starość

[Renata Giemza]

Na głowie włos siwieje
sylwetka ku ziemi sie chyli
na twarzy zmarszczek wiele
wzrok już nie wypatruje chwili

Patrzysz staruszku w głąb siebie
przemierzasz w myślach krainę cieni
w ciepłym łóżku jest ci jak w niebie
czasem straszysz się wizją śmierci

Zdany na łaskę i niełaskę
dzieci swoich i obcych ludzi
potykasz się o starczą laskę
i litość wokół budzisz

Szanujcie młodzi starość
w końcu każdego to spotka
dajcie trochę uśmiechu i radość
pozwólcie im szczęścia dotknąć

[Rihtik Stempelek]

Renatko... nie dość takich wierszy, mających na względzie to do czego (póki co) nieuchronnie wiedzie starość. :) Miej satysfakcję z dobrze ujętego przesłania (+), które zawsze po swojemu doszlifowywać wszak możesz. :)

Ja osobiście co do starości żywię nadzieję wyrażoną słowami: (...) "okazuje mu łaskę i mówi: 'Zwolnij go od zejścia do dołu! Znalazłem okup! Niech jego ciało stanie się jędrniejsze niż w młodości; niech powróci do dni swego młodzieńczego wigoru'. Będzie upraszał Boga, by miał w nim upodobanie, i ujrzy jego oblicze z radosnym wołaniem, a On przywróci swą prawość śmiertelnikowi." - Hioba 33, 24-26.