Berenika97

Niech będzie biało nieskazitelnie zachwycająco aż po horyzont Niech wiatr rozwiewa włosy i lęki wrogość i pogardę Niech bezkresny błękit cierpliwie czuwa nad arką pełną nadziei Niech pochłonie nas oczekiwanie na Słowo które stało się ciałem

@hehehehe Świetne!

@Marek.zak1 Świetny wierszyk! Na mnie działa tylko jeden miś - o wiele większy i to on bierze mnie na ręce. :))) A reszta się zgadza. Pozdrawiam. ps. zostawiłam sobie 40 stron - nie chcę kończyć Twojej książki, rozbawia mnie i ma moc terapeutyczną! Świetna ta przepychanka między Pentagonem i CIA - kochać będziesz tę, którą ci wskażemy - rewelacyjne!

@hollow man To bardzo intymny, współczesny wiersz o relacji, w której druga osoba balansuje między realnością a wyobrażeniem. Podoba mi się ostatnia część - "Nasze samotności nie karmią się wzajemnie" - przyznanie, że bliskość nie znosi samotności. Ta cisza między zdaniem a spojrzeniem, w której "odbijają się słońca kolejnych dni", pokazuje, że mimo wszystko jesteście oddzielnie, patrzycie we własne przyszłości. Świetny!

@hehehehe Bardzo dziękuję! :)

@Rafael Marius Rozumiem teraz Twoją sytuację, ja obroniłam się przed nowoczesnymi trendami. Pozdrawiam.

@Andrzej_Wojnowski Świetne! Zabawna historia, i chociaż denerwuje mnie określenie "magia świąt" - w Twoim opowiadaniu coś "magicznego" w relacjach miedzyludzkich się zadziało. Pozdrawiam.

@infelia Pewnie masz rację, ja dokładnie tego nie wiem, bo nigdy nie mieszkałam w bloku. :)

@Rafael Marius Status Twojej rodziny był wysoki, ale były dzieci. Posiadanie płatnych opiekunek, instytucje żłobków i przedszkoli mają zapewnić rozwój rodzin, a za tym idzie i państwa. Mimo tych ugodnień - nadal mamy niż demograficzny.

@infelia Niezła satyra na życie w związku, pełna humoru i ironii! Bardzo mi się podoba energia wiersza i sposób, w jaki przechodzisz od pretensji do absurdalnych fantazji zemsty. :))) No i świetne zakończenie! Super!

@huzarc To niezwykły wiersz - gęsty, wizyjny, pełen apokaliptycznej mocy. Ciekawe są paradoksy i obrazy np. "blady palec naznaczający szept" to gest- coś między zapisem a zanikiem, między troską o pamięć a jej niemożliwością.

@Rafael Marius Tak było, ale czy będzie? Prawdopodobnie w domu nie będzie nikt zostawał, bo kariera i pieniądze już są ważniejsze niż relacje. Moi znajomi nie chcą zakładać rodzin, nie chcą mieć dzieci. Wolą byc niezależni, mobilni bez zbędnych "obciążeń". Wśród nich jestem wyjątkiem. :)

@Waldemar_Talar_Talar czyli miłość już się skończyła

@Łukasz Jurczyk To świetny tekst – poetycki, pełen goryczy i politycznej mądrości. Perski kancelista patrzy na młodego Aleksandra z wyższością doświadczonego biurokraty. Początkowo go lekceważy, niemal drwi z niego, ale stopniowo przechodzi w zaniepokojenie. Ta progresja jest mistrzowska - od arogancji do strachu. Tekst działa jak krótka tragedia. Czytanie Twoich tekstów sprawia mi ogromną przyjemnośc. Pozdrawiam.

@Rafael Marius To miałeś rzeczywiście inne doświadczenia. W mojej rodzinie głową była Babcia, podobnie było w rodzinie męża, ale obie już nie żyją. :( Ale teraz są ich następczynie, którym praca zawodowa nie przeszkodziła i nie przeszkadza grać pierwsze skrzypce w rodzinie. :)

@andrew Twój wiersz to przejmująca refleksja o utracie bliskości i przemijalności relacji. Smutny ale piękny!

@Rafael Marius Oczywiście, że jest różnie, że młode pokolenie nie idzie już utartymi szlakami. Ale popatrz, że jeszcze kobiety w średnim i starszym wieku scalają rodziny, jeszcze się troszczą o dzieci (nawet te dorosłe) , i o wnuki. Pilnują tradycji świątecznych i są zapobiegliwe na każdy wypadek. To taka moja obserwacja. Bardzo dziękuję! Pozdrawiam. @KOBIETA Bardzo dziękuję! Bo są odporniejsze i silniejsze na wszelkie przeciwności, potrafią myśleć perspektywicznie. Pozdrawiam.

@Simon Tracy Ten wiersz to mocne memento mori - które nie oszczędza czytającego - to nie jest łatwa poezja, ale właśnie dlatego może poruszyć. Nie ukrywasz, że śmierć jest przerażająca i okrutna. A pytanie o sens wiary wobec nieuchronności końca to temat odwieczny i wciąż nierozstrzygnięty.

@APM Wiersz brzmi jak manifest - młody głos mówiący - poezja to nie ostrożne spacery, to skok na głęboką wodę. Pytanie "czy pisać?" jest retoryczne. Oczywiście, że pisać, ale bez lęku, z rozpędem. Pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Bardzo dziękuję! Pozdrawiam! :)

@Leszczym To :)) na końcu wszystko mówi - ta autoironia to dobry znak. Może nie ma po prostu prostego podziału na dobrych i złych czytelników, tylko na tych świadomych i nieświadomych własnych filtrów? Pozdrawiam. :)))

@tie-break Bardzo dziękuję za piękny komentarz! Poruszył mnie - szczególnie to o "wiecznym trwaniu po jasnej stronie". Tak, właśnie o tę decyzję mi chodziło - nie o naiwny optymizm, ale o świadomy wybór troski mimo wszystko. @Christine Bardzo dziękuję! :)

@violettaBardzo dziękuję za bajkowe słowa! :))) Pozdrawiam. @Łukasz Jurczyk Bardzo dziękuję! Zgadzam się. :) @andrew Bardzo dziękuję! Czasami ta praca to niemy wyraz miłości. Ale Twój komentarz przypomniał mi fragment Ewangelii św. Łukasza o siostrach Marcie i Marii. Pozdrawiam. @Waldemar_Talar_Talar Bardzo dziękuję! Tak, musimy dać radę! :)) Pozdrawiam. @hollow man @APM @Simon Tracy @Migrena @iwonaroma @tie-break Serdecznie dziękuję i pozdrawiam. :)

@huzarc Bardzo dziękuję! :)

@Marek.zak1 Bardzo dziękuję! Poruszyłeś bardzo ważny temat. Rzeczywiście, tradycyjna historiografia koncentrowała się głównie na wydarzeniach polityczno-militarnych, podczas gdy codzienne życie, praca kobiet i dynamika demograficzna były często traktowane jako tło, nie główny temat. Masz rację, że wzrost liczby ludności polskiej w XIX wieku miał ogromne znaczenie dla zachowania tożsamości narodowej i późniejszego odzyskania niepodległości. Kobiety odgrywały w tym kluczową rolę - nie tylko jako matki, ale też jako nauczycielki (domowe i na tajnych kompletach), strażniczki języka i tradycji, organizatorki życia społecznego. Warto jednak pamiętać, że kobiety długo nie miały równego dostępu do edukacji, archiwów, publikacji naukowych. Pisały pamiętniki, listy, prowadziły salony literackie - ale te formy były traktowane jako "mniej poważne" niż akademicka historia. Dopiero w ostatnich dziesięcioleciach historycy zaczęli systematycznie badać te źródła i pokazywać pełniejszy obraz epoki. Dziś rzeczywiście potrzebujemy więcej opowieści o codziennym heroizmie - o tym, jak w trudnych warunkach zaboru utrzymywano gospodarstwa, wychowywano dzieci po polsku, organizowano życie wspólnoty. To historia równie ważna jak ta o powstaniach. Pozdrawiam. Ps. Bardzo podoba mi się książka - świetnie się przy niej relaksuję! Poznałam Janka - mentalnego bliźniaka Marka i tak samo go polubiłam. Wyobraziłam sobie Ciebie na kortach Florydy. :)) Ciekawa jestem, dlaczego znowu pojawiła się piękna Niemka - one nie mają dobrej opinii, jeżeli chodzi o urodę. Przeczytałam 60% i już sie martwię, że niedługo skończę - a lubię się czasami delektować fajnymi opowieściami. @hollow man Bardzo dziękuję! :)