Berenika97

@SuzanaD Świetnie przedstawiłaś w wierszu ten szczególny rodzaj nocnego niepokoju, kiedy myśli wymykają się spod kontroli. Metafora myśli dryfujących jak łodzie bez steru jest niezwykle obrazowa. Widzę tu brutalność bezsenności i pisanie wierszy jako jedyny ratunek.

@infelia Mistrzowsko połączyłeś świat szkolnej codzienności z magiczną nocną przygodą. Ten przeskok od nudnego zadania "wypracowanie o wakacjach" do fantastycznej wędrówki przez las pełen czarów i tajemnic jest świetny. Ale przecież "pisze się nie atramentem, lecz fantazją dziką" - jakie to mądre! To piękne przesłanie o sile wyobraźni. (W rzeczywistości to nie zadaje się prac domowych) :)))

@Annna2Masz rację, bieda jest często cicha i niewidoczna. Wszelkie akcje pomocowe są potrzebne, ale nie rozwiązują problemów ludzi będących w takim położeniu. Pozdrawiam.

@Czarek Płatak Bardzo podoba mi się pomysł, by „stację kolei zamienić w książkę”, jest genialny w swojej prostocie i głębi. Jest to miejsce tysięcy historii, które kontrastuje z prozą życia, gdzie „ważniejsze są tylko sklepy”. A obraz wywrócenia monopolowego „wnętrze do zewnątrz” to niezwykle mocna metafora obnażenia tego, co ukryte – ludzkich dramatów, słabości. Zatrzymuje. Świetny!

@Annna2 Pokazujesz jak system może zawieść najsłabszych. Szczególnie mocno wybrzmiewa kontrast między "spektakularną" śmiercią w mediach a cichą tragedią ludzi, którzy umierają nie z powodu braku wiedzy medycznej, ale z powodu ubóstwa. Ma w sobie zarówno ból, jak i głęboką empatię.

@Toyer Napisałam ten felieton na inny portal, który został zamknięty. Nawet miałam zamiar wcześniej go tu wrzucić,ale okazało się, że czasami proza jest gorzej zrozumiana niż wiersze. Pod felietonem kilka osób powtarzało ciągle ten sam truizm w różnych przypadkach: "Człowiek inteligentny się nie nudzi". I na nic był tekst napisany na podstawie badań psychologicznych, że są różne rodzaje nudy. Część naukową wyrzuciłam, aby skrócić. No bo wyciągnęłam też wniosek o sobie. :)))) ps. pewnie i tak tu się znajdzie

@huzarc Świetny wiersz, poruszający aktualne wydarzenia. Szczególnie działa wers o słońcu, które nigdy nie zachodziło nad Imperium Brytyjskim, a Ty pokazujesz słońce "dogasające" w Tamizie. Cała pierwsza zwrotka to napięcie między dawną wielkością a obecnym upadkiem.

@piąteprzezdziesiąteDobrze wiedzieć, muszę pocałować swego kaktusa. :) Mam nadzieję, że nie zemdleję. Fajny wierszyk. :)

Cień wszedł bez pukania, rozlał się po mieszkaniu, niczym plama krwi na dywanie. Nie wiem, kiedy wślizgnął się ten lęk — typ z wąsami, w kapeluszu nocy. Ślady po nim znikały w mroku. Wędrował po firankach jak smuga dymu, a na karku poczułam jego wzrok — zimny, ostry - lód na krawędzi. Śledził mnie! Krok za krokiem, bezgłośny jak kurz na podłodze, bezszelestny niczym kula z tłumika. W lustrze odbiły się krople rtęci - błysk jego oczu. Rano zostawił ślady - pióra, trup myszy - zakodowane wiadomości. Czyżby gangster, który nigdy się nie przedstawia? Może stalker, psychopata z bronią i planem zemsty? Dziś wreszcie go zobaczyłam: Mruczał jakby znał wszystkie sekrety, bez pytania przesunął granice mojego spokoju.

@Starzec Wiersz o dwoistości ludzkiej natury - geny niosą w sobie zarówno radość i namiętność, jak i cierpienie przekazywane z pokolenia na pokolenie. "Słowem komplet" - idealne podsumowanie.

@Alicja_Wysocka Piszesz tak prawdziwie o trudności wyrażania tego, co najważniejsze. Świetnie ukazujesz fizyczność tej niemożności - słowa, które "grzęzną, supły w atramencie, ręce zamieniające się w kamienie." Szczególnie poruszające jest to zakończenie - pytanie o czas potrzebny na przemielenie kamieni na pył, na znalezienie sposobu, żeby w końcu przemówić. Często zdarza mi się kasować, to co napisałam, zwłaszcza w mailach do przyjaciół. Pozdrawiam.

@Stary_Kredens Ja swoich bohaterów jeszcze nie porzuciłam. Nie mam ich wielu, żyję z nadzieją, że mnie nie zawiodą. :)

@Gosława Dla mnie to wiersz depresyjny. Odczytuje tu głęboki smutek. Opowiada o kobiecie , która na zewnątrz zachowuje pozory normalności. Jednak w jej świecie wewnętrznym w lęgną się i bolesne emocje (myszy). Nie cierpię gryzoni i ten sugestywny obraz z przepastnych kieszeni wywołał u mnie ciarki.

@Toyer To bardzo refleksyjny wiersz o paradoksie twórczości w pozornie pustych chwilach. Świetnie łączysz sprzeczności - "nieważnie ważne", "pusty chociaż piszę więc coś się dzieje" - to bardzo dobrze oddaje doświadczenia czasu i sensu. Czas jako żywa istota - "godziny same ziewają, minuty w grupach śpią, sekundy się nie śpieszą" jest odczuwalny jakby fizycznie, co kontrastuje z pustką, o której piszesz. Czasem to właśnie w tych "nic się nie dzieje" momentach powstaje najważniejsza refleksja. Twoje słowa przypomniały mi pewne tezy, które zawarłam w felietonie o twórczej nudzie. :)

@huzarc Męskość w stanie kryzysu? Sprzeczność między pozorami siły a wewnętrzną pustką i samotnością. Mocne obrazy.

@Poezja to życieBardzo dziękuję!

@Sylwester_LasotaWidziałam ten film i miałam takie samo wrażenie. Pozdrawiam. :)

@Konrad KoperBardzi dziękuję! :)

@lena2_Śliczny! :)

@Sylwester_LasotaDziękuję za tak wyczerpującą odpowiedź. Rzeczywiście wizja przyszłości nas (w sensie ludzi) i naszej planety nie jest optymistyczna. Zdaję sobie sprawę, że wiele się przed nami ukrywa. Ale z drugiej strony, czy mając taką wiedzę, potrafilibyśmy dużo zmienić? Pozdrawiam.

@Kwiatuszek Niech kredki się cieszą, (nawet te nienaprawione) że w Twojej są dłoni, bo szczęście i bez nich już pięknie się broni.

@Deonix_ W niezwykły sposób opisujesz samotność i tęsknotę - bez patosu, ale z bezradnością. A zakończenie z tym ironicznym "dobranoc" świetnie pokazuje, jak puste mogą być słowa, gdy nie ma fizycznej bliskości. Tak odebrałam Twój fantastyczny tekst.

@Deonix_ Dziękuję bardzo! Miło słyszeć takie słowa. Pozdrawiam. :)

@MIROSŁAW C. To piękny, oniryczny wiersz, który unosi się gdzieś między snem a jawą. W fantastyczny sposób łączysz kosmiczną skalę z intymną bliskością.

@Sylwester_LasotaTo wizja apokaliptyczna, ale ja mam nadzieję ...