Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Fantomowa miłość

Czarek Płatak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Czarek Płatak

Czarek Płatak

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Fantomowa miłość 

 

Ryk fantomowej miłości 
trzaskanie drzwiami, płacz matki, 
tej nocy znowu go prosił, 
on kochał ją i chciał zabić.

 

Rano jak słońce krwawiące,
wschodziły krwawe podbicia, 
nad domem w gorzkiej powłoce
wisiała cisza, zła cisza. 

 

Gdy kładła puder na rany, 
szeptała — nie martw się dziecko, 
lipcowy chłopak drżąc cały, 
wybiegał szyby tłuc wrzeszcząc. 


 

Edytowane przez Czarek Płatak (wyświetl historię edycji)
9
duszka

duszka

Opublikowano
Opublikowano

Trzy osoby i trzy cierpienia.., ale zadane przez jedną z nich, tę, która "kocha i chce zabić"... Zobaczyłam i poczułam tę tragedię Czarku .. :( Ale wiersz napisany pięknie, tym zadziwiającym "pięknem" smutku i cierpienia.., może dlatego, że jest w nich miejsce tylko na prawdę. Pozdrawiam ciepło.

1
beta_b

beta_b

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czarku, 

dobry opis, super tytuł.

Tylko na głębszym poziomie - on był pomieszany; jego uczucie do niej niedojrzałe a może i nie do niej była ta miłość dedykowana. Ale spokojnie mozesz moj komentarz olać. 

Pozdrawiam, bb

2
Deonix_

Deonix_

Opublikowano
Opublikowano

Świetny wiersz, ja nie umiem pisać rymami o takich sytuacjach,

u mnie gdy skóra blednie to i mowa bieleje, nawet nie chcę tego modyfikować.

 

Co do miłości - podpinam się pod Betę,

to jest jakieś dziwne, patologiczne uczucie musiało być.

 

Odniosłam wrażenie, że ten wiersz ma elementy autobiograficzne,

że ten "lipcowy chłopak", to Ty...

Obym się myliła...

 

Pozdrawiam,

 

D.

beta_b

beta_b

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dodałam wczoraj komentarz do tej wypowiedzi, a nie ma. To powtórzę w skrócie: w trzecim wypadku nie chodziło mi o realną inną osobę a przeniesienie, iluzję w głowie, własną wersję . Można pozornie kochać partnera a na głębszym poziomie swoje wyobrażenie o nim, albo podobieństwo do matki czy ojca. Hellinger to podobnie tłumaczy. Pozdrawiam, bb

Czarek Płatak

Czarek Płatak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zaobserwowałem właśnie, że jest bardzo mało wierszy pisanych rymem, które mówią o sytuacjach 'brudnych', ciezkichy. Oczywiście mam na myśli współczesność. Postanowiłem zatem spróbować. 

 

Co do rodzaju miłości to ja również zgadzam się z uwagami Bety. 

 

Twoje wrażenia natomiast co do elementów autobiograficznych to niestety nie mylisz się... 

 

Pozdrawiam 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sylwester_Lasota
      Kur dano nadruk.

      Przez Sylwester_Lasota · Opublikowano

      A mera harem? Ot, Amora aromat to.
    • Konrad Koper
      Chmury

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      „Obłoki dostały burzowe pióropusze.” W życiu muszę…      
    • Leszczym
      Pytania grochem o ścianę

      Przez Leszczym · Opublikowano

      Tylu pyta, a przecież jest o co. Tylu nie odpowiada, a przecież próbuje i to zupełnie nieudolnie. Krążymy więc jak ufo wśród wielu pytań, na które nie ma odpowiedzi. Nobody knows that!! Odpowiedzi proszę nie mylić z opowieścią, bo każdy tutaj opowiada. Niektórzy nawet robią to całkiem przekonująco, co również i ponadto nieco komplikuje nasze sprawy. Mawiają, że ogólnie nie jest łatwo i najprawdopodobniej mają rację.   Warszawa – Stegny, 05.08.2025r.
    • Hiala
      Wrócę...obiecuję

      Przez Hiala · Opublikowano

      Skąd mogłeś wiedzieć, że to będzie ostatni raz? Ostatnia prośba, ostatni dotyk. Byłeś pewny, że masz czas – przecież zawsze jest jutro. Zawsze jeszcze można wrócić, dokończyć rozmowę, naprawić milczenie. Tak myślałeś. Za bardzo patrzyłeś w to, co przed tobą, żeby zobaczyć to, co już miało odejść. Trzęsącą się ręką dotknęła Twojego policzka. – Usiądź ze mną chwileczkę powiedziała cicho. – Nie teraz. Jak wrócę. Spieszę się bardzo – odpowiedziałeś. Pocałowałeś ją szybko w czoło i wyszedłeś. Jeszcze przez chwilę stałeś w korytarzu, z dłonią na klamce, jakby coś cię tam trzymało. Może jej spojrzenie. Może cień słów, których już nie zdążyła wypowiedzieć. Gdybyś tylko wiedział… Przecież to nie było takie pilne! Czujesz jeszcze jej ciepłą dłoń na swojej twarzy. Wtedy nie zawróciłeś. Dziś zrobiłbyś to bez wahania. Ale dziś – już jej nie usłyszysz. W pokoju pusto, choć wszystko jest. Szal zawieszony na oparciu fotela. Książka otwarta na stronie, której już nie przeczyta. Filiżanka z herbatą, której łyk był ostatnim. Jak kruche są te chwile, których się nie zauważa – dopóki nie odejdą razem z człowiekiem. Klękasz przy jej łóżku, tak jak wtedy, gdy byłeś mały i udawałeś, że niczego się nie boisz. Dłoń, którą trzymasz w myślach, już zgasła. Ale pamięć o niej palić się będzie długo. – Przepraszam, mamo – wyszeptałeś. – Spóźniłem się. Chciałbyś wierzyć, że gdzieś tam to usłyszy. Może tam, gdzie teraz jest, nie ma już pośpiechu. Nie ma „później” ani „za chwilę”. Jest tylko spokój, który niczego już nie potrzebuje. I może właśnie tam, w tej ciszy, słowa Twoje naprawdę do niej dotarły. Bo miłość – nawet ta spóźniona – znajduje drogę. A serce matki, choć ucichło, pamięta wszystko.
    • Wiesław J.K.
      zapowietrzenie

      Przez Wiesław J.K. · Opublikowano

      @piateprzezdziesiate

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @viola arvensis Lepiej niech beda niewidocznymi :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...