Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Człowieka się pisze spojrzeniem,
Dotykiem ręki, oddechem,
Wspomnieniem dziecka, marzeniem,
Myśli codziennych echem.

Pisze się chwilą obecną,
Tym co minęło, co będzie.
Postawą wredną, szlachetną,
Gdy rację miał - gdy był w błędzie.

Pisze się sercem otwartym
Na ludzi, którzy dokoła.
Lecz choćbyś był bardzo upartym
Człowieka napisać nie zdołasz.

[sub]Tekst był edytowany przez Andrzej Borecki dnia 13-06-2004 15:36.[/sub]

Opublikowano
CYTAT (Pelman @ Aug 31 2003, 09:13 AM)
Nie mam zastrzeżeń do wiersza.
Podoba mi się. Taka refleksja bardzo na czasie.
Mam do ludzi - bo chociaż napisać się nie da to na każdym kroku piszą. Tym bardziej dziwię się, że ludzie wrażliwi na otoczenie (poeci - tfu, psia mać) dokopują innym, tym co mają odwagę mieć inne spojrzenie na świat, chyba niegorzej niż dresiarze. Jak skini z punkami!

Pozdrawiam - Krzysiek

I ja do ludzi..to samo mam

Tolerancja..mile widziana jedynie w stosunku do siebie.....to mnie osłabia....
.................................


Andrzej - jest dobrze...to do wiersza..uwaga...
Mirka
Opublikowano
CYTAT (Andrzej Borecki @ Sep 1 2003, 05:30 PM)
Mówiłem Natalio, że Jola będzie się czepiać ? wink.gif

ależ ja się nie czepiam, uwilbiam Twoja prozę, a poezja każdego przecież nie musi mi się podobac, prawda?
to nie miało zabrzmieć złośliwie, po prostu nie podoba mi się
proza jak najbardziej
i tyle
a to przeciez tylko moje zdanie
nie ma sie co nim przejmować
Opublikowano

Bardzo fajnie. Nie przeszkadza mi nawet rymowanie (gratuluję). Jeden szczegół mi nieco zgrzyta - "lecz" w przedostatnim wersie - trochę wybija z rytmu. Poza tym podoba się.

pozdrawiam

A. R.

Opublikowano

Wiem Jolu, że to nie w Twoim stylu. Chodzi o to, że Natalia niejako przymusiła mnie, abym oprócz opowiadań, zamieścił też wiersze.
Powiedziałem wtedy, że mi dołożysz (znałem już Twoje preferencje z innej strony).
Dziękuję, że zajrzałaś. smile.gif

Opublikowano

Nie kometowalam tego wiersza, a mam go w ulubionych.hmmm..

Po pierwsze swietnie ulozyl pan ten wiersz..Stanowi pewna zamknieta calosc.Dobrze sie czyta..

Ale rymy ochydne..Trzeba nad tym popracowac..

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Skałosz Złotawy Jaki piękny wiersz! Ta "złota jesień" w domu, "ciut leniwy szał uniesień" – to obrazy pełne ciepła, czuć w tym dojrzałość związku, w którym bliskość może być "niezbyt spieszna". Szczególnie poruszająca jest trzecia zwrotka – te "niteczki", które "miękko muskają nas po twarzy". To metafora jednocześnie delikatna i głęboka – pokazuje, jak miłość przenika codzienność, jak oplata życie, nie krępując, tylko łagodnie przypominając o swojej obecności. I to zakończenie – brzmi jak manifestacja dojrzałej miłości. Nie ma tu lęku przed przemijaniem, jest akceptacja wspólnej drogi, niezależnie od tego, dokąd prowadzi.
    • @tie-break Z kosmicznego dystansu, który wszystko ujednolica i zaciera, wydobyłaś najgłębszą intymność. Ten kontrast między bezosobowym widokiem z ISS, gdzie miasta to tylko "ziarnka" i "światła", a finałowym zwrotem do konkretnych oczu, konkretnej osoby – to piękno tego tekstu. Szczególnie poruszające jest to pytanie o "własne miasto" (pragnienie czegoś osobnego, tylko dla dwojga). Bardzo mi się podoba.
    • @huzarc Najbardziej podoba mi się zakończenie. Te lampy gasną wcześniej "bo nie ma tu komu chodzić wieczorami" – to jest obraz dosłownego i symbolicznego zgaszania życia. Twój wiersz świetnie dokumentuje naszą najnowszą historię i współczesność. 
    • Inaczej teraz patrzysz. Głowa wreszcie podniesiona – to nie pycha - to upór, wyhodowany na przekór, na najbardziej słonej z ziem. Nie pytam, czy przebaczyłaś. Darowanie winy to luksus. Byłaś tam, gdzie nikt nie chciał patrzeć – na marginesie kadru, w martwym polu widzenia. Oddychałaś powietrzem wydzielanym dla innych. Trwałaś, choć kazano ci zniknąć. Więc teraz śnij na głos – marzenia mają prawo być hałasem. Płoń, nie ukrywając dymu, niech szczypie w oczy tych, którzy milczeli najgłośniej. Przestałaś być drogą. Jesteś kompasem. Już nie cieniem - lecz mapą nieba. Masz gwiazdy na wyciągnięcie ręki - kto poznał absolutną ciemność - potrafi docenić najmniejszy foton. Życie tych, którzy stali się widzialni jest trudne i prawdziwe. Przestałaś być przezroczysta. Masz głos, masz barwę. Jesteś.   Moja przyjaciółko.  
    • @viola arvensisBardzo dziękuję! Duże miasto mnie męczy swoim zgiełkiem, ale uciekam od niego w  ciszę. :)  @Deonix_Badzo dziękuję! Słuchawki mam, ale nie mogę na razie ich używać, bo nie usłyszałabym też najważniejszego głosu. :))  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...