Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jestem tu dziś przez przypadek, Cezary. I dobrze się stało.

Zwrócę tu uwagę na strukturę:

1. obraz - wizja przyszłości (marzenie)
2. obraz - podbity, poddany hiperboli (piękne)
3. zmierzanie do pointy ( z ładną metaforą)
4. pointa - z piękną metonimią.

Zabrałabym "to wszystko", ale wiem, co mi odpowiesz - "nie byłoby pary" ;)))))))))

Popełniam ten sam grzech: lubię kropkę na końcu zdania. Ostatnią nutę.

Brawo. Piszesz coraz lepiej!

Cieplutko,

Para:)

Opublikowano

takie jest życie...żaluje się tego i owego, ale widocznie tak mialo być, "że w maju był grudzień"; ech, gdybyśmy wiedzieli, co nas kiedyś spotka, pewnie dokonywalibyśmy mądrzejszych wyborów...

Cezary, bardzo dobry wiersz :))

serdecznie pozdrawiam - Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Annie : cieszy Twoje uznanie , szkoda , że wiersz trochę stary ... A tak w ogóle ... żałuję po latach , że słabo wykorzystałem lata nauki . Odesłałaś mnie do Wikipedii z tą metonimią ;-) . Ta " kropka " podkreśla sprawę definitywnie zakończoną :-) Serdecznie , C :-))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ja go naprawdę tak trochę z niedbałości wrzuciłem , żeby nie epatować ostatnimi , poruszającymi się wokół jednego wątku , gniotami totalnymi ... , ale jeżeli rzeczywiście się podoba , cóż - cieszy mnie to ... Chociaż i ten ... Kto ostatnio pisał , że wszystkie wiersze i tak są o miłości ? Nawet te o holokauście ?
A tak w ogóle , szkoda , że nie poczekałem do dzisiaj . Myślę , że ten napisany w środku nocy może być lepszy ...
Pozdrawiam :-)


Opublikowano
to wszystko jest ponad ścieżkami
gdy wznosisz nad własne powieści
ostatnie bezgłośne "nie teraz"

gdzie kropka rozdziela na szaty
w pogłosie metafor na części
i słowa rozbija latami

to wszystko wydarza się coraz
po burzach nad majem grudniowo
i przestrzeń zapełnia raz po raz
myślami z butami na nowe

po deszczu błądzenie
po świt
fiolety roztapia

tam znikł
żal październikowy.



podoba mi się to krótkie spojrzenie wstecz.
nieraz i przemoczone buty wynoszą żale na mosty. z wysoka, białe kartki spadają lżej. skóra oddycha swobodniej. myśl - to wszystko - przetrwa.

pozdrawiam serdecznie, Cezary!
in-h.

Opublikowano

Czarku nie Ty jeden żałujesz , wytykasz przeszłość,,,gdyby tak każdy z nas napisał jak autor . mielibyśmy niezłego bloga o tym co się powiodło , co przeminęło z żalem , co jest naszym naj ...na dziś !
Pozdrawiam!
Zamyślona?!
Ja

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wyrosła brzoza
szemrząca wierszem
listowiem długich gałęzi
jak plaster miodu na ranę
uciszy nawałnicę

strumieniem przemyślanych słów
doprowadza do pionu

z wyższej perspektywy
ocenia
ludzkie losy

daleko jej do pomnika przyrody
a jednak
Kaliope


:-)


nie jestem w stanie nic bardziej mądrego :-) Serdecznie , C ;-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


żal tylko na papierze , a tak szczerze ... ? Sam nie wiem ;-)
Więc żal peela nieszczery?
Podejrzewam, że najbardziej wobec siebie samego.
A mi najbardziej o karmieniu butów, tę metaforę biorę.
Pozdrawiam, Cezary
:)
Serio - nie wiem ... Fajne buty były ... ;-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


może , a właściwie masz rację . Nie pozwoliłem sobie na galop , bo stateczny ze mnie człowiek . Ale , że inni czasami z tego kpią ... Tak , więcej słów narobiłoby wtedy bigosu . Tylko ... może do dzisiaj bym się nim zajadał ... ?
Pozdrawiam , C ;-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa Czy łatwo jest odróżnić zwyczajne spotkanie, od tego na które przygotowujemy się przez pół życia, albo i całe? Można. Bo te, na które się przygotowujemy, nigdy nie wyglądają tak, jakbyśmy chcieli, a te drugie często wprost przeciwnie.   Świetny tekst. Szczególnie podobał mi się fragment z listonoszem. 10/10
    • @Leszczym Dziękuję.@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję również :D 
    • @Stracony Bardzo mi się podoba to spostrzeżenie i jest bardzo prawdziwe, życiowe w sposób nawet dalej idący niż to się powszechnie uważa :))
    • Czy łatwo jest odróżnić zwyczajne spotkanie, od tego na które przygotowujemy się przez pół życia, albo i całe? To, na które zbieramy doświadczenia, jak wiano pod związek z jakim przyjdzie nam się mierzyć. Czy obie umówione strony taplają się w podobnych zajęciach, zanim nie otrzymają stopnia mistrzowskiego i nie wpadną na siebie w sposób całkowicie niewytłumaczalny? Dla tych którzy przeżyli coś takiego odpowiedź jest prosta. Tutaj nie ma pomyłek. Nie było możliwości ucieczki i z tą myślą się pozostaje...   Siedzę i zastanawiam się nad tym, co z tego wynikło? Z lat złego, z lat dobrego, z lat potem, z lat przedtem... bo wchodząc w kolejny zakręt, wiem, że potrzebuje kogoś nowego, choć jeszcze nie wiem, kto to będzie. Z kim jeszcze jestem umówiona? Kto jeszcze jest mi coś winien, a komu być może ja coś powinnam wynagrodzić... ?   Wielkie koło się okręca, niektórzy śmią twierdzić, że można się naraz rozstać ze wszystkimi możliwościami i ludźmi . Spłacić tego i owego i nie zaciągnąć żadnych nowych zobowiązań. Na raz – czy to możliwe? Że już nikt o nic nie ma prawa się upomnieć? Że można odciąć pępowinę świata nie rozmnażając się? Nie rozmawiając z kimś? Rozmawiając z kimś za często, zbyt nachalnie... Nie przenosząc wiadomości... jak mucha, albo pszczoła z miejsca na miejsce.   Kto roztrzaska swoje koło zdarzeń i w spokoju usiądzie po środku własnego "em" czekając na śmierć fizyczną? Nawet w oczekiwaniu można sobie powiązać ręce albo nogi. Zawsze przecież do drzwi może zadzwonić listonosz. Jak odbierzesz polecony - to masz nowe zadanie, a jak nie odbierzesz - to może sam będziesz miał możliwość zostać listonoszem... wszak poczuć deszcz, kły wszelkich psów domowych i ludzkie „przyjęcia” na własnej skórze to jest dobra nauczka, za niedocenienie czyjegoś wysiłku. Może dlatego moja babcia zawsze częstowała listonosza talerzem zupy... zupa to też jakaś forma spłaty.   Siedzę nad tekstem, nie moim tekstem... coś mnie przerosło, coś mi wyrosło, coś wyhodowałam nie spodziewając się tego. Płaczę nad tekstem... Czy to dobrze? Podobno łzy szczęścia zawsze są dobre.
    • gdzie się obrócę lub dokąd pójdę to wszędzie żurek serwują mi żurek z jajami z kiełbasą ujdzie lecz ja rosołek wolałbym dziś   a w jednym barze wspaniałe chwile reklama głosi że danie dnia dziś żurek owszem lecz z krokodylem cymes rarytas każdy chęć ma   o takim żurku miss Gesslerowa to tylko może marzyć i śnić przemiła babcia lecz nie ta głowa jej taki pomysł nie może przyjść   więc korzystajcie drodzy z okazji bo jeszcze chwila i krótki czas już chcą zamienić na żurek z bąkiem lecz tego bąka kto złapać ma   a ja uparcie wolę rosołek z bukietem warzyw mięsko i pieprz gdzie wolne smaki bukiet zapachów i wołowiny kawałek jest     Uwaga: Wszelkie podobieństwo osób do sytuacji lub sytuacji do osób jest zupełnie przypadkowe    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...