Często muzyka chwyta mię jak morze!
I we mgle nagle
K’bladej mej gwieździe lub w sine przestworze,
Rozpinam żagle;
Piersiami naprzód, wytężywszy płuca,
Jak żagiel wzdęty,
Mknę po fal grzbietach, gdy noc cienie rzuca,
Na wód odmęty.
I wszystkie męki w piersi mojej dyszą,
Co statek gnębią;
Wiatr cichy, to znów burze mię kołyszą,
Nad czarną głębią;
Lub cisza morska — to zwierciadło raczej
Mojej rozpaczy!