Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

" W uroczej kawiarence"

aniat.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
aniat.

aniat.

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

Na rogu Kruczej i Złotej

zwalniały wszystkie zegary,

wieczory były jaśniejsze,

ptaki głośniej śpiewały.

 

Tam w kawiarence uroczej

przy małym, krzywym stoliku

rozsypywały się słowa

wypowiadane po cichu.

 

Tam nasze dłonie spowite

w delikatności i drżeniu.

Nieśmiało się spotykały

przy każdym poruszeniu.

 

Spojrzenia się upajały

namiętnym rzęs trzepotaniem.

Piliśmy gorącą kawę

słodzoną zakochaniem.

 

A wokół nic nie istniało

tylko ten stolik nieduży,

aromat gorącej kawy

i zapach czerwonej róży.

 

Dzisiaj w kawiarni na rogu

już nasze miejsce zajęte.

Już inne rzęs trzepotanie,

kto inny trzyma za rękę

14
Bożena Tatara - Paszko

Bożena Tatara - Paszko

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

@aniat.

Warto się czasem zatrzymać 
przy kawiarenkach uroczych 
rzęs trzepotanie zobaczyć
nieśmiałe spojrzenia w oczy,

 

by czasem sobie przypomnieć
że z nami też tak bywało
i że się nie da zapomnieć 
tego co z dawna przetrwało,

 

kiedyś  na zawsze zapadło
na całe  dusz  pokolenia,
choć  w życiu zmian  jest niemało
to jedno  wciąż  się nie zmienia.

Przy Twojej kawiarence zatrzymałam się z przyjemnością. 
Pozdrawiam :)

 

Edytowane przez Bożena Tatara - Paszko (wyświetl historię edycji)
1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Simon Tracy
      Boże szelmów... pobłogosław króla cz.5

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Doskoczyłem do nich prędko a raczej na tyle rychło ile pozwalały mi skute w kostkach stopy. Tibelle przepchnęła się ku mnie jako pierwsza po drodze bez pardonu kopiąc, klnąc jak szewc i rozdając kuksańce i razy, kościstym łokciem. Gdy jakiś ponury drap, postury słusznego niedźwiedzia ale niestety dla niego gołębiego rozumu, zastąpił jej drogę i starał się schwycić ją w pasie, Czarnulka po prostu rozbroiła jego dotąd niezachwianą potęgę męskości, solidnym i nad wyraz celnym kopnięciem w krocze. Padł przed nią na kolana jak przed obliczem najświętszej Marii Panny i zzieleniałym, spoconym licem zwrócił swe daremne żale ku niebu. Tibelle obrzuciła go jeszcze na odchodne, godnym politowania wzrokiem, dzieliły nas ledwie dwa kroki i już była w moich ramionach. Ucałowałem jej usta, które ochoczo mi podała. Za nią jak cienie przybyły Alipsa i Pluie. Wszystkie były zasapane, spocone i rozgorączkowane. Dodatkowo Tibelle miała włosy i makijaż w totalnej rozsypce. Uścisnąłem serdecznie pozostałe młódki i z żalem spojrzałem na zapłakane twarze Strażnicy już zdążyli obezwładnić jakiś starych, podagrycznych, bezdomnych nędzarzy i zbliżali się na powrót do mnie nadal dzierżąc nadziaki w dłoniach.   - Nie mam dla Was zbyt wiele czasu dziewczęta. Bom strasznie jak widać zajęty, walką o godne odejście z tego padołu łez, pełnego zawistnych, ciemnych i rozsierdzonych jegomościów i niewiast, których to nasi drodzy włodarze sprosili by mnie zachęcali do żywszego marszu ku naszej drogiej cioteczce Agnes, która szczerzy się do mnie ze szczytu szafotu, pełnym satysfakcji i drzazg uśmiechem   Wszystkie trzy wybuchły śmiechem a Pluie rzuciła nawet w duchu sarkazmu szelmowskiego rynsztoka.   - Zaiste monsieur Orlon - jej dziewczęce rysy drgnęły ironicznym uśmieszkiem, małej diablicy - Cóż za dostojna procesja. Królów spod herbu marchwii i brukwii, książąt szlachetnie zbrukanych gównem i pomyjami no i dam dworu co mogą swymi mordami szpetnymi straszyć psy i koty po zaszczanych zaułkach Gayet. Doborową kompanię sobie dobraliście nie ma co a Wy w niej jak ten klejnot cesarski bez skazy acz z gołą, obitą rzycią i niedługo karkiem skręconym pętlą wisielczą.   Z pełnym podziwem, przyjąłem jej słowa. Bo przecież nikt inny jak ja sam uczyłem te słodkie, kuszące wargi, wymawiać tak dalece wulgarne słowa.   - Ach moje słodkie acz zbrukane grzechem cudzołóstwa ptaszyny. - Na swój sposób każdą z nich kochałem a Tibelle nawet tak jak powinno się kochać swą połowicę. - Jakże cudna byłaby śmierć gdyby te drewniane, zimne i twarde ramiona Agnes zamienić na Wasze pulchne, krągłe i soczyste usta, piersi, biodra i łona. Napisać, będąc w potrzasku gorących i chętnych ciał, ostatnią balladę o słodkich nektarach waszych źródeł miłości. Błądzić palcami po fałdkach młodzieńczej skóry i słuchać westchnień romantycznych uniesień wieńczących nocne, łóżkowe harce. Dziewczęta. Gdyby nie los mój franta i szelmy, to zamiast na szubienicę, zmierzałbym teraz z Wami do naszego upadłego od grzechu, kamienicznego ustronia. Dalibóg, wziąłbym każdą, radośnie na ręce. Lecz jak widać dziś ręce oddałem kajdanom sprawiedliwości, ślepej Temidy a szyję i żywot oddam katowi i grupce gawronów co już czują na językach smak mego truchła.
    • Nata_Kruk
      Hor ror duchowy

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      Obywatelu... to faktycznie.. horrorek... :)
    • Nata_Kruk
      to nic

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      Piękne wyznanie, @jan_komułzykant... bo jest  w nim.. Tata. Muzyka.. :) Dobrej jesieni Tobie.
    • Nata_Kruk
      Cebula

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      to.. ze łzami.. przekonało... :)
    • Nata_Kruk
      List do siebie

      Przez Nata_Kruk · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ... nigdy nie pisałam listu do samej siebie.. a może by warto..:) to jw... bardzo..:) Uśmiechu życzę.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...