Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

I znów stoję!
Ten sam smród codzienny, to samo gówno.
Tylko ludzie inni kaleczą porządek myśli.
Ktoś obok sapie spocony jak szczur,
a odór z pyska mówi o sobie, że nie dziś się urodził.
Nie pchaj się chamie!
Mam chęć powiedzieć, lecz kultura broni swojego miejsca.
Ktoś z boku pieprzy coś przez telefon,
inny słucha muzyki której pies by nie oszczał i nagle co?
Dzwonek! Tak idiotyczny jak twarz właściciela.
Nie bądź zdziwiony, to prawda!
Duszno!
Stoję nie mając siły na to wszystko
co jak szlam dławi każdą minutą w tym miejscu.
Naklejki na każdej ścianie, flamaster, tagi
wymazane okna, siedzenia i propaganda ciemnym ludziom wciskana!
Nie śmiecić! Nie spożywać! Nie palić!
A kto każe?! Kto zabroni!
P......ę! Słyszycie!
W warunkach bydlęcego wagonu podróż za uśmiech szczerbatej kasjerki.
Równowaga! Znasz to?
Jak wy nam tak my wam.
I wojna trwa!
Tylko czemu K....a muszę brać w niej udział.
Przecież tylko chcę wrócić do domu
i położyć się na chwilę bo padam na pysk!

Opublikowano

Żywcem z "Dnia Świra"...
Niby nic co ludzkie, nie jest nam obce, ale takie przekleństwa nigdy nie uznam za godne do wierszu, choćbym miała zatrzymać się na jednej epoce podczas gdy nastaje epoka "nowoczesnych wierszy".
A co do wierszu, to jak już wspomniałam - zajeżdza "Dniem Świra". Przypomina gderanie kogoś kto tylko ciągle narzeka i narzeka...

Opublikowano

jestem przekonany że nie ja jeden mam właśnie takie odczucia... myli się ten kto myśli że tylko pesymizm i ciągłe gderanie przemawia przez autora.właśnie jest inaczej a to zwykły spontaniczny odruch dotyczący właśnie tej jednej chwili dłuższej chwili a zasadniczo codziennej walki z własnym sobą i hamowaniem się od wielu odruchów które mogły by nie przypominać ludzkich. cierpliwość tłumienie wyciszenie to sztuka na te czasy. ja to wylałem właśnie tu a czy z poparciem ??? nie wie ten kto nie przechodzi tego co dzień moje miłe panie czytelniczki.Widzę że to co naturalne w człowieku i może kontrowersyjne razi słodkie oczy zamknięte na rzeczywistość. tak to jest sztuka!

Opublikowano

Nie uważam, że to tylko gderanie i pesymizm, to jest jak monolog z samym sobą, ale po prostu nie podoba mi się ta treść.
Takie coś każdy człowiek na ziemi przechodziłby codziennie, ale niektórzy umieją zobaczyć piękno walącego się świata.
Czy kontrowersyjne? Nie powiedziałabym tego. Przekleństwa są na porządku dziennym, jeszcze trochę a zapewne oficjalnie wejdą do języka polskiego. Może być dobry wiersz, w którym co drugie słowo zaczyna się na K czy C, ale może być karygodny taki, w którym słodycz na takie coś nie pozwala.

Opublikowano

Przeczytałam, w moim odczuciu jest to niezły wiersz pisany
językiem ulicy, ludzie bywają różni, codziennie spotykamy się z pięknem,
ale i z brzydotą. Peel zauważa tę brzydotę, krytykuje ją, podejmuje
próbę wyjaśnienia - dlaczego tak jest.
Wyraża również sprzeciw zastanej rzeczywistości. Przyznaję, miewałam podobne
myśli jadąc zmęczona "na stojaka", w tłoku i brudzie śmierdzącego korytarza wagonu
kolejowego. Zauważmy, że tam się przeważnie brudzi i niszczy, gdzie jest syf.
Jasne, czyste pomieszczenia skłaniają do kulturalnego zachowania.
Ma prawo wkurzać się człowiek, który płaci i ma takie podłe warunki, zwłaszcza jak
dojeżdża codziennie do i z pracy.
Reasumując, mnie wiersz się podoba. Nie widzę w nim nic niestosownego,
jakem baba!
Serdecznie pozdrawiam
- baba

Opublikowano

Ile osób podróżuje w ten sposób? tysiące? miliony? każdy mógłby napisać to samo, włączając także autora tego wiersza w swój ciąg opieprzania. Ale to nie jest zarzut. Zarzut raczej byłby taki, że sama myśl wiersza jest bezowocna. Nikt nikogo nie zmusza, żeby jeździć, tłoczyć się, przebywać z ludźmi. Można podróżować i żyć inaczej. Do kogo więc te pretensje?

Arek

Opublikowano

Jeżeli płacisz za produkt to wymagasz jego jakości a tu trudno mówić jakiejkolwiek jakości! jeśli kupujesz bilet do teatru lub kina to chcesz usiąść prawda no chyba że wolisz stać ale nie sądzę... a tu nie dość że płacisz pieniądze co miesiąc i to nie małą sumę to wiozą cię jak zwierze w śmierdzącym piwskiem składzie i na dodatek kontrolują cię co jakiś czas takie zakapiory że na sam widok masz dość jakiegokolwiek kontaktu.ale nie ważne słodźcie sobie swoje życie a kiedy plują w twarz mówcie że to deszcz pada ja taki nie jestem i kiedy trzeba to i ostrym słowem nasmaruje na piękno też jestem wrażliwy bez obaw i zdania skleić potrafię a wszystkim twardzielom i siłaczkom którzy w takim powrocie do domu upatrują poezję i słodycz godna pięknych słów mówię wielkimi literami DZIĘKUJE. BO CHYBA SĄ NIE Z TEGO ŚWIATA.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nic tylko zaśpiewać tę serenadę pod balkonem Julii... może doniczka na głowę nie spadnie... Gratuluję pomysłu na wiersz!
    • @Berenika97 Wpadam czasem w powagi, nie przeczę, często nawet, ale gdybym traktował zupełnie serio moją obecność na tym forum to tak bym się spiął, że niczego bym nie napisał. Moim zdaniem to kolejny z paradoksów pisania. Ci co traktują to śmiertelnie poważnie i ci co podchodzą w sposób absolutnie fachowy i perfekcjonalny często nie piszą wcale za dużo. Oni tak bardzo stawiają na jakość, że ich pognębia brak ilości. 
    • Świat nasz w dzisiejszych czasach coraz bardziej na psy schodzi. Choć mówię to otwarcie, niewielu się ze mną zgodzi. Byle mieć portfel cięższy, ludzie najbliższych sprzedadzą. Prosto z serca bliźniemu już nic darmo nie oddadzą. Przyjaciół odrzucą, aby ktoś inny dobrze mówił, Przejmują się w kółko tym, by nieznajomy ich lubił. Powiedz mi proszę, cóż mam począć w tym okrutnym świecie, Gdy każdy wokół żyje tak, jakby był już na mecie.
    • Ten nieznośny wiersz o drwinie losu, Nad którym głowiłem się wieczorami, Złamał mi ołówek i ugryzł w palec. Dam ci ja popalić, niewdzięczniku!   Dłutem w kamieniu cię wykuję, cwaniaku, Już mi sztuczek na papierze nie wywiniesz. Skończą się psikusy z przestawianiem liter; Rozwydrzyłeś się zanadto, brykasz sobie.   Skaczesz po moim zeszycie z kartki na kartkę. Chcę cię schwytać w jedną strofę zgrabną, A ty na ostatniej stronie leżakujesz leniwie. Wałkoniu – wstawaj, pobudka, wróć do szyku.   Za dezercję trafisz do szuflady na zapomnienie, A jeśli złość mi nie minie – to cię wygumkuję! Napiszę nowy, urokliwy wiersz, taki milusi, A tobie z zazdrości niech serce pęka, rozrabiako.   Co tam skomlesz, łzy wylewasz? dam ci chustkę. Nie? o arkusze papieru on ci woła: „odpokutuję!” Pokaż, co tam knujesz – tusz mi zjesz na darmo. „Za górami, za lasami mieszkał sobie bajarz,   Ni to pisarz, ni poeta – zwykła trąba, wierszokleta. W metafory, jak już wpadnie – plum! znika w przeręblu. Rymem wali w bęben, niczym King Kong w klatę.” Dość – w złość wpadam; dorwę cię ja kiedyś.   Wykiwany na całego, gaszę lampkę nocną, oniemiały. Do poduchy się przymilam, ona na mnie nie zawarczy. Puch mnie utuli, sen podpowie bajeczny. Chwila, zaraz, gdzie jest moje wieczne pióro?
    • Krzyk Złość Cisza Pustka   Tęsknota Przywiązanie Powrót   Strach Samotność   Kto jeszcze pyta Dlaczego Ogół Odpowiada jeden Bo nie wie
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...