Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pościel snem zażółcona
i na wargach zaschnięta ślina
brud
kolejowej poczekalni

a we mnie
rachunki życia do zapłacenia

nie wiem gdzie najpierw iść
ci z psychiatryka
wyrwali coś więcej niż czas

byłaś

Opublikowano

Dorotko,
obskurny jak stara kanapa na melinie,
sprężyna uwiera w pośladek,
skóra wytarta skrzypi
i ja ze łzami w oczach śnie na niej nieprzytomnie,
dziękuje,
jacek.

Opublikowano

Krysiu,
bo ja mam w sobie tyle smutku, że bym się za Nietzschem rzucił
koniowi dorożkarskiemu na szyję, chociaż dzisiaj to już mniej romantycznie,
a więc pod pociąg chociaż, nawet jakby to był
towarowy do Kluczborka,
no tak już Krysiu mam,
uśmiecham się do Ciebie,
dziękuje,
jacek.

Opublikowano

Wandziu,
powiem najkrócej jak potrafię,
zakochałem się i dostałem kosza,
i już,
nie mogę do siebie dojść,
"gram" na wsi na bębenku /ostatnio chciał się dołączyć do bębnienia
mój kaukaz Lenin ale go przegoniłem/, i nucę jakieś smutne melodyjki
które sam wymyślam,
nie daje mi to jednak dostatecznego ukojenia,
dziękuje,
jacek.

Opublikowano

Judytko,
powietrze do mnie wchodzi i wychodzi,
krew kręci się gdzieś we mnie w kółko,
nie mam żadnych usterek,
umiem parzyć herbatę o uroczej nazwie zielona małpa,
a więc jestem człowiekiem,
niestety ciężkim smutasem bo romantykiem niepoprawnym
i łatwo mnie zdołować,
to sobie tym wierszykiem popłakałem, nad sobą zresztą,
bardzo dziękuje,
jacek.

Opublikowano

lubię takie pisanie, proste, przejrzyste
bez zbędnych metafor. Nawet brud zyskuje,
wyraźniejszy jakby. Świetnie, niemal czuć smród
tego dworca.
Dobry wiersz, pozdrawiam.

Opublikowano

Fanaberka,
zlikwidować ciebie?
to znaczy nie Ciebie
tylko ciebie z wiersza?
ale bez ciebie ten wiersz straci sens,
bo on powstał właśnie dla tego ciebie,

ciebie jest jego fundamentem
chociaż powstało na końcu,

więc chyba skonfliktowałem się z zasadą przyczynowości,
a w ogóle sam się już w tym wszystkim pogubiłem,
niech zostanie jak jest, trudno,
jacek.

Opublikowano

a we mnie
rachunki życia do zapłacenia

"życia" zbyteczne, raczej wiadomo, że nie chodzi o czynsz i prąd...

zabrali mi ciebie

wers brzmi fatalnie, zrób coś z nim nie likwidując przyczynowości ;)

Niezłe.

Opublikowano

kuba,
"życia"- potrzebne,
ostatni wers - jakaś sugestia?
chcę akcentować słowo ciebie, bo jest ważne niezwykle,
dorzuć coś jeszcze do tego "niezłe",
żebym chociaż raz czuł Twoje ciepło,
och kuba, kuba - dziękuje,
jacek.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...