Berenika97

@Marek.zak1Ależ Marku, myślę, że ważny jest czytelnik i jego odbiór, nawet jeżeli nie dokońca zrozumiał autora. Byłam kiedyś na spotkaniu autorskim z pewną poetką, która wydała już kilka tomików. Z jednej strony siedziała moja przyjaciółka, którą wręcz zmusiłam, aby ze mną poszła. A z drugiej strony siedziała starsza pani. Poetka czytała swój wiersz, ja zastanawiałam się, o co w nim chodzi. I wtedy słyszę, jak moja przyjaciółka mówi mi cicho - co za bzdury wygaduje! Jak niebo może być w duszy! A zaraz ta starsza pani szepcze (nie wiem do kogo) - przecież dusza może być w niebie, no to jest proste. Ja ten wiersz zrozumiałam jeszcze inaczej. Tak więc, poetka nie zdawała sobie sprawy, jak odbierają jej twórczość czytelnicy. I to jest normalne. Czyli nie poddawaj się! Pozdrawiam.

@Alicja_Wysocka No to tym razem nie trafiłam! :) Ale co do naleweczek - to mam kuzyna, który robi je dla całej rodziny. Najbardziej smakuje mi ta z orzechów. Dawno już nie piłam, ale pamiętam jej smak. Podziwiam teraz dwie osoby w temacie naleweczek. Ciebie i mojega kuzyna. :)))

@Robert Witold GorzkowskiMasz rację, teraz wolność żyje tylko w nas. Pozdrawiam.

@Marek.zak1Dziękuję za opinię, też tak uważam. :) @Annna2Bardzo dziękuję! A my czasami jej nie szanujemy, niszczymy. @andrewBardzo dziękuj! A my tego cudu nie doceniamy. @Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Pięknie napisałaś , trudno się nie zgodzić. @Migrena@Nata_Kruk@Rafael Marius@huzarc Bardzo Wam dziękuję!

Imię bez głosu. Ciało bez granic. Krucha — jak snów porcelana, w mroku zrodzona, z gwiazd, popiołu i tchnienia. W niej śpią korzenie światła, płyną soki życia, jak krwiobieg rzek. W jej oczach odbija się milczenie planet. Gdy ją dotykasz — otwiera w tobie czas, gdy obejmujesz — zasiewa ciemność. Jest kołyską bez dzieciństwa, która nie umiera. Dla ciebie - powrotem w gwiezdny pył.

@Alicja_Wysocka Piękny, delikatny wiersz! Naleweczki - dzika róża i orzech włoski - jako małe radości, które można sobie stworzyć nawet w trudnych chwilach. Ta metafora "zamknięcia się w słoiku" jest bardzo trafna i wzruszająca. Lubię też, jak subtelnie pokazujesz, że nawet w tej piwnicy, w tej samotności, pozostaje miejsce na nadzieję - zapach róży i światło przez okienko. Jest w tym coś bardzo prawdziwego o tym, jak radzimy sobie z trudnymi emocjami.

@Wochen Napisałeś smutną fraszkę - kontrast między światem kultury wysokiej a brutalnością codzienności. Mimo obfitości pięknych słów w literaturze, w realnym życiu dominuje przemoc i wulgarność. Pozdrawiam.

@Marek.zak1 - Cóż, uczniu, jeśli czytelnik zrozumie utwór źle, znaczy to, że autor napisał go zbyt dobrze! Bo prawdziwe arcydzieło to takie, które każdy rozumie inaczej, a wszyscy mają rację. Pozdrawiam. :)))

@Annna2Fajna fraszka! A na brzegu siadła żaba, co z opinią nie czekała. Kumka sobie - lecz nie cicho: "Ależ z traszki wielkie licho! Wiersze pisze? Toż to sztuka!" "Droga traszko, nie bądź wredną laską! Lepiej ze mną kumkaj w stawie, zamiast myśleć wciąż o sławie. Bo od wierszy i uniesień, lepszy jest - komarowy wrzesień!"

@lena2_ Oddałaś całą złożoność jesiennych nastrojów. Szczególnie porusza mnie to zestawienie "pogodnego smutku" - idealnie opisuje jesienne melancholie. Piękny wiersz!

@huzarcSłusznie. Państwo dyktatorskie o cechach imperialistyczno- mafijnych, ze świetnie rozwiniętą propagandą, prędzej czy później zawsze staje się ogromnym zagrożeniem. Pozdrawiam.

@huzarc Ja odbieram ten wiersz jako zestawienie poetyckiej wrażliwości z brutalną rzeczywistością. Pierwsza część buduje atmosferę delikatności, pełną pięknych obrazów: miękkość chleba, słodycz miodu, jesienne kolory. Ale potem następuje gwałtowne przerwanie tej sielanki. Obraz czołgu wjeżdżającego w sad i smaru na makach to komentarz o tym, jak rzeczywistość może brutalnie wtargnąć i zniszczyć piękno.

@Rafael MariusBardzo dziękuję! :)

@Rafael MariusBardzo dziękuję!

@Nata_KrukBardzo dziękuję! Podzielam Twój pogląd, też się cieszę ze swojej malutkiej! :) Tej piosenki nie znałam - dzięki!

@Nata_KrukDzięki Tobie sporo się uczę. Dziś już wiem, kim jest obrzympał. :)

@Leszczym Brzmi jak uczta, na której nawet widelec ma wątpliwości i się zastanawia nad swoją egzystencją: czy to on kłuje czy może jest kłuty. Pozdrawiam.

@huzarcBardzo trafna analiza!

@Annna2Bardzo dziękuję! Ja również wierzę, że to nie koniec. Ale teraz mam apetyt, bo jeżeli wiem, że tu się życie skończy a nie jestem pewna jak będzie w drugim "etapie" , to chcę wykorzystać ziemskie życie jak najlepiej. :))) Pozdrawiam. :) @Marek.zak1Bardzo dziękuję! Też tak uważam. :) @violettaBardzo dziękuję! Pewnie chodzi Ci o ten fragment: Mateusza 6:19-21: "Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje." @LeszczymBardzo dziękuję!

@infelia Pięknie, że tak piszesz o mamie - była i jest niezastąpiona.

Czy będzie coś jeszcze w pośmiertnym bycie? Taka niepewność wzmacnia apetyt (Na życie!)

@Marcin Sztelak Niezła refleksja nad ludzką kondycją. Bardzo spodobał mi się obraz "bogów o przykrótkich rączkach" i perspektywa obserwatora z siódmego piętra tworzy świetny dystans. Świetny tekst.

@Annna2 W wierszu tak wiele tęsknoty. Powtarzające się wersy - "bez Ciebie próżna ta gra" i obraz latawca - tworzą rytm przypominający kołysankę rozpaczy. Piękny obraz latawca - jest wieloznaczny. Szczególnie poruszający jest wers "Z cienia wychodzi dziś moje ja". Niezwylke melancholijny tekst.

@andrew Widzę w Twoim wierszu kontrast między harmonią świata przyrody a niszczycielskimi działaniami człowieka. Obraz kwiatów i chwastów, które "walczą bezkrwawo" o swoje miejsce, jest mocnym oskarżeniem naszej pychy i zachłanności. Końcowa część wiersza, z odwołaniem do Bożej cierpliwości i nadziei na braterstwo, niesie ogromny ładunek optymizmu i wiary. To piękne i potrzebne przesłanie.

@Maciek.JGdyby nie kłamał, nie byłby politykiem. :)