dwie

[Agnieszka_Gruszko]

Zagina mnie
Pomiędzy parapetem
A oknem
Brak światła
Gubi myśli
I paznokcie wbijam w szkło
Do krwi

A szkło się kruszy i spada
W niebo
Półmrok wysysa
Wypija moje usta
I nie zostaje mi w twarzy
Dość krwi by podpisać
Wyrok

Patrzę na ciebie
Przewiercam przestrzeń
Gęstą masę splątanych
Korzeni traw
Neuronów
Rozcinam milczeniem

Teraz będą dwie

[Roman Bezet]

Rozstania są smutne, ale twórcze.
Szkoda tylko światła ;)

Pomyślałbym nad tymi paznokciami - nie czuję ich pisku na szkle.
Koncówka bardzo.
pzdr. bezet

[maksymilian trader]

Jak dla mnie zbyt zakręcone, choć to niekoniecznie musi być wadą.
pozdrawiam

[Coolt]

Ciekawi mnie dlaczego szkło i krew występują aż w dwóch strofach,jakie uzasadnienie ma takie powtórzenie.

korzenie traw wydaję się mało zrozumiałe.

A poza tym napisane ciekawie,niejednoznacznie, a to dobrze.
Miło się czytało :)

Pozdrawiam serdecznie
Coolt

[Leila]

Zdecydowanie! Takie utwory mają największą wartość! Wiersz dziala na wyobraźnię, (na moją na pewno),pozdrawiam

[agnieszka puczynska]

Aga, wiem, czepiam się, ale wielkie litery tu niczemu nie służą, i to wbijanie jakieś mniej prawdziwe niż kiedyś, zbyt oczywiste, może to ja już przestałam lubić wiersze?
może jednak spróbuj troszkę inaczej, mniej przewidywalnie, pozdrawiam bardzo serdecznie, aga