Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

i kłamcom i oszustom zostanie wybaczone
albowiem nie wiedzą co czynią

i prezesom i sklepikarzom wybaczone zostanie
albowiem wiedzą co czynią ale czynić nie chcą

tylko kilku z nas zostanie skazanych
dobra nowina na wieczność

i gwałcicielom wybaczone zostanie
ponieważ natura potężna jest

i policjantom zostanie wybaczone
i konduktorom i urzędnikom państwowym

i tylko kilku z nas zostanie skazanych
ku pokrzepieniu serc i ku ostrzeżeniu


z wiecznym potępieniem i uśmiechem w lustrze
zbieram kawałki szkieł z rozbitej twarzy

Opublikowano

Oj, urzędnikom państwowym pewnie jednak nie wszystkim?
Ta twarz w lustrze jednak jest prawdziwa, różnie jednak
każdy z nas ją postrzega.
Kilku, jednak trafiło na PL- a!
Ku ostrzeżeniu:
zbieram kawałki szkieł z rozbitej twarzy
Zastanawiający i mocny tekst wiersza. Jest o czym myśleć,
jeśli jeszcze mamy czas na zastanawianie się.
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Czy sugerujesz, że poeci odczuwający na ramionach wieczne potępienie zostaną skazani w "pokazowej sprawie" aby odrzucić innych od czynienia zła. W sumie wszyscy jesteśmy źli, więc pozostaje tylko kwestia poruszona w Twoim wierszu, mianowicie - komu zostanie wybaczone, a kto zasiądzie na ławie oskarżonych. Kwestia interpretacji. Przemawia do mnie.
Pozdrawiam.

Opublikowano

peel, rozbijając głową lustro, zdał sobie chyba sprawę, że być może nie wszyscy pojmują o co chodzi w wybaczaniu. Ogólna tendencja zamazuje częstoi własny pogląd i obraz. Może zacząć od siebie, spoglądając w lustro?
Ciekawy wiersz, pozdrawiam.

Opublikowano

Ciekawy wiersz, zwłaszcza zakończenie bardzo dobre :-) Jedyne, co bym zmienił, to słowa "ku ostrzeżeniu" na np. "ku przestrodze" bo jakoś tak źle się czyta czterosylabowe "ostrzeżenie". Pozdrawiam Karol

Opublikowano

Z zakończeniem to ja mam problem, proszę Pana, bo choć obiektywnie stwierdzam, że jest dobre, to niestety sam niedawno popełniłem podobny wers i dlatego nie uderzyło to teraz we mnie z całą mocą :P

Ale tak w ogóle to czytało się bardzo przyjemnie, ładny kawałek refleksji, pozdrawiam ;)

Opublikowano

na ambonę z wierszem Michał teraz dobry okres, masówka będzie walić do domów Bożych, więc może ktoś pojmie na czym świat stoi i z czym się go je
z początku sceptycznie podszedłem do wiersza z czasem przemówił, dlatego tym bardziej na ambonę:))
pozdrawiam przedświątecznie
r i reszta bandy

Opublikowano

Dla mnie wiersz jest sarkastyczny: o potępianiu ludzi przez ludzi (tu nie ma nic o Bogu i religii) - każdy potępia sobie, kogo tam chce, ale tylko niektórych, zgodnie z własnym systemem wartości, a czasami wcale niezgodnie z nim. (A Bóg nie potępia i nie skazuje nikogo - to już wiadomo).
Podoba mi się wiersz, zwłaszcza to:

z wiecznym potępieniem i uśmiechem w lustrze
zbieram kawałki szkieł z rozbitej twarzy


Bardzo to do mnie przemawia, utożsamiam się z Peelem w wielu sytuacjach.

Pozdrowieństwa.
Oxy.

Opublikowano

HAYQ - a my czekamy i czekamy na Ciebie w Krk, widziałbym Cię już solo :)

karl89 - na razie zostawiam jak jest, ale zmian nie wykluczam.

Marcin B - o, to idę szukać wersu, w którym wierszu?

Sylwester Lasota - Yoda był malutki :)))

Pan Biały - zbudujemy i ambonę, jak będzie trzeba

Oxyvia J. - wiersz dojrzewa :)

Dziękuje i pozdrawiam.

Opublikowano

Wypaczona nauka Chrystusa (zarówno o winie, jak i o przebaczaniu) bardzo często obecna w dzisiejszym świecie. Ludzie powołują się na zasady i wartości chrześcijańskie dopasowując je do własnych potrzeb, zmieniając w zależności od sytuacji. W efekcie każde zło może znaleźć dla siebie usprawiedliwienie. Bardzo dobry wiersz.

Arek

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Hm.

Wtedy przystąpił Piotr do niego i rzekł mu: Panie, ile razy mam odpuścić bratu memu, jeżeli przeciwko mnie zgrzeszy? Czy aż do siedmiu razy? Mówi mu Jezus: Nie powiadam ci: do siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu siedmiu razy.” MAT. 18,21-22

Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych.” MAT. 6,14-15

Nie mam zamiaru zgrywać teologa, ale te fragmenty mówią same za siebie. Klarownie i czarno na białym, choć w konfrontacji z innymi fragmentami mogłyby stanowić wręcz (pozorną?) sprzeczność. Nie sądzę jednak, iż przypisywanie im zaledwie metaforycznego znaczenia jest właściwie. Owszem - wszystko można wypaczyć, ale prawdziwe przebaczenie nie jest wcale takie łatwe, szczególnie dla głęboko poszkodowanych.

Poza tym twierdzę, iż częściej właśnie zamiast nauki o przebaczeniu (która ma swoje granice - na przykład wtedy, gdy winowajca ani trochę nie żałuje swoich czynów) propagowane jest potępianie i wydawanie wyroków.

Wiersz odbieram nie jako piętnowanie fałszywych przebaczeń, lecz ogólną refleksję nad liczbą "potencjalnie potępionych". Jako wizję, ciekawą hipotezę.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Ciekawe uwagi - oczywiście problem winy i kary jest problemem ciekawym, tutaj jest tylko kwestia perspektywy - czyli, jak dla mnie uzyskiwania "łatwego darowania win", gdzie w tym momencie przestaje działać sumienie, a zastępuje go klepanie pacierzy jako "kara za grzechy". Czyli brak tutaj miejsca na refleksje, samouświadomienie sobie tego, że robi się źle. Ja tutaj nie chcę zagłębiać się we własny tekst, ale ostatnio odnoszę wrażenie, że szybkość epoki pozbawia człowieka jakiegokolwiek poczucia czegokolwiek. Państwo pozwala na rzeczy które przeczą wyznaniowej religii (vide "kapitaliści, sklepikarze"), ktoś, kto zrobił komuś krzywdę poleci do konfesjonału i będzie zajadał karpie przez święta uradowany, że już jest bezgrzeszny.
I takie tam :)
Dzięki wielkie za refleksje - o "wypaczeniu" można wiele mówić, bo każdy ma świadomość, że swego czasu nawet kupowało się zbawienie na zaś, ale akurat historię można by zostawić.

Opublikowano

Sylwester Lasota - też jestem ciekawy, szczególnie, że to wszystko to jest krążenie wokół jakiejś myśli, które czasem nachodzą człowieka.

Marcin B - ale za to przejrzałem Twój dorobek - niezły, szczególnie, jak się czyta całość, to łapie się pewne nawiązania.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...