Daleko I Blisko

[Zbigniew_Rułkowski]

 

Czy zobaczę jeszcze, obtulone kopy żyta,

przysiadłe na zszarzałych bielach ściernisk?

Takie swojskie, szorstkie, drapiące, przytulne,

ze swoim wyciszonym wnętrzem;

Miejscem ucieczki, przed wyblakłą normalnością

i codziennymi zmartwieniami dziecka.

Czy znów popłynę krętą wstęgą Wigier,

ostro, na ukos rzędów pieniących się fal?

Na przechylonej łodzi, w sercu kipieli.

Łódź zda się stoi, oba brzegi biegną.

Ten za mną ucieka gdzieś w dal,

 drugi ku mnie chyżo zdąża.

Czy skaza na linii życia zamknie mi

 rudości i sepie, kobalty i grynszpany?

Czy zatrząśnie je w przepastnej szufladzie niepamięci?

Dziś zakotwiczony gdzieś daleko

za środkiem kipieli życia, wspominam.

[Annie]

Ładne nostalgiczne wspomnienie 

pzdr

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj  Zbigniewie - czemu nie - wspomnienie chociażby  jak powyżej .

Widokowe krajobrazy opisujesz - ciepłe miłe - przemawiają owe brzegi.

 

                                                                                                                    pozd.

[Alicja_Wysocka]

Próbowałeś może swoich sił w prozie, Zbigniewie?

 

Od czasu do czasu zaczytuję się w prozie poetyckiej,

która budzi moją wyobraźnię,

 

pozdrawiam :)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Zbigniew_Rułkowski]

Prozy u mnie mało. Dwa krótkie opowiadania z który jedno jest raczej reportażem.

Z charakteru jestem raptusem, szybko i krótko, stąd wiersze, często niedopracowane.

Sporadycznie wystrzeli mi jakaś miniaturka pisana w pięciu minutach.

Wchodzę w Twój widnokrąg - dziękuję.

Pozdrawiam

Zbigniew R.