opiekuję się nim

dzięki

I dodam że Mama jest zawsze w sercu.

@Łukasz Jasiński dzięki

[Annna2]

@Rafael Marius, @Leszczym, @[email protected] dziękuję

[Leszczym]

@Annna2 Ależ proszę, bo to genialne są wręcz teksty. Gdzieś w pisaniu jesteś bardzo daleko przed peletonem :)

[Annna2]

@Leszczym atam- jaki tam peleton

[Leszczym]

@Annna2 Faktem jest, że poezja nie jest wyścigiem, więcej tu najróżniejszych niuansów intelektualnych, ale jeśli jest coś na kształt tegoż właśnie peletonu, Ty akurat jesteś daleko przed nim i to widać, naprawdę widać. Nie kadzę - to coś w rodzaju faktów.

[Annna2]

@Leszczym Jestem wzruszona. Nie wiem co odpowiedzieć. Dziękuję

[jan_komułzykant]

@Annna2

podpisuję się pod komentarzem Leszczyma, zwłaszcza z tym peletonem trafił :)

Uwielbiam wszelkie gwary, niestety coraz ich mniej. Tym bardziej przyjemnie było poczytać.

Pozdrawiam.