Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Znowu piłaś

Gość

Przez Gość
w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

znowu piłaś
przecież widzę - trudno nie widzieć
cuchniesz rozkładem dłoni
i pytasz jak bardzo się brzydzę

po raz kolejny - widziałem
większymi niż wiara haustami
łykałaś widma pustych pokoi
i strach bolesny że koniec przed nami

ta czara się kiedyś przeleje
po czubek głowy zatoniesz w zwątpieniach
wtedy mogę nie zdążyć z ratunkiem

tak w łez głębinach się ginie z pragnienia

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

@Gosława Pięknie dziękuję! Ale muszę się do czegoś przyznać. Wiersz w oczywisty sposób przywodzi na myśl alkoholizm, jednak moją intencją było opowiedzieć o innym uzależnieniu - od strachu przed stratą ukochanej osoby. To bardzo tksyczne zjawisko. Przesadny strach o utratę miłości paradoksalnie może tę miłość wykończyć.

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

Mnie właśnie tytuł początkowo zniechęcił, czułam jednak, że będzie to nieco inna tematyka. Żadne uzależnienie nie jest dobre (choć, gdy się uprzeć, pewnie da się znaleźć jakieś plusy), a takie jak opisane powyżej rani równie dotkliwie obie strony. Niby fajnie móc polegać na sobie i spędzać czas, a jednak indywidualizm i odrębność powinny być zachowane. Straszne trochę, tym bardziej, że odrobinę znam sprawę. 

Wracając do wiersza: zaskakująco dobry, bez zbędnych metafor, pięknych słówek i rozciągłości. 

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

@Marek.zak1 Pięknie dziękuję za uznanie!

@VaruVaeri Dziękuję! Jestem świadomy, że tytuł mocno sugeruje uzależnienie od alkoholu i że brzmi jakoś tak...typowo. Ale zależało mi, by oposywane zjawisko przedstawić właśnie jako uzależnienie - coś, co nie pozwala przestać o sobie myśleć i jednocześnie wyniszcza. Bo tak właśnie jest niejednokrotnie, że maniakalny strach jednej osoby przed odejściem drugiej wyniszcza obie.

@Gosława Jeszcze gorszy jest układ, kiedy jedna osoba boi się odejścia drugiej zupełnie bez powodu. Kiedy nie ma ku temu żadnych przesłanek, a wynika po prostu z samej miłości. Wówczas każde zachowanie, choćby najbardziej niewinne, budzi obawy, w głowie opętanej tym strachem osoby tworzy najczarniejsze scenariusze. To potrafi skutecznie przysłonić pozytywy związku. Trudna sprawa.

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

@Gosława Można, można. Choć podejrzewam, że pod tym strachem mogą kryć się też kompleksy i niskie poczucie własnej wartości.

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

@Lahaj Schlebia mi, że jesteś w stanie czytać mój wiersz "po swojemu". Możliwość nadania utworowi nowego sensu to zawsze dla niego zaleta :)

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

@beta_b Bardzo dziękuję. Tak, puenta wyszła mocna. Sam byłem zaskoczony, bo gdy zaczynałem pisać ten wiersz, akurat puenty nie miałem zaplanowanej, wypłynęła sama.

@emwoo Nie brałem pod uwagę innego, bo tytuł był tu pierwszym pomysłem i od niego powstał cały wiersz. Wiem, że brzmi słabo, ale wierzę, że w kontekście treści nabiera sensu. "Znowu piłaś/eś" to chyba najbardziej ikoniczne zdanie, kiedy mowa o uzależnieniach, a właśnie na czymś takim mi zależało.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Annna2
      potrzeba

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @lena2_ prawda
    • Annna2
      Ewangelia wakacyjnych Bogów

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Migrena zakończenie mega! tak
    • Waldemar_Talar_Talar
      potrzeba

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witam - tak bywa w życiu - ale to mija -                                                                        Pzdr.serdecznie.
    • Migrena
      Ewangelia wakacyjnych Bogów

      Przez Migrena · Opublikowano

      Mieli po dziewiętnaście lat i zero pytań. Ich ciała świeciły jak płonące ikony, nadzy prorocy w jeansowych kurtkach, wnukowie Dionizosa, którzy zapomnieli, że śmierć istnieje. Wyjechali – na wschód snu, na południe ciała, na zachód rozsądku, na północ wszystkiego, co można rozebrać z logiki. Motel był ich świątynią, moskitiera – niebem, które drżało pod ich oddechem. Miłość? Miłość była psem bez smyczy, kąsała ich za kostki, przewracała na trawie, śmiała się z ich jęków. Ale czasem nie była psem. Była kaskadą ognistych kruków wypuszczoną z klatki mostu mózgowego. Była zębami wbitymi w noc. Jej włosy – czarne wodorosty dryfujące w jego łonie. Na jego ramieniu – blizna, pamięć innej burzy. Jej uda pachniały mandragorą, jego plecy niosły ślady świętej wojny. Ich języki znały alfabet szaleństwa. Ich pot był ewangelią wypisaną na prześcieradłach. Ich genitalia były ambasadorami innej rzeczywistości, gdzie nie istnieją granice, gdzie Bóg trzyma się za głowę i mówi: ja tego nie stworzyłem. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Każdy pocałunek – jak łyk z kielicha napełnionego LSD. Każda noc – jak przyjęcie u proroków, gdzie Jezus grał na basie, a Kali tańczyła na stole, i wszyscy krzyczeli: kochajcie się teraz, teraz, TERAZ! bo jutro to tylko fatamorgana dla głupców. Nie było ich. A potem cisza – tylko ich oddechy, jak fale na brzegu zapomnianego morza, gdzie świat na moment przestał istnieć. Nie było ich. Była tylko miłość, która miała skórę jak alabaster i zęby z pereł. Był tylko seks, który szarpał jak rockowa gitara w rękach anioła. Było tylko ciało, które płonęło i nie chciało gaśnięcia. Pili siebie jak wino bez dna. Palili siebie jak święte zioła Majów. Wciągali się nawzajem jak kreskę z lustra. Każdy orgazm był wejściem do świątyni, gdzie kapłani krzyczeli: Jeszcze! Jeszcze! To jest życie! A potem jeszcze raz – jak koniec kalendarza Majów. Byli młodzi, i to znaczyło: nieśmiertelni. Byli bezgłowymi końmi pędzącymi przez trumnę zachodu słońca. Byli gorączką. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Lecz w każdym powrocie, cień drobny drżał, jakby szeptem jutra czas ich nękał. Kochali się tak, jakby świat miał się skończyć jutro, a może już się skończył, i oni byli ostatnimi, którzy jeszcze pamiętają smak miłości zrobionej z dymu i krwi. Ich serca były granatami. Ich dusze – tłukły się o siebie jak dwa kryształy w wódce. Za oknem liście drżały w bladym świetle, jakby chciały zapamiętać ich imiona, zanim wiatr poniesie je w niepamięć. Ich wspomnienia – nie do opowiedzenia nikomu, bo nie ma języka, który wytrzyma taką intensywność. Wakacje były snem, który przekroczył sny. Były jedynym miejscem, gdzie Bóg i Diabeł zgodzili się na toast. Oni – dzieci światła, dzieci nocy, dzieci, które pożarły czas i nie umarły od tego. Jeśli ktoś pyta, kim byli – byli ewangelią spisaną spermą i łzami. I gdy noc gasła, ich spojrzenia się spotkały, ciche, jak dwa ptaki na gałęzi, co wiedzą, że świt jest blisko, a lot daleki. I w ciszy nocy, gdy wiatr ustawał, słychać było tylko szelest traw, a świat na zewnątrz, daleki i obcy, czekał na powrót, którego nie chcieli. Byli ogniem w płucach. Byli czymś, co się zdarza tylko raz. I zostaje na zawsze. Jak tatuaż pod skórą duszy.          
    • Waldemar_Talar_Talar
      Człowiek to moment wszechświata

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      łzy raczej nie kłamią uśmiech nie krwawi zaś droga  donikąd gdzieś prowadzi ból to niewiadoma   krok zawsze krokiem horyzont czasem boli tak samo jak myśli które w głowie się panoszą   kłamstwo  śmierdzi kalendarz to prawda śmierć to szczerość człowiek to moment wszechświata 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...