Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Kącik dla poety

andreas
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
andreas

andreas

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

pani namawia bym się zagnieździł

w jej schludnym kątku za niski czynsz

lub na odrobek za kilka wierszy

bo ponoć piszę jak dotąd nikt

 

kiedy je pani samotnie czyta

to zatrzymuje się dziwnie czas

że ażby chciała w tych moich rymach

ze mną przez wieczność tak trwać i trwać

 

a życie sobie niechby szło dalej

wciąż omijając już wspólny dom

by każdą strofę umieć na pamięć

gdybym ja tylko ten pokój wziął

Edytowane przez andreas (wyświetl historię edycji)
18
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

pani spogląda na mnie zalotnie

a ja zaczynam się pani bać

bo praca z panią namiętna mocna

zwłaszcza gdy pióro już pójdzie spać

 

wersy po kątach by się schowały

tak bym przypadkiem nie znalazł ich

strofy z pamięci znudzą się pani

lepiej odejdę i zamknę drzwi

:)))

1
Alicja_Wysocka

Alicja_Wysocka

Opublikowano
Opublikowano

 

@andreas

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

jeśli młodziutka, śliczna, bogata

zwykle się ceni, nie będzie łatwo

liczy na wiele i znacznie więcej

bierzesz, co w złotku, nie trudno zgadnąć

pocieszy oko, nie tylko twoje

i zaznasz smaku kiedy przegryziesz,

różnie się jednak może to skończyć

i nie wiadomo czy się wyliżesz   :)

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

 

1
wierszyki

wierszyki

Opublikowano
Opublikowano

 

bo skoro pisze,

to w schludnej ciszy.

wiele nie straci

dom zyska kosz

 

w nim białe wiersze

może się znajdzie?

nie? atramencik

w kleksy i złość?

 

pewnie się znajdzie 

powód jak z płatka

byle by tylko

grosz nie posadka ;-)

 

 

 

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • bazyl_prost
      tea?

      Przez bazyl_prost · Opublikowano

      Tea co to jest Tea...? na początku silny demon nieomal materialny, wielu się nią krztusiło. odpadła z naszych orbit, zginęła w popiele , nikt jej nie chciał miała zbyt dużą masę Radu , drażniła ,  ze skrajności w skrajność i nigdy za dużo . Miary, straciła miary bo ponieważ , lepiej nie waż, zostało trochę helu, ale pies woli mięso, rybę też zje. Nie zamykaj oczu , jutro może być zaskakująco inne, jak wątły mak , jak płatki róż, czerwień jest błękitem . Koszmar się rozpłynął ale smutek pozostał. 
    • aniat.
      Grudniowa cisza

      Przez aniat. · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • A.Between
      Mapy bez powrotu

      Przez A.Between · Opublikowano

      Szukałem balsamu — na blizny, na echo dawnych ran; nostalgia, jak woda w starych kadziach, rozlewa się po grudniowym niebie.   Chłód spuszcza głowę, rozkłada woal szronu, szepcze do siebie po cichu i nie patrząc w przód — idzie dalej.   Na parapecie czarny kot jak przecinek w zdaniu dnia, straszy sikory drżeniem ogona, jakby bronił tajemnicy zimy.   Bo czasem najgłębsze ukojenie znajduje się dopiero wtedy, gdy odczytasz własne rany jak mapę powrotu do siebie.   Wiesz kiedy nasze dłonie spotkają się w pół drogi, zgaśnie ciężar zim lecz błogi rytm nigdy nie wróci.   I co wtedy ? Czy już bez lęku przyjmiemy swoje słowa, jakby bliskość była pieśnią, nową prostą formułą - zostań.    Boję się odpowiedzi, bo może nie będzie w niej gwarancji może bliskość nie być hymnem lecz zgodą na brak melodii.
    • violetta
      Zaklęcie

      Przez violetta · Opublikowano

      @Rafael Marius anioł ze mnie taki szybko gojący:) noga już prawie nie boli, może troszkę, w nocy się budziłam, czułam równie, już jest stabilna noga:)
    • infelia
      Pokuta

      Przez infelia · Opublikowano

      Dwadzieścia lat w ciemnym lochu. Dwadzieścia lat odbijania się niczym Piłka od krat i stalowych wrót. Ocierania się o szare betonowe ściany   Na spacerniaku, jak na wybiegu dla psów. Klawisz na klawiszu brzęczał głośno, Choć nie było tam pianina ni akordeonu. Dzisiaj siedzę na kamieniu polnym,   Sama jak palec u ręki, łzy leję, łkam Na widok słońca, które chowało się Przede mną ze wstydu przez tyle lat. Nawet teraz, gdy rzucę okiem wokoło,   Nie widzę swego cienia, nawet śladu, Jakby mnie nie było; czy zostałam duchem Niewidzialnym, nocną zjawą, marą? Dłubię patykiem w ziemi, rozmyślając   Co dalej, jak wstać na nogi, gdzie iść? Świerszcz w trawie dla mnie nie zagra, Kundel ze wsi wyszczerzy tylko kły. Powlokę się przed siebie, mocno trzymając   Swoje łachmany, nim odbierze je złośliwy wiatr, A błotnista ziemia wessie drewniane chodaki. Mój cały dobytek zebrany w te stracone I przespane dwadzieścia ostatnich lat. @infelia Inspiracją - serialowa Pati.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...