Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

zmarnowany kupon


Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Najlepsza strofa - jest takim biciem się w pierś, tak szczerym wyznaniem, że mną szarpnęło.

Pomysł na wiersz ciekawy - kupon, czyli loteria. I rzeczywiście miłość czasem zdaje się nią być. 

Zszargany, ale może wciąż do wykorzystania.  

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@beta_b Spodobało mi się ujęcie problemu. Niby prosta sprawa - kupon, a tak można go przegapić, nie docenić, zmarnować, nie zauważyć wartości, zlekceważyć...

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Później przychodzi refleksja, może nawet i przyjmą kupon w kasie, ale... to już jednak nie będzie to samo. Pozdrawiam :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@beta_b Betko wzruszyłaś mnie do bólu, taka ona jest, tajemnicza, zanikająca, czasami wynędzniała, nudna przy stole, ale nie mamy niczego piękniejszego i nie szukajmy.
 

Miłego dnia.

Edytowane przez [email protected] (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Każdy dostaje "szansę" na miłość, ale czasami serce/kupon oddaje niewłaściwej osobie, albo nie docenia cudzego uczucia/kuponu. Ściskam ciepło, dobrego dnia.

 @Waldemar_Talar_Talar Dzięki Waldku za lekturę. 

Hehe, niesamowicie smutna sąsiadka śmieje się radośnie. Wychodzi na to, że mam szeroki wachlarz przeżywanych emocji. Zależy w co palce włożę :D Ale ten po smutnej stronie tęczy faktycznie jest nadmiernie rozbudowanym chmurnym cebekiem (cumulonimbusem)

@corival Zebrałeś co najlepsze chciałam przekazać. Cieszę się, że zostałam zrozumiana. 

I to jest pomysł na romantyczną komedię :D Ściskam Dag. 

 

@[email protected] Przy Twoim perfekcjonizmie językowym - coś musiało się zdarzyć. Pozdrawiam ciepło.  

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Radosław

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

O tak ! 

 

Czytam wiersz jako podsumowanie, rozliczenie z pewnym etapem. Przebija przezeń gorycz, ale sama forma lekka - rymy i rytm. To co u Ciebie tak charakterystyczne. Jakbyś pejzaż swego serca malowała akwarelą. Wzruszające to wyznanie. 

 

Pozdrawiam ciepło 

 

 

Z tym pejzażem serca to popłynąłem ;) 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pamiętam, że większość z Was woli moje białasy. :D I sama nie wiem, pisać pod siebie czy pod publikę :D

Kto bogatemu zabroni? :D Żarcik. Co w tym złego. 

Ściskam Radku ciepło, bb

@[email protected] Nie, chodziło o coś innego, błąd który uwiarygadnia stan. 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@beta_b Mam coś takiego, że doszukuję się sformułowań idealnych na puenty...w środku wiersza. Wtedy trudno mi zdzierżyć, że ta upatrzona przeze mnie fraza nie finiszuje wiersza :P Tutaj u Ciebie aż mi się w głowie zakręciło, bo końcówka niemal każdej strony brzmi jak idealna puenta ;D

Dla mnie wszystko jest tu idealne poza "co się zadziało". Zgrzytam zębami, kiedy słyszę to sformułowanie... :P

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@error_erros Przekonałeś, jak zgrzyta to zmieniłam. Szkoda na wiersz uzębienia. :D

@Gosława Przytulam.

@Andrzej_Wojnowski A ten długi termin przydatności to zaleta czy wada?

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wymieniamy się kuponami, szukając ze wspólnym wzorem, ale co po drugiej stronie - może być i niespełnione.

 

Dziękuję za lekturę, chętnie się papierkiem wymienię. Co masz na swoim? ;)  

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@beta_b A na moim treść wypisana atramentem sympatycznym, jak na wekslu bez pokrycia, zmusza na patrzenia przez papier w kierunku słońca do szukania w im takiego światła, barwy i przenikliwości, że może coś uda się mi przeczytać co napisano, czy to przypadkiem nie sfałszowany tylko glejt:) Może zaś to tylko fragment całości i drugi równie pusty trzeba szukać, aby dopiero połączone dwie części zaskoczyły wreszcie sensem i dopiero z sensem można na nich pisać:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • przeszłość się nie da łatwo wymazać przypomni stukiem lub mała plamą lecz czysta karta drogę pokaże może odnowa coś zacząć warto   pozdrawiam
    • może nie każdy ale co drugi  weźmie przeczyta i myśli skupi wcale nie musi zaraz się upić lecz komentarzem troszkę przynudzi :)))
    • a ja samowar ożywię żarem zapach herbaty zbudzi wspomnienia sceny z dzieciństwa piec już rozpalił a psotnik czas stale je zmienia :)
    • @Jacek_Suchowicz

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        do powiedzenia mam jeszcze dużo ale czy każdy znajdzie ochotę, żeby przeczytać i się nie znudzić ponoć nie mowa - lecz milczenie złotem   Dobranoc Jacku :)
    • Poczułam się lekko, uniesiona duchowym zwycięstwem. Radośnie. Szczęśliwa. Objęłam Jerzego i pocałowałam w policzek, a oczy śmiały mi się doń. Uśmiechnął się, przytulając mnie do siebie.     - Gratuluję. Podziękuj sobie - szepnął mi do ucha.    - Mamy numery swoich  telefonów - zaczęłam, gdy usiedliśmy z powrotem. - Pora okazać sobie więcej zaufania. Chcę, abyś wiedział, gdzie mieszkam. Proszę. To mój adres - wyjęłam z torebki bloczek samoprzylepnych żółtych karteczek, napisałam na pierwszej z nich własne imię i nazwisko oraz nazwę ulicy wraz z numerem domu i mieszkania. Po czym odkleiłam ją i, obróciwszy jego dłoń wewnętrzną stroną do góry, przykleiłam pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym.     - O, proszę! - powtórzyłam, dociskając raz przy razie papier wzdłuż krawędzi, aby trzymał się dobrze. Zerknął na nią, nie odklejając.    - O proszę - powtórzył po mnie. - A to ci niespodzianka.    - Tak. I nazwałabym ją zasłużoną - popatrzyłam mu w oczy. Przekrzywił lekko głowę, przymykając jednocześnie lewe oko.     - Ach tak? Zasłużoną, powiadasz? - zapytał. - Ale czym?    - No... wiesz sam - w odpowiedzi zmarszczyłam się leciutko jak wtedy, gdy dotknął palcem mojego nosa, wyszukawszy tę minę z repertuaru reakcji. Podeszła mi, jak to nazywa się potocznie, ta właśnie.    - A to mój adres - wyjął z portfela wizytówkę i sięgnął po spoczywający na blacie kawiarnianego stolika długopis najwyraźniej nie chcąc, abym czekała ani się zaniepokoiła.     - Dzięki ci, Jerzy - uśmiechnęłam się do siebie w myślach. - Obyś zawsze był taki przewidujący...     - Napiszę twoim, dobrze? - nie czekając na odpowiedź zaczął zapisywać przestrzeń między swoimi personaliami a numerem telefonu.    - Niedobrze - zażartowałam w odpowiedzi, marszcząc się ponownie.    - Aha, zmiana kolejności - dotknął palcem mojego nosa, przerywając na chwilę pisanie. Odwrócił wizytówkę i napisał na tylnej stronie kilka słów.    - To twój adres w Holandii - popatrzyłam na wyrazy. - Dzięki ci bardzo.    - Tak - potwierdził. - To mój adres tam. Powinnaś znać także i ten. Tak jest uczciwie - dodał, podając mi - teraz zapisany już obustronnie - kartonik. Po czym spojrzał na na wciąż trzymającą się jego dłoni karteczkę.     - Rumia, tam mieszkasz - odczytał nazwę mojego miasta. - Mm... po raz kolejny los wskazuje mi na morze - zrobił zamyśloną minę. - Ciekawe...    - Jerzy, nie przyśpieszaj - upomniałam go żartem. Dla uspokojenia, poczuwszy chłód wokół serca, pacnęłam go palcem po nosie. -Ach, te moje obawy! - pomyślałam. A na głos dodałam: - Teraz ja, teraz ja!    - Teraz ja - powtórzył po mnie, krzywiąc się za moim przykładem.       Warszawa, 17. Lutego 2025 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...