Ukojenie

[Ewelina]

 

 

leżę na łące 

wiatrem przepełniona 

jestem jakby piórkiem 

co spada tuż obok

i ląduje blisko granic - 

zmysłów moich nieopodal

 

gdy deszcz szumi

ja nadal leżę na ziemi 

twardej między wierszami 

mój uśmiech wcale nie blednie

powstrzymuję swój nagły szloch

wyciszam się cała

słodkimi westchnieniami - 

ulegle

 

i leżę na łące 

zaplecionej ludzkimi ustami 

pełna snów kolorowych 

w czerwonej sukience

ze wstążkami jasnymi

z niebem na zawsze związana

biegnę przez puch gęsty 

w dłoniach atłasowych

chowam miłości różowe okręty

 

biegnę z oddaniem przed siebie

dogania mnie wiatr 

niebiesko-letni

a ja ubrana w sen miodowy 

utkany nicią złotą 

jakbym skrzydeł dostała -

frunę wysoko

ku niebiosom 

 

leżę na łące 

chłodnej od rosy

z chmur przezroczystych

subtelnych bezruchem

spadają jaskrawe krople

a ja wciąż jestem

bezcennie uparta

ręką perłową trawę łaskoczę

dosięgam stopą puszystej mety 

wtapiam się w pejzaż

pragnieniem rozdęty 

 

 

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - fajne pisanie  tu widzę - 

                                                         Pozdr.wieczorowo.

[Ewelina]

@Waldemar_Talar_Talar bardzo Ci dziękuję za przychylny komentarz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Pozdrawiam serdecznie 

[Tectosmith]

@Ewelina Interesujący opis ukojenia. Ja bym nie potrafił tego opisać :-)

Pozdrawiam serdecznie.

[corival]

@Ewelina Ta łąka musi być niezwykle interesująca :) Pozdrawiam :)

[Ewelina]

@corival oj jest :) i odrobinę surrealistyczna ;) 

Pozdrawiam serdecznie :)