Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Coraz bardziej


Rekomendowane odpowiedzi

Tak umiemy już odczytać uzbroić się  w tarcze

Coraz częściej coraz bardziej

Po terapiach po rozmowach

Coraz bardziej mądra głowa 

No i słowa słowa słowa 

 

 Potrafimy się uzbroić 

Stajemy się inni

Coraz bardziej nie swoi

Coraz mniej niewinni

 

Już nie  odnajdziesz ufności 

Tej

Zanim napluto Ci w twarz

Już w bajkowe sfery nie zabłądzisz

Uporządkowane światy  masz

 

I tylko czasem jeszcze się przyśni 

Starą melodią  przypomni

Chwile gdy byliśmy dziećmi 

Piękni prawdziwi i wolni

Edytowane przez Stary_Kredens (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Człowiek z wiekiem rzeczywiście robi się bardziej pragmatyczny, nawet cyniczny, żeby uniknąć problemów, ale o tym to już Schopenhauer dawno temu, a i nawet Sienkiewicz w Quo Vadis pisał jak to było na dworze cesarskim i o czym mówić nie było wolno, więc obecne czasy niczego w temacie nie wniosły.  Nie wiem, jak inni, ale ja wolny jako dziecko za komuny na pewno nie byłem, a piękny z całą pewnością też nie. 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1 a co do tego ma komuna ? Czasy zawsze są różne i niestety ciężkie naogol Tu chodzi raczej o wolność emocjonalna zanim obrosniemy w doswiadczenia i pozbędziemy się większości złudzeń,  niestety. A piękno? Bardziej mam na myśli urodę życia  itd itp

Pozdrawiam kredens

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Domysły Monika A czego tu się bać? Krytyki? Przecież bażanty, oprócz swoich kolorów mają coś z gołębia, co kamuflują, ale niekoniecznie przed czaplami -:)) Pozdro!
    • @Robert Wochna boję się napisać co mi po myśli chodzi choć mnie korci ... Zapamiętam ten wiersz z pewnością

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @zielarz piękne.... Wzruszające i piękne 
    • Wyliczanka jak wytłaczanka  dwadzieścia różnych skorupek jajek jednym w okno młynarza celnie rzucę, co mąki od piachu odróżnić nie umie.    Pięć dam kotom na pożarcie, ich szarą sierść rozjaśnie. Siódme w komin rzucę, sądzą obrus babie zapaskudzę.   Dwa kolejne na patelni rozbiję,  złość w apetyt niech mi się wbiję. Tym młodzieńcom, co pod oknem tak się śmieją  kogiel - mogiel z cukrem sporządze.   Resztę na później zostawię, bo mnie to wyliczanie ...   Zmęczyło okropnie.
    • Gdy dąb koronę liśćmi trwoni,   czas, jak żebrak, po niebie kroczy - W sękach pnia płacz wieków się gości, a kręgi w rdzeniu to milczących ojców oczy.   Rzeka, co głazom pieśń odmawia, nocą do zimnych trumien płynie - Niesie kurz gwiazd, łzy mgieł porannych, A w swym sercu wiecznie już ginie.     Człowiek - iskra, co w pyle drży,   w szkle godzin twarz próchnem znaczy.   Lecz wiatr mu szepcze: „Twój dom nie stoi - W korzeniach burz i w piołunie rozpaczy”.     Gdy księżyc krew zastygłą sączy,   świt rozcina czarny całun dni…   Prawda nie w tym, co trwa, lecz w tym, co pęka,   gdzie wieczność z chwilą dzieli rdza.     A wiatr ziarna w ziemię chowa,   gdzie śmierć i życie dzieli chwila - Każdy upadek to nowa pieśń,   Co z martwych liści wiosnę wyrywa.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...