Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@poezja.tanczy  Widzę, że w żyłach płyną Ci rymy,

Gdybyś spróbował łączyć rymem różne części mowy, byłoby jeszcze ciekawiej

i piękniej, choć trudniej.  W Twoim wierszu masz w przewadze rym czasownikowy

zrobiłeś - dzieliłeś

docenili -stracili

wypełniała - ganiała - wyzywała - miała.

Sorry, mam nadzieję, że mnie nie znienawidzisz, dużo mnie kosztuje każda rada, robię to niechętnie. Ludzie chcą żeby ich chwalić, a poeci szczególnie.

Chwalę Twój zapał i odwagę, pisz. Szczególnie zwracaj uwagę nie na pochwały.

(to najłatwiejsze) ale na uwagi.

Powodzenia :)

 

Opublikowano (edytowane)

Tańcząca.Poezjo... Ala dała Ci bardzo dobre i jakże życzliwe rady.. warto wsłuchać się w nie.

Masz dryg, coś w Tobie gra... tutaj, tzn. jw. sam temat świetny... są fragmenty bardzo fajne,

ale i takie, które trzeba dopracować, żeby 'rytmiło się' w całości treści, a nie tylko odcinkami.... :)

Bez urazy.. ślę serdeczne pozdrowienie.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... sympatyczny ten fragmencik, szczególnie... ta ganiająca miłość... niech gania, za każdym i..

przed każdym... :) nieustannie, czego Tobie życzę, gdziekolwiek pracujesz.

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

To prawda są miejsca w których jest dobrze i takie w których już nikt nie pamięta, że kiedyś było dobrze, w których wszyscy zapomnieli o szczytnych założeniach/celach i o tym, że można pracowników motywować pochwałami, a nie popychać za pomocą nagan.  

 

Pozdrawiam :)

Opublikowano

@kwintesencja

Kto by to nie był, doświadczy tego samego :)

 

@violetta

Dzięki. Cieszę się, że się podoba

 

@Alicja_Wysocka

Dzięki za uwagi. Biorę je na poważnie i może uda mi się doszlifować warsztat

Z czasem. 

Ale miło usłyszeć, że można lepiej. Czyli coś jeszcze przede mną :)

 

@Marek.zak1

To zależy od firmy. Od ludzi. Korporacja z urzędu odczłowiecza stanowisko. W mniejszych firmach, często, choć nie zawsze, człowiek może wykazywać się kreatywnością. Może realizować się w pracy. Albo tylko ja mam takie doświadczenia. 

 

@ja_wochen

Dzięki za czytanie

 

@Tectosmith

Cykl to książka/tomik z którego pochodzi wiersz

Wszystkie moje książki są za darmo do przeczytania na wilusz.org

Wiersze tu zamieszczane niejako reklamują dany cykl. Czyli książkę. 

 

Nie każ mi tłumaczyć, kto jest jędzą, a kto miłością.

To czytelnik interpretuje wiersz po swojemu.

Nie ma znaczenia co ja myślałem, gdy go pisałem

Na to stawiam. Na czytelnika, który odpowiada. A nie domaga się odpowiedzi. 

 

@Nata_Kruk

Ten tomik o Miłości ma ponad rok. Myślę, że już trochę inaczej piszę.

Ale lubię wracać do tych starszych pozycji. 

Nie wiem, czy po tym roku piszę lepiej. Ale uwagi zawsze traktuję poważnie

Dzięki :)

 

@Natuskaa

W dużych firmach bardzo często brakuje zaufania. Zastępują zaufanie - kontrolą. I/lub straszeniem. 

 

@Rafael Marius

Chyba, że sytuacja majątkowa ją przymusi :)

 

@Leszczym

Dzięki za czytanie

 

Pozdrowienia ciepłe dla wszystkich!

Opublikowano

@poezja.tanczy W korporacjach pracowałem sporo lat, można powiedzieć, że od początku budowy naszego kapitalizmu współpracowaliśmy z bardzo wielu polskimi i nie tylko polskimi firmami z różnych branż i form własności, a stąd, że byłem odpowiedzialny za sporo krajów. Jakiekolwiek uogólnienia można potwierdzić, ale także znaleźć przykłady, że tak nie jest.  

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Fajnie, że się nie obraziłeś.

Powiem Ci, że na początku mojej przygody z wierszami, jak znalazłam w czyimś wierszu niedokładny rym na przykład

parapecie - przecież, to myślałam, że autor źle zrymował, że nie wie, że można

parapecie - lunecie, leciałam z podpowiedzią, z pomocą. No i wtedy to mnie dostało się po głowie.

Odesłano mnie jakby do szkoły, poradzono dowiedzieć się czegoś o asonansach.

Do dzisiaj jestem wdzięczna za tę i każdą merytoryczną pomoc.

Do pisania sercem, trzeba jednak dołożyć jeszcze głowę, ważna jest wiedza.

Dopiero ta w połączeniu z talentem i pracą, daje efekt.

Dużą rolę odgrywa znajomość języka polskiego, jeśli przykładałeś się do tego

przedmiotu będzie Ci lżej, jeśli nie, zawsze można się poprawić.

Wierze, że będzie dobrze, powodzenia :)

Opublikowano

@Marek.zak1

Czyli jesteś specjalistą w tej dziedzinie

Ciekawe jak wyglądałby Twój wiersz na ten temat

Ja w korpo pracowałem niecałe dwa lata.. i kiepsko wspominam

Teraz pracuję w firmie rodzinnej, i dostałem skrzydeł :)

 

@Alicja_Wysocka

No to ja byłem obibokiem

Ale faktycznie pora się trochę podszkolić

Między innymi za Twoją namową

Zobaczymy co z tego wyjdzie

Poczytam

Dzięki

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Firmy rodzinne znam, ale w nich preferencje dla członków rodziny czynią z nich firmy kastowe. Trafiłeś widać na inną. Co do tekstów mam tu 2 : Korponiebo i Homo Corporatus. Ten pierwszy, to mój pierwszy w temacie i jest taż w moim tomiku Seks i Polityka. Tu też jest. Starałem sie w miare obiektywnie podejść do tematu. Pozdrawiam. 

 

 

Opublikowano (edytowane)

@poezja.tanczy najgorzej jak postawią przed dobrym pracownikiem kogoś nad i trzeba taką osobę słuchać a ta nie ma pojęcia czyli doświadczenia, można sfiksować...niestety trzeba być zimnym i niedostępnym, najlepiej "suką" rodzaj męski nie wchodzi w gre!, czy też "Bicz";)...bo cię zjedzą i zostawią tylko kosteczki ;)

 

...podoba mi się ta metafora miłości :))

Edytowane przez slow (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Marek.zak1

I fajnie Ci wyszło. Chociaż ten obiektywizm nie jest bezkrytyczny

 

Pozdrawiam

 

@slow

O to właśnie chodzi w korporacjach. Jesteś sprawdzany, kontrolowany, prześwietlany. Jak tylko się da. Zawsze ktoś czuwa, i dba, aby skrzydła były regularnie przycinane. Nie ma wolnej ręki. Przynajmniej z mojego doświadczenia

 

Pozdrawiam i dzięki za czytanie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Somalija siemasz, Aga...
    • Ona: Daj! Dopijaj! I podjadano
    • Iwo, i cukru turkuciowi?   I cukru, Turku, ci?   Ano, Turku, cukru tona
    • @huzarc Cześć, dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @violetta O matko, jakie piękne...
    • Pewnego razu żył pewien drwal.   Miał dom i ogród, na którym rosły różne krzewy, kwiaty oraz warzywa. W zagrodzie były rózne sprzęty, którymi posługiwał się na codzień, starannie wykonując nimi meble, donice, wycinając deski pod dach chroniący go przed deszczem. Codziennie chodził do lasu pozyskując nowy materiał dla potrzeb wytwarzania kolejnych dóbr.   Tak mijał czas, a drwal i jego życie obfitowało.   Pewnego razu na jego posesję padło ziarno by po kilku dniach zakiełkować. Roślina niepostrzeżenie rosła, tworząc łodygę i puszczając liście.   W końcu została dostrzeżona przez właściciela, lecz nie wiedział on jaki jej gatunek.   Czas wciąż płynął, a roślina przybierała coraz to większych rozmiarów. Ze względu na to, że drwal miał wiele obowiązków i nie przywiązywał dużej wagi do wznoszącej się wśród innych - zieleniny - za każdym razem, kiedy odwiedział owe miejsce był bardzo zdziwiony tempem w jakim rosła.   Codziennie słońce rzucało promienie na usytuowane w kącie posesji drzewo, deszcz je podlewał, a noc przynosiła mu wytchnienie.   Było to silne drzewo - wichry i burze nie zrobiły mu krzywdy. Z każdym dniem w drwalu rosła ciekawość - co to za drzewo i czy w zależności od tego wyda jakieś owoce.   Mijały lata - ukazał się pień, wyrosły gałęzie, w cieniu drzewa można było zaznać ochłody. W końcu, jesienią pojawiły się i owoce - małe zielone kulki, jabłoń.   Dojrzały, a drwal z przyjemnością je zerwał i spożył, zadziwiony ich niezwykłą słodyczą.   Czynił tak co roku, rozkoszując się coraz to obfitszymi plonami. W końcu drzewo stało się na tyle duże, że pośród jego gałęzi ptaki uczyniły sobie gniazda, a w jego pniu wydrążyła sobie norkę wiewórka. Życie wokół drzewa obfitowało.   Drwal chętnie zbierał owoce, lecz brakowało mu motwyacji i czasu, by zbierać je wszystkie, dlatego zaprosił do pracy swoje dzieci i znajomych, darując im prawo by również je spożywały.   Gdy drzewo osiągnęło wielkich rozmiarów, zimą opadały z niego usychające gałęzie, którymi drwal palił w piecu w pokoju swojego domu grzejąc swoje ciało oraz oraz swoich najbliższych.   Przyszły jednak lata, kiedy deszcz padał coraz rzadziej i rzadziej. Plony były coraz mniej obfite, a nie podlewane przez nikogoo drzewo w końcu nie dało owoców. Zapuszczało jednak skromnie liście, gdy drwal zastanawiał się co z nim zrobić.   W końcu, po dłuższym namyśle, stwierdził ostatecznie, że drzewo należy ściąć. Decyzję tę podjął dużym trudem - bowiem jego pień był bardzo szeroki i silny, a samo drzewo na tyle wysokie, że ze strachem rozważał, gdzie upaść powinna jego korona, by nie uszkodzić znajdujących się w pobliżu: domu oraz sprzętów, a także ogrodzenia.   Nadszedł sądny dzień.   Drwal, po przyjemnej, kojącej nocy, wypoczęty i w pełni sił, wstał z łózka, spożył obfite śniadanie i z siekierą w ręce dumnie ruszył w kąt ogrodzenia.   Stając przed drzewem przyjrzał się jego pniowi, skrupulatnie oczami szukając miejsca, w które wbić ostrze. Dostrzegając odpowiednie miejsce, zatarł ręce, chwycił narzędzie i podszedł bliżej by zadać pierwszy cios. Aby wziąć zamach odchylił daleko ramiona, biorąc swoim siermiężnym nosem głęboki oddech.   Uderzył raz. Uderzył drugi raz. Uparcie uderzał z całych sił, bez tchu, bez żadnych wątpliwości, będąc zdeterminowanym by drzewo obalić. Błyskawiczna przerwa, szybka szklanka wody, zagrycha - uderza dalej, znów bez tchu i bez namysłu - drzewo musi zostać ścięte.   Walcząc aż do póżnego popołudnia, w końcu został tylko fragment pnia, który pozwalał na jego złamanie. "Teraz wystarczy wziąć linę, zarzucić poniżej korony i lekko pociągnąć, łatwa sprawa" - pomyślał. Szybko pobiegł do stodoły po sznur. Wrócił spokojnym i dostojnym krokiem, po czym rzucił grubą nicią, wydając przy tym odgłos wysiłku.   Lekko już zmęczony podszedł pod drugi koniec liny i zaczął ciągnąć. Pień, lekko już uschnięty łamał sie pod naporem niewielkiej siły. Odlatująca kora i fragmenty drewna wydawały pękający dźwięk. W końcu pękły ostatnie wrzeciona, odsłaniając wieloroczne słoje jabłoni, po czym drzewo ze świstem i hukiem, trzaskiem pękających gałęzi zostało obalone.   Zadowolony drwal tyłem odszedł kilka kroków aby spojrzeć na swoje drzewo. Nie było to dla niego nic szczególnego. Kątem oka jednak zwrócił uwagę na nadlatujące z zachodu chmury, a jego dłoń musnął powiew chłodnego, jesiennego wiatru. Był to okres zbiorów.   Jego twarz, z zadowolenia przemieniła się - nieco spoważniała i posmutniała. Po chwili, z nieba spadły krople deszczu, a drwal stojąc w bezruchu i spoglądając na wystający z ziemi, ściety pień gorzko zapłakał...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...