Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

stworzony by kochać
przyodziałem szatę
dobrego anioła

co noc rozgrzewany
modlitwą
wracałem

łzami tuliłem
zbłąkaną twą duszę

krwią
poiłem
zastygłe wargi

uległem

pod berłem miłości
dusiłem egoizm

Opublikowano

Staram się jak mogę, ale jak widzisz muszę wcisnąć gdzieś jakiś patosik :P !!!Mam nadzieje że będzie lepiej :)!!Dziekuję za poranny komentarz!!
Pozdrawiam z tego pięknie zaczynającego się dnia

Opublikowano

Ja również przeciwko patosowi oraz przeciwko:

- jak zwykle zaimkowi "twą" (i wszelkich odmian "twych", "mych" itd.),
- jak zwykle używaniu słowa "dusza" - a co gorsza "zbłąkana". "Dusza" to mocne słowo. Nie tak szybko z nią.

"łzami tuliłem
zbłąkaną twą duszę" - ... @#$... &%#Y - ajajaj...

Pozdr.

Cat

Opublikowano

Łukaszu, wiersz podoba mi się ze względu na przekaz , którym pobudza do refleksji nad własnym "ego".Nie przeszkadza mi w nim patos.Być może ukierunkowałeś w nim jakiś swój styl, szanuję to.Pozdrawiam pomiędzy nocą a świtaniem ;-)

Opublikowano

Wiersz dobry do czwartej cząstki,która pod względem kompozycyjnym jest trochę ,,z innej bajki". Z zakończeniem jest podobnie. Trochę za dużo patosu jest w Twoim wierszu. Zapewniam Cię, że 99% uczuć można wyrazić przy pomocy najprostszych słów,nawet w poezji.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Tylko staruszka, która się garbi albo na laskach mocno się trzyma, wypatrzy ciebie — głodny gołąbku, który przyszłości większej już nie masz. Natrętne stadko rozrzuci kwestę, w garnuszku przecież zabrakło wody... Gdy się podziała gdzieś atencjuszka w ludzkim skupisku, dawnej ślebody.          
    • liryczniejemy pomiędzy sklepowymi alejkami promieniami słońca a kroplami ulewnego deszczu   liryczniejemy przedwiośniem w ogrodach Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej   przed zimą pod kocem w mimozy liryczniejemy   bo nasze dni to wersy do poskładania w poemat epicki jak Mahabharata i bezczelnie czuły         strofami mija nam czas gdy tak sobie liryczniejemy   bo słowa są wszystkim co mamy (to przecież wiersz)   gdy słowa są wszystkim co mamy (to przecież wiesz)        
    • Interpunkcyjnie także pięknie. Pzdr :-)
    • Noszę koronę niewidzialną, przeźroczystą I własnymi drogami chodzę miłościwie, Odkąd w swym sercu mnie koronowałeś tkliwie Swoją miłością pół płomienną i pół czystą; I jak blisko może przejść przebrana królowa, Przez targowisko między nędzarzy tłumem, Płacząc ze współczucia, lecz skrywając dumę, Ja swoją chwałę wśród lęku zazdrości chowam. Ma korona ukrytą słodyczą zostanie Ranek i wieczór modlitwą chronioną wiernie, A kiedy przyjdziesz, by mi koronę odebrać, Nie będę płakać, prosić słowami ni żebrać, Lecz uklęknę przed tobą, mój królu i panie I na zawsze przebiję moje czoło cierniem.   I Sara: I wear a crown invisible and clear, And go my lifted royal way apart Since you have crowned me softly in your heart With love that is half ardent, half austere; And as a queen disguised might pass anear The bitter crowd that barters in a mart, Veiling her pride while tears of pity start, I hide my glory thru a jealous fear. My crown shall stay a sweet and secret thing Kept pure with prayer at evensong and morn, And when you come to take it from my head, I shall not weep, nor will a word be said, But I shall kneel before you, oh my king, And bind my brow forever with a thorn.
    • @Annna2Muzyka jak balsam, pasuje do wiersza, a wiersz do niej :) Nawet skowronka w trelach słyszę.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...