Abstrakcja

[Zuźka]

„Oto zmyślony świat,
który się zrodził by w ciszy trwać”
Coma

Jestem Dorota, mam siedemnaście lat i właśnie nakrzyczałam na lodówkę. Uczęszczam do liceum numer cztery, uczę się dobrze. Nie rewelacyjnie, ale zadowalająco. Nikt nie ma do mnie o nic pretensji, działam bez zarzutu. Tylko niektórzy czasem mają wrażenie, że nie jestem do końca normalna.
Jestem Dorota, mam siedemnaście lat i bardzo się boję. Przeraża mnie trochę świadomość, że na matmie koło mnie nikt nie siedział. Tylko że ten nikt… ja przez chwilę miałam ochotę dotknąć jego włosów. Nie, nie wyciągnęłam ręki. Byłoby głupio, jakby trafiła na pustkę, prawda?
Jestem Dorota, mam siedemnaście lat i jestem czysta. Nigdy nie próbowałam żadnych narkotyków. Nawet trawki nigdy nie paliłam; papierosów zresztą też nie. Nie piję, okazyjnie tylko wino. Zawsze miałam szeroką wyobraźnię, za to nigdy wizji i obrazów, których nie ma. Do czasu.
Jestem Dorota, mam siedemnaście lat i ostatnio odtwarzacz CD powiedział do mnie „ciii”. To w piosence, pomyślałam. To na pewno była piosenka. Cztery razy przewijałam. Piosenka nie cichała na mnie.
Jestem Dorota, mam siedemnaście lat i zawsze szczyciłam się swoją wyobraźnią. Lubię malować, a wszyscy, którzy mnie tego uczyli z uporem maniaka powtarzali: „wyobraźnia i odwaga, wyobraźnia i odwaga, wyobraźnia…”. Zapamiętałam, zwłaszcza to pierwsze. Ostatnio dużo maluję. Zaczęłam odchodzić od realizmu. Nauczycielka powiedziała mi, że dojrzewam artystycznie, kiedy zobaczyła moje ostatnie wypociny, złożone z ciemnych, brudnawych plam i ostrych kresek. „Przemyślana abstrakcja”, powiedziała. Ale nie wiedziała, że to nie była żadna abstrakcja. Nie wiedziała, że tam byłeś Ty. I ja dotykałam Twoich włosów.
Jestem Dorota, mam siedemnaście lat i dzisiaj przeczytałam „Prywatne życie impresjonistów”. Kumpel dał mi to na urodziny, a wręczając powiedział ze śmiechem:
- Wiesz co? Wszyscy malarze mają nasrane we łbie.
Jak miałam dziewięć lat, zapytano się mnie, kim chcę być jak dorosnę. Malarką, odparłam. Nastała niezręczna cisza. Potem już nikt nie pytał.

Jestem Dorota? Mam siedemnaście lat?
A może jestem tylko wytworem Twojej wyobraźni? Nie odstępujesz mnie ostatnio na krok. Głupio mi było pod prysznicem, naprawdę, mógłbyś dać spokój. Kiedy ostatnio wieczorem szłam ulicą do domu, nie chciałeś odpuścić. Oparłam się o płot.
- Odejdź – wyszeptałam zaciskając zęby, a oczy mi się zaszkliły – Idź sobie.
Jakiś przechodzeń spojrzał się na mnie z przestrachem, jak na wariatkę.
- Ty masz jakieś problemy z psychą. Weź się lecz, dziewczyno… - odszedł szybkim krokiem.

Masz miękkie włosy i bardzo ładnie pachniesz, wiesz?
Czasem mam wrażenie, że jesteś bardziej realny niż ja. Tylko cicha iskierka rozsądku podpowiada mi, że to jednak ja jestem prawdziwa. Ale przecież jesteśmy tylko ludźmi. Czy to nam oceniać, co jest realne, a co nie? Ty jesteś. Jesteś moją prawdą, moją rzeczywistością. Istniejesz. Czy to ważne, że tylko dla mnie?
To jest planeta Ziemia. Tu żyją ludzie i tu żyje człowiek.
Czy tutaj cokolwiek jest prawdziwe?

[Marcin_Erlin]

Max! ( I przez opadniętą szczękę zero komentarza).

[Zuźka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Krzyknęłam: "żartujesz!", do monitora, a ten podskoczył ze strachu.
Jeszcze się przez Ciebie obrazi na mnie.

A tak się wahałam, czy dodawać.

dziękuję i dygam
grzecznie ;)

[Ewa Bawolska]

i ode mnie 5
to jest takie coś, co nie nudzi
co umie mnie skłonić do przeczytania każdego słowa
gdzie każde słowo jest koniecznie potrzebne i przemyślane
bo ty masz wyobraźnię
Pozdrawiam.

[Zuźka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Świat oszalał i stanął na głowie. Weźcie przestańcie, bo się w sobie zakocham :D
A tak serio, to wielkie dzięki za zainteresowanie i tak wysoką notkę. Cieszę się, że mogłam Cię czymś zainteresować ;)

dygam
zuzka

[Ewa Bawolska]

odrobina zdrowego egoizmu jest każdemu potrzebna, a do samouwielbienie - dluga jest droga, zdąrzysz się zniechęcić *)

[Mrucz mi]

5. Zajebiście.

[Zuźka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Łał. Dzięki.
Nic, tylko dodać, że taka krytyka zajebiście cieszy :D

dygam
zuzka ;)

[Norbert Kuta]

ocena 3,16

choćbyście mnie znienawidzili.

[Zuźka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nikt nie ma zamiaru Pana znienawidzić, skąd. Bardzo się cieszę, że zainteresował się Pan moim tekstem, że chciało się go Panu czytać i że Pan go ocenił. Miło mi, że nie przyjmuje Pan tego, co piszę bezkrytycznie. Byłabym jednak bardzo wdzięczna, gdyby powiedział mi Pan, co według Pana mogłabym zmienić w tym tekście, żeby był lepszy, niż jest.

dygam
zuzka

[Józef]

Śliczne. Ma Pani talent do prozy. Pozdrawiam.

[Zuźka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ślicznie to ja dziękuję.
Bo się zarumienię, no! ;))

dygam

[PawelKa]

zgodnie z regulaminem nie mogę głosować, ale jakbym mógł, to dałbym 5. rewelacyjne!

[Zuźka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

O Matyldo, ja już naprawdę nie wiem co powiedzieć.
Dygnę grzecznie nóżkami i podziękuję za uwagę. Straaaasznie mi miło, że chce Wam się czytać te moje wypociny ;)

dygam
zuzka

[bazyl_prost]

to nie wypociny, czy ten ukochany to wypociny, nastrój który zbudowałaś jest fantastyczny, trochę tajemniczy, bezpieczny i życiowy tzn.realistyczny, trudne życie artysty

[Zuźka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Aaaa! Artysta! Cóż za straszne słowo, powiało grozą!
Gdzie mi tam, panie, do artysty. Prawdziwy artysta to elektryk, a prawdziwa poezja - matematyka. I tego się trzymam! To są dopiero piękne rzeczy...

[MARCEPAN 30]

Ocena - 3,0. Dlaczego? Powtórzenia są fajne, są potrzebne, by budować napięcie, poprzez nie autor podkreśla to co chce nam przekazać, sprawia, że skupiamy się na konkrecie. U Ciebie zaczyna się fajnie, ale w pewnym momencie te powtarzane "Jestem Dorota, mam siedemnaście lat" zaczyna poprostu nużyć, zniechęca czytelnika. Wiesz co sobie pomyślałem? Po co mam czytać dalej, skoro wiem co będzie w następnym wersie. Przesadziłaś trochę.

I zabrakło mi tu historii. Przekazujesz raczej własne przemyślenia, własny sposób widzenia świata, to trochę za mało. Lepiej, żebyś "włożyła" to w głowę konkretnego bohatera i poprowadziła go przez jakąś opowieść, sprawiła, że coś mu się przytrafiło, kogoś spotkał, cokolwiek. Tu jest momentami zbyt pamiętnikowo.

"Jestem Dorota, mam siedemnaście lat i właśnie nakrzyczałam na lodówkę. Uczęszczam do liceum numer cztery, uczę się dobrze. Nie rewelacyjnie, ale zadowalająco. Nikt nie ma do mnie o nic pretensji, działam bez zarzutu" - ale ten początek jest poprostu świetny, to on sprawił, że Twój tekst mnie zainteresował. Dobrze się rozpędzasz, skup się na tym zdaniu i spróbuj tak pisać do końca, a noty będą większe.

Aha, jeśli na poważnie myślisz o pisaniu, pozbądź się takich zdań: "Tylko niektórzy czasem mają wrażenie, że nie jestem do końca normalna." ; "Ty masz jakieś problemy z psychą. Weź się lecz, dziewczyno…" - kojarzą się poprostu z "Emo - Martynką", albo "słit fociami na nasiej klasie", to naprawdę nie jest fajne.

[Zuźka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki za tak obszerny komentarz. Bardzo się cieszę, że Ci się chciało tyle babrać w mojej grafomanii ;).

Za dużo powtórzeń, za bardzo pamiętnikowo? Nuży, nuży, więcej akcji... Pomyślę, tylko wiesz - moim zamierzeniem było pokazać kłębowisko myśli. Bardziej pośrednio byłoby lepiej? Zamiast nastoletnich łkań opisywać czyny, działanie? Tak, chyba masz rację; popracuję nad tym.

Wypowiedzi w stylu emo-martynki? :D Hm... Chciałam, żeby te "problemy z psychą" były powiedziane takim trywialnym językiem człowieka, który nie wchodzi dalej, nie szuka, nie ogląda niczego co wystaje dalej niż jego nos. Przesadziłam, tworząc naszą klasę? Może, przecież czytelnik nie wiem, jakim tonem w zamyśle ten człowiek mówił i o czym ja myślałam, kiedy to pisałam.

Postaram się jeszcze popracować nad tym tekstem. Dzięki, że poświęciłeś trochę czasu zanalizowaniu moich bazgrołów.

dygam
zuzka ;)

[MARIUSZ RAKOSKI]

Nienaturalne, sztuczne, rozdmuchane, przekombinowane, egocentryczne, brak dystansu i

nie wiem jeszcze jakie. Powatrzanie, że jestem Dorotą, jestem taka i owka - nudzi

już przy drugim powtórzeniu, to jest straszne! Ośmielę się nawet o herezję: ja uznałbym

to za poezję, nie prozę. Poza tym: to już kolejny tekst, który kopiuje oklepane wzorce

i motywy: "Na imię mi Oskar, mam dziesięć lat, podpaliłem psa [...]" - wystarczy

tego bełkotu w literaturze. Do rzeczy:

* Kompozycja (spójność teksty, styl i tede) - 1/2

* Narracja (monologi, dialogi, opisy i tede) - 0,5/1

* Poprawność języka (zapis graficzny, estetyka) - 1/1

* Temat (tutaj tylko subiektywnie, cokolwiek to znaczy) - 0/1

Razem: 2,5

Całkiem nieźle, połowa.

:::)

[Zuźka]

Dzięki za wyrażenie swojego zdania, wezmę pod uwagę; pomyślę.

pozdrawiam