Zabij, nie powiem!

[Aneta_Pikor]

Ona smutna On smutny
ich dłonie osobno
oczy tęsknoty pełne czy żalu?
ludzie szepczą- rozstanie

podobno

zatrute języki żmijowe

On słaby samotny
poszedł do Innej
wytrwale na to czekała
ich dusze razem
zawsze tak było
lecz Ona w sercu

wiedziała

wrócili do siebie
już są po słowie
Inna w swej samotności
o swoim uczuciu pozornej przyjaźni
choćby nalegał

nie powie

[Ruffle_puffle]

Tego typu teksty są częste u początkujących. Z samą ideą ciężko się mi nie zgodzić - jakkolwiek autorka do tego podchodzi: wyrzucenie z siebie emocji lub próba swego rodzaju spowiedzi przed czytelnikiem.

Problemem jest to, że środki są ubogie, właściwie w tym utworze panuje kawa na ławę, przez co wiersz współczesnemu czytelnikowi potrafi się zlać z bardzo wieloma innymi.

Emocji czy intencji nie mam zamiaru negować - są w tym przypadku trochę poza tekstem, któremu brakuje świeżego spojrzenia, oryginalnej oprawy, kilku ciekawych środków.

Pozdrawiam.