Gdy dzwoni kościelny dzwon
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Naram-sin 483
Nafaszerowany wszystkim co ma stworzyć iluzję głębi. Byt i niebyt, płonne marzenia, niespełnione nadzieje, zawieszone w próżni (po co to powtórzenie), cisza, czas bez echa - ale o co konkretnie chodzi? Kto, jak, dlaczego?
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
A właśnie na tym polega poezja.
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 30 odpowiedzi
- 537 wyświetleń
-
- 26 odpowiedzi
- 296 wyświetleń
-
- 21 odpowiedzi
- 422 wyświetleń
-
- 19 odpowiedzi
- 267 wyświetleń
-
- 16 odpowiedzi
- 367 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Tak, te oryginalne ilustracje autora są na swój sposób genialne... tak jak książka zresztą. Dziękuję. Również pozdrawiam. -
Przez Roma · Opublikowano
sparafrazuję komentarz, który kiedyś gdzieś przeczytałam, bo nie wiem co ponad to napisać: czuję się zaopiekowania lirycznie, dziękuję :) -
Przez Roma · Opublikowano
świetny wiersz, przejmujący, świadomy i bardzo dobrze poprowadzony. Ostatnia strofa mnie zachwyca. -
Przez Rafael Marius · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Jakoś tam chyba dbamy nie najgorzej siejąc to i owo, a potem zbierając owoce naszych starań. I jeszcze podziękowania administracji się należą rzecz jasna, -
Przez Lidia Maria Concertina · Opublikowano
Kołacząc do niekrochmalonych prześcieradeł wybieram się na spacer po histerycznym niebie Pod maską spokoju, spanikowane "ja" - gwałtownie się kolebie: zmrożone odsetki w banku, kwas mrówkowy w ulu, klepsydra na ganku, szczęście zwija się z bólu Zarywam noc gwałtownie, Numer do grupy wsparcia! ... tam - ciągle zajęte, podobnie w oazie, we wspólnocie rodzin i w psychiatrów bazie A przecież miał to być spacer - jak rzekłam: ''po niebie.'' Nie mogę znaleźć drogi - od ciebie do siebie. Chcę byś mnie uspokoił, wyrównał rachunki, bo ja - nie potrafię: zbyt ciężkie rynsztunki - zmarnowanego czasu, popijaw za barem, rachunków sumienia z diabelskim kontuarem Ktoś to musi sprzęgnąć. Zapiąć i ogarnąć. Spisać i podliczyć. Zebrać i zagarnąć. Wychodząc z mojego życia - nie rzuciłeś cienia: To jak, rodzimy się "wciąż na nowo"? Czy znowu - "na do widzenia"?
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się