Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

komar zawisł jedną nogą nad otchłanią
druga została skrzydła drżały

dlaczego przyczepiłeś się do ziemi leć
zachęcił go skowronek

boję się patrzeć w oczy głębiom
po jakimś czasie
odpowiadają mi tym samym

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Co do "otchłani" - bardzo poruszające wyobraźnie spostrzeżenie - "jeśli będziesz za długo wpatrywał się w otchłań, uważaj, bo ona spojrzy na ciebie" (nie pamiętam oryginału, a nie chce mi się szukać po nocach) w tym wypadku też mająca dobre odniesienie. Niezły wiersz.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Nie słuchaj skowronka!

„Czasami miłość wiedzie w otchłań nas samych, a co gorsza ludzi, których kochamy. „
— Paulo Coelho
Czarownica z Portobello

Posłuchaj skowronka!
By otchłań istniała

Piękny obraz

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Co do "otchłani" - bardzo poruszające wyobraźnie spostrzeżenie - "jeśli będziesz za długo wpatrywał się w otchłań, uważaj, bo ona spojrzy na ciebie" (nie pamiętam oryginału, a nie chce mi się szukać po nocach) w tym wypadku też mająca dobre odniesienie. Niezły wiersz.

Pozdrawiam.


OK

Pozdrawiam. E.
Opublikowano

Przed wojną w czasach II RP opowiadano sobie dowcip, że polska rzeczywistość mocno jest osadzona w filozofii, gdyż Polska Nietzschem i Kantem stoi. Wiersz z Kantem niewiele ma wspólnego, ale ta głębia niczym pustka mi się jawi. Dobry wiersz, nawet pomyślałem, szkoda, że ja go nie napisałem.

Opublikowano

"Ten, który walczy z potworami powinien zadbać, by sam nie stał się potworem. Gdy długo spoglądamy w otchłań, otchłań spogląda również w nas." F.Nietzche.
Elu - bardzo ciekawie zinterpretowałaś cytat:)
"Otchłań" - jako "nic" - a w rezultacie, może wiele zmieścić.
Bardzo mi się:)
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Tylko mnie nie obrażaj i nie nazywaj mnie "inżynier". Mówiłam Ci o pewnej gradacji. To raz. Dwa - nie rozśmieszaj mnie dziś, bo każdy mięsień mnie boli. Niech ta przepona odpocznie, chociaż przy Tobie to prawie nierealne. Mój papużku - buźka. Bo kolorowa, a nie z innych powodów!!! Ja.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Bożena De-Tre   jeśli zostawiasz swój ślad to dla Niej przeze mnie przeszły tylko myśli   Ona zakwitnie, bo wie jak radzić sobie z tymi, którzy w Niej grzebią bo chcą się doliczyć   to taki lifehack;) którego żaden/żadna (nawet ze wskazówkami krok po kroku i z poradnikiem "No jak??") nie ogarnie     :)balladowy nastrój to już Coś, nawet z Powsinogą. Jestem wdzięczna za odbiór.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • ładne stwarzasz klimat; była, odeszła, pozostał ślad   to postać zwiewna metafizyczna zda się z innego przyszła wymiaru nie stąpa płynie jak oniryczna włosy jak myśli farba z obrazu   pozdrawiam
    • @kropka kreska Nie odważę się interpretować bo i po co......ważne że wiele podtekstów każdy dla siebie w Twoim wierszu znajdzie.. ...jakoś z Powsinogą skojarzyła mi się ONA......ale nie pytaj dlaczego. Nie wiem....balladowo wybrzmiało. Fajnie...
    • @Migrena Przyznam ,że masz ten swój niepowtarzalny sposób malowania ''Portretu bliskiej Osoby''słowami które płyną .........i tylko chciałoby się rzec żal bezpowrotny....za wszystkim co utracone a wraca....wracać będzie aż po kres.
    • Na grzyby Syreną 105 ferajna opony drze, Żwir spod kół strąca szyszek żyrandole. Gajowy z białą laską za nami gna i klnie. Kich! paf! bruum! wuuuu! bibip! – echo niesie.   Szuu przez kałużysko, hop nad powalonym drzewem, Z radia: bum, bum, bum! trzask, trzask. piii! Pety za okno – pstryk! – strzelają jak z iskrownika, Puszki jak kręgle pod nogami padają, chrup!   Lecimy złupić ten las, wszystko nasze jest. Stop! mrowisko, znak szczególny! – łyyyy i hamowanie. Sto na wprost, dwieście w lewo – zawiaduję Tam prawdziwki jak patelnie nas czekają!   Kosze w dłoń, za pas tasaki, hurmem, bracia! W las ruszyli – pewni, zwiewni i pachnący. Głosy i wrzaski – wilk tak nawet nie zawyje, Grzyby rosną jak zaklęte – nawet muchomory kuszą.   Środek lasu, niedorzeczność, coś jak z bajki Baby Jagi chata stoi wykrzywiona w mchu, paprociach. Łódź podwodna we mgle obok, karuzela i huśtawki... Nic, to zwidy jakieś. kijem ruszę i przepadną.   Z lasu niesie się wołanie głośne: „DZIIIIK!” Lisią norę wypatruję – tam schronienie. Coś runęło z hukiem – to odwaga moja, oręż mój. W modlitwie załkałem i nura w studnię strachu.   W śmiertelny mrok się wpatruję – schron? pułapka? Coś mnie kłuje... składam broń – to nieczysta gra. Komary tną mnie w pięty, rety, gdzie policja? „Tu cię mam!” – śmieje mi się w gębę wstrętny skrzat.   Kajdany wyciąga: klik! – siedzą jak ulał, przyznaję. Prawa swoje wysłuchuję, „pod sąd leśny, bratku, idziesz! Niedźwiedź sędzią w twojej sprawie, ty gałganie! Na obronę masz ochraniacz – tu, na jaja...”   „Pobudka!” – bum bum, draa! – drze się krzykliwie, Zmoczone prześcieradło pode mną – sen rozlany? „Koniom wody dać! z lasu przynieść drwa!” Co? gdzie? „dalej, marsz!” – o nie!, majtek mi brak...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...