Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Nie odkładaj na jutro, zdobądź się na dzisiaj,

Bo pomiędzy za dużo może się wydarzyć.

Noc przesłania zbyt wiele i sporo ma twarzy,

Nawet sprawy istotne zamiata pod dywan.

 

Utrudzone konary zbyt nisko się chylą,

Zapraszając do siebie oślepłych wędrowców.

Po omacku w ciemnościach błądzą czarne owce,

Skuszone owocami; przyszłość jest tą chwilą.

 

Pozwól skraść przyjaciołom twój czas życiocenny

I nie żałuj go dla nich, niech się nim nasycą.

Lepiej żeby płonęli, choć jak marna świeca,

Brukowani nadzieją, że ktoś, gdzieś i kiedyś.

 

Vanitas vanitatum, proch oznacza niebyt.

Nikt się wszak nie odrodzi, pozostanie pamięć.

Marnuj czas dla feniksów, niedoszłych tymczasem.

Poświęć krzyża nieznakiem; jutra może nie być.

Opublikowano

To już poziom uniwersalizmu, który bardzo lubię i szanuję. Mam jedną, też taka bardziej może osobistą uwagę, że dzisiaj jest dla tych bardziej szczęśliwych, a jutro dla tych mniej zadowolonych z dzisiaj i oczekujących, że jutro im się poprawi. To tak na szybko, po kawie:). Fajny tekst. Pozdrawiam. M

Opublikowano

@Marek.zak1

 

Uniwersalizm tak. Dokładniej chodziło mi o to, że są sytuacje niecierpiące zwłoki, takie jak pomoc przyjacielowi w rozpaczliwej sytuacji.

 

Dzięki Marku i pozdrawiam. F.K.

Opublikowano

@Antoine W

 

Jest taka piękna piosenka (najbardziej ją lubię w wykonaniu G. Łobaszewskiej) pt. "Czas nas uczy pogody". Zawsze uważałem, że powinna tam być pokora.

 

 

Opublikowano

@Nata_Kruk

 

Dzięki Nata.

Jak poświęcimy chwilę, to możemy ocalić czyjeś jutro. I na to czasu nie powinno być szkoda nikomu.

 

Pozdrawiam. F.K.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Pora wskrzesić  dzisiaj wymarłe dronty* dronty dodo niech odwiedzą stare kąty tylko… żeby jeszcze umiały wtedy latać bowiem będą się z ludźmi także  bratać   Wreszcie  już odetchnie  nasz glob cały kiedy pod niebem będą dla nas latały kiedy polecą także nad każdą doliną przybędą do nas i do mnie z nowiną   Jako największe z ptaków gołębie wojny wpuszczą na czarne głębie niech to całe zło zatonie wreszcie ale w każdym państwie i nareszcie   Bez uczucia żadnej obawy i strachu spojrzy dodo na ciebie z dachu i zagrucha hymn pokoju światu może łapę poda jak siostrze lub bratu   Każdy sobie swego dronta także zakupi nikt już nie powie że ten ptak  jest głupi znów odpocznie łąka, pole i las zielony -------------------------------------------- wymienimy na dronty wszystkie…  drony       Dront dodo *(Raphus cucullatus) – wymarły gatunek dużego ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae),   
    • Jeden plus jeden równa się jeden to jest matematyka miłości dwa plus jeden równa się zdrada przyjaźń albo szczęśliwa rodzina trzy plus trzy równa się trzy po trzy w życiu nie ma żadnej logiki dwa minus jeden równa się zero równanie samotności
    • Życie rozbiło się jak kruche szło z jego kieliszka piłem kiedyś wino to co do ust wpada jest święte zostały plastikowe kubki przeklęte   wypiłem jednorazowe szczęście z jednorazowego kubka powoli teraz jest poddane recyklingowi pragnę go choć odrobinę więcej nie mam już z czego się napić otwieram usta wystawiam język czekając na szczęścia deszczyk o którym wciąż śnię i będę śnić zebrały się chmury była nadzieja a tu smutek zaczął padać rzęsiście jasna i ciemna to mokra cholera klnąc piłem spragniony jak liście życie to barman co emocje polewa gdyby chociaż nalało kieliszek szczęścia częściej to co spragnionemu sercu miłe lecz pić trzeba nie będę wybrzydzać żyjąc nieustannie emocje piję ustami co wiecznie spragnione pić wciąż muszę pić wciąż trzeba prosto z chmur kieliszka czy kubka wszystko wypija moja spragniona dusza szczęście powoli nieszczęście duszkiem oba ciągle życie naprzemiennie miesza piję to co nalewa tęskniąc za szczęściem
    • Coś się zawsze pisze na nowo. Pzdr.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...