Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

[center]Mojemu Pierwszemu i Największemu Miłościu (na serio)[/center]


Spotkałam Cię w miejscu naszego dzieciństwa
po latach - szmat czasu! Szmat losu i drogi!
Patrzyłeś mi w oczy - ten moment jak iskra
zabłysnął, przeskoczył kawałek podłogi.

Ten moment - to spięcie, to było zadrżenie,
spojrzałam, przejrzałam się w oczach głębokich,
spojrzałam, ujrzałam swą duszę, istnienie,
odbicie swe, smutek, półrozpacz, półspokój...

[center](refren): Wpłynęłam w Twoje oczy jak w ciemne jeziora,
w Twoją i moją duszę, w szlify w jej krysztale,
w odbicie tego czasu, co minął od wczoraj,
kiedy rośliśmy dziećmi, gdy byliśmy mali.[/center]

Byliśmy zbyt niscy, by scalić marzenia,
by mury przeskoczyć i myślą, i czynem,
więc wtedy uciekłeś, więc wsiąkłam do cienia,
a potem czekałam przez lata - na chwilę.

Minięcie, mignięcie, muśnięcie się w progu,
rzut oczu za siebie, by widzieć - nie patrzeć -
dalekie dzieciństwo, minione bez słowa,
żegnane na nowo, na pewno, na zawsze.

[center](refren): Wpłynęłam w Twoje oczy jak w ciemne jeziora,
w Twoją i moją duszę, w szlify w jej krysztale,
w odbicie tego czasu, co minął od wczoraj,
kiedy rośliśmy dziećmi, gdy byliśmy mali.[/center]

Opublikowano

Ha ha ha! Dzięki za skojarzenie z romansem rycerskim! I to w wydaniu Sienkiewiczowskim, jeśli mię pamięć nie zawodzi? "Krzyżacy"? Super! Bo ja tak już mam - w sobie cósik z tamtych dam... ;-)))
Dzięki za wizytę i koment. :-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


HAYQ, romantyzm nie wyklucza reumatyzmu, niestety. Jedno i drugie gra mi w kościach, okąd sięgam pamięcią.

Jedna i druga choroba wewnętrzna
daje mi czadu tej zimy właśnie,
bardzo przeszkadza i mnie zadręcza,
odkąd skończyłam lat osiemnaście. :)

Odpozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Bernadetta, bardzo Ci dziękuję i cieszę się ogromnie zarówno z plusika i pochwały, jak i z tego (przede wszystkim), że mnie odwiedziłaś! :-)
Ściskam serdecznie!
Opublikowano

Oxyvio, dopiero niedawno rozmyślałem także o dzieciństwie i zapisałem sobie takie zdanie: 'dzieciństwo to wzór, do niego porównujemy potem całe życie'. I może dlatego często wracamy do wspomnień. Twój wiersz zlewa się z moimi myślami. Pozdrawiam.
J.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


HAYQ, romantyzm nie wyklucza reumatyzmu, niestety. Jedno i drugie gra mi w kościach, okąd sięgam pamięcią.

Jedna i druga choroba wewnętrzna
daje mi czadu tej zimy właśnie,
bardzo przeszkadza i mnie zadręcza,
odkąd skończyłam lat osiemnaście. :)

Odpozdrawiam.


no proszę nie tylko tutaj sie pieśni śpiewa jeszcze rymem sie boleści wylewa, witam w klubie, hihi a piosenka superaśna Joaśko!!!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak, dzieciństwo to wzór - masz rację, dlatego trzy pierwsze lata życia mają decydujący wpływ na ukształtowanie naszych osobowości, a co za tym idzie - na całe nasze dalsze życie.
Bardzo się cieszę, że znalazłeś w moim wierszu jakieś odniesienie do siebie czy w każdym razie do bieżącej chwili we własnym życiu. :)
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No to bardzo się cieszę, Leokadio! O to chodziło, żeby klimatem przypomnieć dzieciństwo. Dzięki za dobre słowo i za pluskanie. :-)
Pozdrawiam radośnie!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Piszę to z pewnym dystansem (oczywiście potępiam patologię czyli handel organami).                            Naczytałem się mnóstwo historyjek o zmianach jakie zachodzą w psychice biorców (nowe upodobania, zachowanie po dawcy np serca). I to jest temat do myślenia. Wszystko, co ziemskie zostaje tutaj na ziemi i jeśli zamkniemy w trumnie po 30 latach zostaje proch i jakiś fragment kości (sam widziałem w trakcie ekshumacji dziadków). My zmieniając formę bytu zabieramy, to co jest "duchowe"                               Nie ma nic cudowniejszego, jak przedłużenie komuś życia i jeśli tak jak napisałem "te podroby" ocalały i mogą jeszcze parę lat w kimś pracować - to dlaczego tego nie wykorzystać. Operacja, cierpienie trudny okres rehabilitacji (też cierpienie) to jest kolejna szansa oby nauczyć daną osobę pokory aby coś zrozumiała - to wszystko czemuś służy. Zacytuję: "bez Mojej zgody nawet wam jeden włos z głowy nie spadnie" Pozdrawiam:)                
    • Tętni_ak     loteria - pomimo tego - we mnie spokój  że też rzekom bagiennieją brzegi nurt czasem zwalnia to znów przyspiesza zależy - jak utkane dorzecze w głowie -                               nie w jeden dzień bo czymże jest doba  dwadzieścia cztery godziny porozdzielane lub zwarte jak jądro supernowej - jednak   dwadzieścia cztery lata już potrafią      wrzesień, 2025    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Nie oszukujmy się, nasze teksty zostały już dawno zeskanowane, a głos wygenerowany przez AI nie jest głosem Pana Kazimierza Staszewskiego. I może na tym zakończę. :)
    • na parapecie osiadło światło w kształcie twojej nieobecności herbata stygnie powoli — też się uczy cierpliwości szum ulicy przypomina wiersz którego nigdy nie napiszesz choć nosisz go w sobie jak ukryte pęknięcie wszystko tutaj jest na chwilę rośliny, dźwięki, spojrzenia ale niektóre chwile trzymają się mocniej niż lata kiedyś zapytasz: czy to już było ważne? a ja odpowiem: nie wiem ale było nasze
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...