Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Radosław
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj Duszko 

 

Wiersz przypomina nam, żyjącym pod konkretną szerokością geograficzną o tym, że wszelkie anomalia, mogą być trudne do przyjęcia. Tak w odniesieniu do przyrody, jak i innych spraw. Weźmy pierwsze lepsze skojarzenie - zmianę. Ludzie często rzucają się głębokie wody, próbują radykalnie coś zmienić, (np. postanowienia noworoczne) po czym zazwyczaj przekonują się, jak dalece się mylili, wracając do przez lata ustalonego stanu homeostazy. Jednak zmiana częściej może się powieźć, gdy jest przeprowadzana na drodze ewolucji a nie rewolucji. Krok po kroku, tak jak zmienia się zima w wiosnę, łagodnie. Z przyzwoleniem, kolejne kroki, drobne sukcesy, ale również ze współczuciem i przyjęciem upadków. Tu Peel wyraźnie zajmuje postawę stopniowych przejść. Przyjmuje odcienie szarości. To z jednej strony wrażliwość, a z drugiej gotowość czerpania życia każdego dnia. Może we wtorek, środę czy czwartek, o których często zapominamy.   Bliskie jest mi takie podejście, choć zdaję sobie sprawę, że czasem konieczne są radykalne kroki, ale te często, bywają pokłosiem wcześniejszej postawy. 

Wiersz bardzo ciekawy. 

Myślę, że równie czytelny bez trzech kropek z przodu ;) 

Sięgnęłaś głębiej i nie potrzebowałaś do tego takiego elaboratu. 

 

Pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Cieszę się, że tak to odbierasz :) Dziękuję Ci i pozdrawiam .

 

 

Może dlatego, że tak delikatnie i w pewien sposób ładnie sie człam pisząć ;)

Dziękuję Ci za miłe słowa i pozdrawiam!

 

Opublikowano

No, taki wybuch bez gry wstępnej to może być naprawdę niebezpieczny ;D

Też lubię powolne początki, a później... a później to już bywam ostra, bezpośrednia i narwana, 

ale to wiadomo - kwestia bardzo indywidualna ;))

 

Pozdrawiam Duszko, 

 

Deo. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tak, każde przeobrażanie potrzebuje czasu i cierpliwego pokonania lęku przejściowej bezbronności... Inspirująca myśl, dziękuję Ci, Dag :) Pozdrawiam.

 

 

Cieszę się, że mój mały wiersz zaincjował w Tobie tyle głębokich skojarzeń i ciekawych przemyśleń! Wzbogaciłeś go i mnie nimi - serdecznie dziękuję, Radosławie :)

 

Co do "trzech kropek" masz rację - zaraz zmieniam :)

Serdecznie pozdrawiam!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Miło czytać znów Twoj komentarz, Deo :) Trafnie ujęłaś w nim moją "pierwotną myśl" czy "pierwotne odczucie", z których wykluł się ten wiersz. I masz rację - dalszy ciag, czegokolwiek by on dotyczył, - jest, potrafi i chyba powinien być dużo żywszy, oczywiście w indywidualny sposób. :) Dziekuję Ci i pozdrawiam!

Gość Radosław
Opublikowano

@duszka To są detale, równie dobrze było z kropkami. 

 

Ciekawie rozlokowujesz słowa w wersach. Myślę, że Twoje wiersze na tym zyskują. 

 

A ten w szczególności mi przypadł do gustu, ponieważ w oparciu o motyw zaczerpnięty z przyrody poruszyłaś pasjonujące rzeczy, które dzieją się w człowieku w pracy nad zmianą. To dla mnie bomba. 

 

Pozdrawiam. 

Opublikowano

Bardzo sensualnie Duszko. Nic spontanicznie, wszystko przemyślane, a delikatne rymy dodatkowo podkreślają lirykę tego wiersza. Podoba mi się łagodność słowa. Serdeczności. 
 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 Duszko, jak ja lubię Twoje "gadulstwo" pod wierszami - jest zawsze na temat, zawsze do rzeczy, układne jak bukiety. Przykładasz się prawdziwie  poetyckim sercem, dziękuję :)
    • @Toyer Bóg pokarał świat Adamem – mężczyzną, co milczał, gdy Ewa wyciągała dłoń, nie pytał, nie wątpił, nie czuł nawet winy, posłuszny jak cień, bezmyślny jak manekin. To nie jabłko zgubiło nam Eden, lecz brak słów, gdy trzeba było mówić. Adam stał się niemą, potulną figurą, świadkiem, nie uczestnikiem w dramacie Bożym. Więc może to kara – nie za ciekawość, lecz za obojętność, bierność, za strach, za milczenie, gdy inni popełniają błędy, za życie, w którym sami siebie wyrzekamy .
    • @Alicja_Wysocka Wszystko już zostało powiedziane wcześniej. Twój wiersz o naturze tworzenia jest genialny. Cierpienie może stać się siłą napędową dla sztuki a paradoksalnie - szczęście można znaleźć w samym trudzie tworzenia. Podoba mi się opis tworzenia. Surowcem nie jest nic pięknego ani solidnego - lecz"porwane pajęczyny" - coś ulotnego i zniszczonego. A drugim składnikiem "tęsknota śródniebna" czyli wzniosła. I z tego klecisz (jak rzemieślnik) coś cudownego i to jest dar dla drugiej osoby. Ale puenta zaskakuje - to jest bardziej potrzebne twórcy. Może to terapia? No i opisuję Ci Twój wiersz, muszę chyba z tym skończyć, bo moje "gadulstwo" już mnie samą denerwuje. Ale czytając piękny wiersz czy tekst nie mogę się powstrzymać. :) A Twój jest rewelacyjny! :)
    • @Alicja_WysockaMoże Ty nie wiesz, czy "pięknie", ale ja wiem, że "pięknie". I nie chowaj się, tylko pisz i eksperymentuj, bo świetnie Ci to wychodzi. Pozdrawiam. :)
    • @violetta Chyba odpłynełaś

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...