WIĘZIEŃ.
Znam jeden kwiatek cudowny;
Napróżno za nim wyglądam,
Uwięzion w wieży warownej
Napróżno mieć go pożądam.
Jestto nie małą przykrością,
Bo gdym się cieszył wolnością,
Miałem go zawsze w pobliżu.
Gdziekolwiek z tego zamczyska
Stęsknione oko me zajdzie,
Nic nie zobaczy, nie zyska,
Tego, co szuka, nie znajdzie.
Każdemu ze szlachty lub sług,
Wdzięczności zapłaciłbym dług,
Gdyby ten kwiat mi pokazał.
RÓŻA.
Ja kwitnę pięknie pod kratą,
I słyszę twoje westchnienia,
Do róży — ja ręczę za to,
Zwracasz gorące pragnienia.
Wzniosłą myśl umysł twój chowa,
Więc pewnie kwiatów królowa
I w twojem sercu króluje.
WIĘZIEŃ.
Prześliczną w purpurze urodę
I śliczne masz z liści odzienie,
Tak ceni dziewczę cię młode
Jak złoto i drogie kamienie.
Gdy się twym kwiatem ozdobi,
Piękna, piękniejszą się zrobi,
Lecz inny kwiat ja uwielbiam.
LILIA.
Róża z wyniosłą swą pychą
Zawsze wysoko się wspina,
Lecz i mnie skromną i cichą
Lubi i chwali dziewczyna.
I kto ma serce niewinne,
Ten więcej może niż inne
Kocha i wielbi mię kwiaty.
WIĘZIEŃ.
Serca nie trapią mi grzechy,
Żaden zły czyn go nie plami,
Lecz siedząc tu bez pociechy
Trapię się złemi myślami.
Wprawdzie miłości tyś godna,
Lilijko moja łagodna,
Lecz jeszcze milszy znam kwiatek.
GWOŹDZIK.
Możeś ty mnie niecierpliwie
I tak gorąco pożądał,
Bo za cóżby mię troskliwie
Dozorca więzień doglądał?
Pięknie mi w liści koronie,
I piękne rozsiewam wonie
W tysiąc kolorów się mieniąc.
WIĘZIEŃ.
Nikt nie odmówi ci cześci,
Rozkoszne wonie rozsiewasz,
Czy cię kto w cieniu umieści,
Czy się na słońcu wygrzewasz.
Lecz inny kwiatek, choć mały,
I cichy i nie wspaniały,
Mnie uszczęśliwia biednego.
FIOŁEK.
Pokornie rosnę w ukryciu,
Wstrętne mi słowa szerokie,
Lecz teraz pierwszy raz w życiu
Przerwę milczenie głębokie.
Gdybym ja mógł cię pocieszyć!
Jakże mi żal, że pospieszyć
Z wonią do ciebie nie mogę.
WIĘZIEŃ.
Woń twą i skromność ja cenię,
Mój ty fijołku niewinny,
Ale na moje cierpienie
Potrzebny kwiatek mi inny.
Prawdę nareszcie wynurzę:
Na całej skalnej tej górze
Nie ma mojego kochanka.
Lecz niżej, gdzie strumień płynie,
Chodzi tam wierna kobieta —
I kiedy niewola ma minie?
Wzdycha i płacze i pyta.
A gdy kwiatek niebieski rwie
Mówiąc: Nie zapominaj mnie!
To czuję to z daleka.
O tak, z daleka czuje się moc
Szczerej i wiernej miłości,
Dlatego mimo więzienia noc
Nie tracę ja wytrwałości.
Gdy ból i rozpacz serce mi rwie,
To wołam: Nie zapominaj mnie!
I znowu wracam do życia.