Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Natalka16 Masz rację, ale osobiście nie obraziłbym się o LEDową lampkę a nawet prztyczka w nos w postaci żartobliwego epitafium. Tak w ogóle to tradycja epitafiów na nagrobkach chyba trochę zanikła, podobnie jak epistolografia, trochę szkoda.

Opublikowano

@JWF Nigdy nie zaniknie, ogień ma symbolikę, a temat gorący jak te świece. Mnóstwo kolorowych kwiatów, znicze, wizerunek zmarłego rozmiarami nie mniejszy niż jego postać za życia.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czytałam gdzieś taki artykuł o nowym trendzie, jeżeli tak można powiedzieć. Są to tzw. Ecourny.

Chodzi o to, że po kremacji wsypuje się prochy do takiej ekologicznej urny i w niej sadzi wybrane drzewo. Potem można to w wyznaczonym miejscu posadzić do ziemi. To by mi chyba najbardziej odpowiadało, żeby ze mnie po śmierci wyrosło drzewo - płuca planety. Po ostatniej rundzie po cmentarzach. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Kwestia punktu widzenia i tego, czym dla kogo jest szacunek. W moim odczuciu "disco" to jest właśnie to, co dzieje się podczas "cmentarnych" świąt. Jako nastolatek chodziłem z rodzicami na cmentarz w te wszystkie specjalne okazje i raczej nie zapamiętałem tych okoliczności jako czegoś, co byłoby oznaką szacunku. Ludzie przychodzący rano zapalić znicze i wracający wieczorem żeby popatrzeć, jakie są ładne. Kapiszony i petardy strzelające dookoła, helowe baloniki fruwające nad grobami. I zwieńczenie całego tego cyrku - ksiądz grasujący pomiędzy mogiłami z koszykiem - bo przecież to idealny moment do zbierania na nowy dach w kościele. To jedna sprawa.

Druga sprawa: co to za dziwne założenie, że komuś należy się szacunek tylko dlatego, bo umarł? Nie rozumiem tego. Budowanie kultu wobec zmarłych, wymuszanie na społeczeństwie zasady "o zmarłych dobrze albo wcale" - a potem wyzywanie laickiej części społeczeństwa, że to ona jest "cywilizacją śmierci". A nad tym wszystkim jak zwykle księżowska wisienka na torcie - kapłan odmawiający odprawienia pogrzebu, bo coś tam mu nie podpasowało w życiorysie denata.

No błagam, przemyśl sobie jeszcze to z tym szacunkiem :P

Drzewo w miejscu pochówku - całkiem spoko. Przynajmniej to ma jakiś sens.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wszyscy którzy przychodzą na cmentarze są chrześcijanami a więc wierzą, że istnieje dusza która opuszcza ciało po śmierci i idzie do nieba, no ewentualnie do piekła. Tak naprawdę tam już nic nie ma, nie ma tej osoby. Możemy o niej myśleć w dowolnym miejscu, bo ona nie leży w grobie przywalona ciężką granitową płytą, którą w ramach pamięci o niej szorujemy i stawiamy na niej znicze i kwiaty. 
 

 

Ja mam też bratową, która po śmierci mojego brata postawiła pomnik i… brakuje na nim tylko jej imienia i daty śmierci. 

Opublikowano

@error_erros Nie wiem, dlaczego to wyśmiewasz. W każdej kulturze inaczej to wygląda, napisałam, masz prawo do swojego zdania i podejścia do tego Święta. U mnie szacunek dla zmarłych, osób starszych jest niezwykle ważny. To zasady wynikające z Romanipen.

Opublikowano

@Gosława to chyba częstsze zjawisko, niż Ci się wydaje :) nie pierwszy raz o czymś takim słyszę, że człowiek za życia sobie nagrobek zamawia z miejscem na datę :)

Jest w tym jakaś logika - do końca załatwiać swoje własne sprawy... 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Moja babcia i dziadek zrobili to samo. Jest grób, są nazwiska i daty urodzenia, nie ma tylko dat śmierci i ciał w środku, bo oboje jeszcze żyją. To jest aż groteskowe. Tym bardziej, że...zgadnij, nad czyim grobem stoją podczas mszy na wszystkich świętych xD

Opublikowano (edytowane)

@Gosława Myślę, że to ludzie starsi sobie w ten sposób domykają temat życia, może częściej myślą nad tym. Może to być też takie wewnętrzne powiedzenie sobie "pogodziłem się ze śmiercią". Nawet nie widzę w tym groteski, robią to co czują, jak będę w ich wieku może będę miał podobnie (o ile dożyję) :)


 

Edytowane przez JWF (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie wyśmiewam, po prostu kategorycznie się z taką filozofią nie zgadzam.

Jedyne, co mnie rozbawiło, to zdanie "Nie muszę myśleć o tym, co jest od wieków.", bo to w moim odczuciu nic innego jak zwalnianie samego siebie od trzeźwej refleksji nad czymkolwiek.

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Na tyle, na ile znam moich dziadków i ich postawę życiową, jest to po prostu totalnie bezmyślne działanie z kategorii "bo tak wypada" ;> Bo pomnik musi być. Jak to tak bez pomnika? Babcia postawiła pomnik nawet swojemu ojcu, który w testamencie zaznaczył, że sobie tego nie życzy.

Edytowane przez error_erros (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@error_erros Możliwe, że podchwycili pomysł od znajomych w podobnym wieku co oni :) W każdym razie jak widać nie jest to rzadkie zjawisko. Dla Ciebie to może być zabawne, ciekawe co oni sądziliby o pomyśle urny ze słoja po kiszonych ogórkach ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...