paradoksalnie

[luna_]

przejrzyj się w Słońcu
nie maluj tak dosadnie
smutku
łez zabrudzonych
imienia co kaleczy (...)

czas się rozproszył naciągnął płaszcz i przyspieszył kroku

chwilowo uciekam w złudzenia że jeden wspólny moment może
nadać sens całości zdarzeń
jeden okruch zmieni się w wypieczony chleb
to moje opium na przyszłość
starymi i pogniecionymi poglądami
prostuję ścieżki
wyrozumiałość dla siebie też przecież ma swoje granice

paradoksalnie
kiedy smutek dobiera odcienie do mojej sukienki
czuje ciebie obok
ruszam wtedy pod słońce
za przewodnika mając słowa i ciszę
szukając sensu w życiu co snem tylko

śnię

[luna_]

@stanisław_prawecki
miło Cię gościć pod moim tekstem. cieszę się, że wywołałam zastanowienie :)

[Waldemar_Talar_Talar]

@luna_

Witaj - ciekawie napisane - troszkę zgubiłem się w zakończeniu -
szukając sensu w życiu co snem tylko śnię - czy aby tak miało być ...
Może się czepiam - więc wybacz ...
pozd.

[luna_]

@Waldemar_Talar_Talar
dziękuję za głębsze spojrzenie. nie przeszkadza mi to, że wypowiadasz swoje zdanie. to miłe :)