Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

mam tu dla was jajeczko
ot taki sobie nienarodzony
kogucik
życie potrzebnie nie poczęte

sól rwaną z głębi ziemi

kiełbasy długi kawałek
świnki krówki i trzeciej zmiany
fabryki odczynników chemicznych

wokoło ledwo zaczęły gnić
porżnięte ręce oczy i głowy
bukszpanu lub innej zielonej
radości życia

celowo zamordowanej
ku uciesze tradycji
bieli czerni moheru i motłochu

tak wiem
również jem
przynajmniej tego nie święcę...
solę

Opublikowano

Co by nie powiedzieć, wiersz zmusza do zastanowienia.
Bo właściwie, jaka to różnica z tym święceniem lub nieświęceniem?
Peel - tak, czy owak i tak "poświęca" - tradycję, w imię własnych poglądów, ale niestety - to poświęcenie jest równie fałszywe, jak to, któremu się przeciwstawia.
Szarga więc obydwie te wartości. Zarówno tradycję, która jest dla niego barbarzyństwem, jak i własne poglądy i w gruncie rzeczy, nie dochowuje wierności żadnej z nich.
popraw "niepoczęte".
Pozdrawiam.

Opublikowano

Rozumiem rozdzieranie szat nad losem karpi przed Bożym Narodzeniem, ale zamordowana radość życia w koszyczku wielkanocnym? Przecież właśnie Wielka Noc jest kwintesencją życia, zarówno w sensie teologicznym, jak i najprostszym - meteorologicznym :)

Arek

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


oyeyy..
z koszyczka trąca
baranek przyrżnięty, a teraa nie ma pana..
tylko moherowe rozprawy, kto, a kto, a jak a głębiej scyzoryk przymoczył :D
typowe - dobre.
świetna pointa
i jeszcze skojarzył mi się z filmem "wielkie żarcie" ;)
pozdrawiam
kaśka
Opublikowano

Podoba mi się wiersz i ta odmienność spojrzenia;
kupujemy, przyrządzamy - mięso: my, nie zabijamy!
Naprawdę?
Nie umiem przejść na wegetarianizm, lubię mięsko i tak wygodniej.
Ja nie zabijam, poświęcę, jednak czuję, że to zakłamana moralność.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

znowu zajrzałam:
och! jakie to oburzające!
nareszcie można o wierszach pogadać.
to jest tak (w tym koszyczku) jak z igrzyskami. cezar musi dać tłuszy chleba i areny. inaczej nie będzie cezarem. a kiedy podnosi palec - tłusza musi zasycić apetyt, bo sam cezar daje. kciuk idzie w dół - tłum wiwatuje, cezar szczytuje.
- gdyby ułaskawił? tłusza byłaby głodna, no - on musi, a oni tego chcą - chcą kiełbasy..
nagle/po czasie ktoś z tej samej tłuszy szepcze "gladiatora żal"... baranka z koszyczka szkoda.. - to takie niehumanitarne... a że każdy cezar ma wrogów (opozycja) gani się cezara za igrzyska, że z niego taki kaligula, no! i ten opadający kciuk!
mięsko śmierdzi, ale wszyscy muszą jeść.. na miarę swojego apetytu. tylko (jak słusznie zauważył Autor wiersza) nie wszyscy są na tyle próżni, obłudni i zakłamani, dwulicowi żeby współuczestnicząc, udawać, że najważniejsze, to uświęcić (baranka) gladiatora, czy jakoś tak..
brrrr
no, tak - nasza wiara ma swoje tradycje przecież...egipt, rzym, krym ;)
mam głęboko w tuszy i tłuszę i cezara - idę na sałatkę (bezkurczakową) do maka :P
raz jeszcze - dobry wiersz
:)

Opublikowano

Można oczywiście i tak, jak autor/ka wiersza nam przekaz/ała - "przynajmniej nie święcę". Nie czepiam się, raczej zadaję pytanie, dla czego to robimy - uświęcamy jedzenie.
Łatwo o tym zapomnieć, bo jedzenie bierzemy ze sklepów, mleko z kartonów, a wodę z butelek. Cofnijmy się w czasie - jedzenie i wysiłek jaki wkładano w jego zdobycie, ciągły jego brak. Strawa symbolem życia i to dosłownie. Bogom oddawano cześć, poświęcając im tym co najcenniejsze.

Ludzie dawniej nie dojadali, dopiero dziewiętnasty wiek i nawozy sztuczne podniosły plonowanie, a tani transport umożliwił transport zboża na wielkie odległości. Społeczeństwo zaczęło tyć.

Znałem ludzi, którzy przeżyli w czasie wojny prawdziwy głód, głód zagrażający życiu i wiem z jakim szacunkiem patrzyli na chleb.
Dla nich poświęcanie jedzenia miało zawsze głęboki pierwotny sens: przeżyłem - dziękuję.

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie spodziewała się. Nie spodziewała się, i to absolutnie całkowicie - bądź też całkowicie absolutnie - że jej uczucie do niego przetrwa. Pomimo tego, że do chwili, kiedy zyskała pewność odnośnie do swoich doń uczuć, upłynął już długi czas - ponad rok. Ponad dwanaście miesięcy od chwili, kiedy nie dotrzymała danego mu słowa i znikła bez wyjaśnienia - zamiast przyjechać tak, jak obiecała.    Myślała o nim przez cały ten czas, to prawda. I było jej głupio przed samą sobą z powodu wtedy podjętej pod wpływem chwilowego impulsu decyzji. Było głupio nawet pomimo faktu, że przeżyta po aktórych krajach południowo-wschodniej i zachodniej Europy, a dokładniej po Grecji, Holandii, Słowenii, Albanii oraz Włoszech, w jaką wybrała się za namową bliskiej koleżanki i wraz z nią, była ekscytująca.  Chociaż zarazem fizycznie wyczerpująca - szczególnie na Rodos i w Atenach - przy sześciodniowym tygodniu pracy w tamtejszym upale, a jeszcze bardziej przy wylewnej emocjonalności mieszkańców.     - Od wspólnych z nim chwil - pomyślała po raz kolejny, słysząc znów po raz kolejny i znów od wspólnych znajomych - minął już tak długi czas. To naprawdę ponad rok, określiła trzema słowami tę kilkunastomiesieczną prawdę. Może przyjdzie, skoro dowiedział się, że wróciłam do pracy do miejsca, w którym poznaliśmy się, zamienić chociaż kilka słów. Chociaż przywitać się. Chociaż spojrzeć. Chciałabym - nie, nie chciałabym: chcę - go zobaczyć. Chcę usłyszeć. Chcę ujrzeć w jego oczach te chęci i te zamiary, o których wtedy zapewniał. Chcę usłyszeć w jego głosie te uczucia, które wtedy poczułam. I przed którymi...     - Wybaczysz mi? - pomyślałam po raz następny, nadal przepełniona wątpliwościami. - Nie wiem, czy ja sama wybaczyłabym ci, gdybyś to ty mnie zostawił.     Przyszedł.     - Chodź, poprzeszkadzam ci w pracy - powiedział jakby nigdy nic, z tym swoim - ale już nie takim samym - lekkim uśmiechem. Serce zabiło mi dwuznacznie. Z jednej strony radośnie na jego widok, z drugiej aspokojnie na widok tego, że uśmiecha się inaczej niż wtedy. Aspokojnie na tak właśnie odczutą świadomość, że on jest już innym człowiekiem. Że zmienił się, podobnie jak ja.     - Dajcie nam trochę czasu - zakończyłam swoją opowieść szefowej prośbą o dodatkową przerwę. - Odlicz mi ją - poprosiłam wiedząc doskonale, że to zrobi.     Usiedliśmy.     - Chcesz wrócić? - zaczął bez ogródek. - Jeśli tak, to pamiętaj: jeden błąd i po nas - nacisnął mnie spojrzeniem i tonem. Udałam całkowity spokój.     - Pozwól, że opowiem ci, co wydarzyło się u mnie przez ten czas - włożyłam awidocznie wysiłek, aby mój głos zabrzmiał swobodnie. I pierwsze, i drugie udanie wyszło mi łatwiej, niż sądziłam.     - Jestem już inną dziewczyną niż wtedy - uznałam wewnętrznie. - Na pewno mnie chcesz? - spytałam go niemo kolejnym spojrzeniem.     - Kontynuuj opowieść - poprosił, dodawszy "proszę" po krótkim odstępie. Poczułam, że celowo.     Opowiadałam, a on słuchał.    -  Muszę to wszystko poukładać - powiedziałam na zakończenie. - Sam teraz już wiesz, że to skomplikowane.     - Pomogę ci we wszystkim, w czym tylko będę mógł - obiecał.     Spojrzałam na niego, uśmiechając się. Do niego i do swoich uczuć.    - Bardzo cię lubię - zapewniłam go. - Ale małymi kroczkami będzie najlepiej...               *     *     *      Dwa dni później przysłał mi zdjęcie białego anturium w doniczce.      Gdańsk - Warszawa, 25. Października 2025   
    • @Gosława dodam jeszcze, i w taki elektryzujący pierwiastek, kobiecy :))))) 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Dekaos Dondi ...przeczyć nie trzeba, gdyż jako drewno, cal za calem, stanie się wkrótce w piecu opałem.   Pozdrawiam z uśmiechem 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Robert Witold GorzkowskiMocne. Pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...