Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie wiem, o jakie denko chodzi, ale dla mnie rosa, to nie rosa, tylko róża, a właściwie podpis kobiety o tym imieniu pod upominkiem :). a może to ona się oddając, nim jest. w każdym razie właśnie ten podpis kursywą otwiera pole dla interpretacji :).
kłaniam się i pozdrawiam :)
do poczytania :)

Opublikowano

Sylwku, to na szczęście nie dno, tylko denko, może dwa "denka"... pokryte delikatnie rosą - rosą - kroplami...
dla Ciebie.. różą.. z podpisem kobiety, która sama może być tytułem, no... sporo tego, jak na aromat chwili... o poranku..
która sama w sobie też może być upominkiem, bo przecież, nie co poranek... itd...

Opublikowano

Natko uchwyciłaś chwilę ,przy porannej kawie , z uśmiechem ,,,a reszta ...włączyc wyobraźnię...!
Napisałam wiersz(zapewne pamiętasz"A to dlaczego..."skojarzyłam ...fakt faktem nie ma jak pobyć razem,,,kiegy poranki jeszcze młode!
Serdcznie!
Ja
+

Opublikowano

ładane mini o uśmiechu jako upominku. z wiersza emanuje spokój i cudowny nastrój przy kawie. zastanawiam się nad "rosą" - może to być "skutek" działania uśmiechu, ale może być także "zroszenie" pod wpływem wzruszenia.

serdecznie pozdrawiam, Nato :))
Krysia

Opublikowano

Witam.:)
Krótka forma, ale wystarczająca. Przynajmniej tak mi się wydaje.
Z jednym się jednak nie zgodzę:
najmniejsza dobroć
jaką mam to
uśmiech

Moim zdaniem nie doceniamy uśmiechu.
A jak uczy życie - czasem jeden mały uśmiech (zwłaszcza kobiecy) jest w stanie zmienić historię świata. :)
My faceci wiemy o tym najlepiej. ;)

Pozdrawiam.

Opublikowano

Nato, czytam Twój wiersz i czytam, bo tak mocno i wyraźnie wywołuje obrazy, do których sam tęsknę. Wspaniała miniaturka, dla tych kórzy choć trochę tych emocji doświadczyli aż boląca w odbiorze. Wyciąłbym jedno słowo, ale widocznie dla Ciebie ważne.
Pozdrawiam serdecznie.
J.

Opublikowano
marek miros... miło mi, że "Upominek" spodobał się.... :)

aluna... mam nadzieję, że ta chwila jest uchwycona, a na wyobraźnię innych nie mam
wpływu... :) "A dlaczego", niestety - nie pamiętam - zajrzę przy okazji.

Lena... dobrze jest, jak takie chwile od czasu do czasu pojawiają się... :)

Teresa... Krysiu, uśmiech o pranku może być miłym gestem i jeżeli w aromat chwili
wplecie się pstone spojrzenie, to nic, tylko krople.. rosy.. spłyną po skórze.. ;)

Bardzo dziękuję za wpisy pod "mini", miło, że wpadliście.
Pozdrawiam Was.... :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czarku, uszczupliłam dla Ciebie, ale czy "brzmienie" całości nie wypada gorzej.?

najmniejsza dobroć
jaką mam
uśmiech

o poranku daruję
tobie przy
kawie

aromat chwili
jak przypływ
na skórze

/rosa/

... hmm, może ewentualnie "go", pomyślę...
Dziękuję za zajrzenie i sugestie.
Pozdrawiam... :)
ps.... no i nie ma "go".
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Duksie, potraktuj więc ten uśmiech o poranku, jako najmniejszą, kobiecą dobroć danej chwili..
No właśnie, przecież facet żeś i rozumiesz, chyba... ;)
Dziekuję za wizytę. Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


To jednak miłe, że miniaturka mocno i wyraźnie wywołuje obrazy, do których tęsknisz.
Dobrze, że one są, nieprawdaż... zawsze można do nich wracać i.. niech nie bolą
Januszu... :) Sugestie czytalnika chętnie czytam, więc bez obaw, które byś ciachnął.?
Dziekuję za zajrzenie, pozdrawiam serdecznie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...