Spadek po babci

Późny wnuk odnajduje sekretną szkatułkę

babci w stygnących gruzach domostwa. Otwiera

i dowiaduje się, że uprawiała sztukę

wiersza – duża spuścizna liryki, świadectwa,

że chociaż babcia ślepła pisała bez przerwy

na rzut okiem za okno, które nie istniało,

co dopiero świat za nim, czasem kilka cieni

przemknęło się pomiędzy wersami, nie bardzo

realnych, za to babcia istniała z pewnością,

zazwyczaj była smutna z powodu bolesnych

cierni i zmagała się wciąż z własną niemocą

i wypaleniem, że nie wie czemu poświęcić

kolejny wiersz –

jeszcze są koronki do miłosierdzia, ale tak abstrahując, babcia ile ma energii. ostatnio umarł mi wujek, który był moich chrzestnym, miał kilka w życiu zawałów, chodził o lasce, ciocia opowiadała, że zaplanował podróż na jakiś ocean, już mieli wytyczoną trasę, co będą zwiedzać, gdzie odpoczywać, gdzie lot trwa sporo godzin, co roku wybierał się w jakąś piękną podróż, a tu niestety pora przyszła na niego, no ale ciocia wybierze się w tą podróż mimo wszystko sama. nasze serca się nie boją.

@siedem życzeń @valeria Dziękuję. Zastanawiam się tylko czemu mój wiersz aż trzy razy się opublikował.

@siedem życzeń No tak. Mam jeszcze taką małą sugestię do redakcji, może to detal, ale mnie odrobinkę razi. Chodzi o edycję utworu, kiedy się edytuje, to potem informacja o tym pojawia się zaraz pod utworem, bez żadnego odstępu, co jest trochę ze szkodą dla estetyki wersów, układu strof, bo oko czyta tę informację jak kolejną linijkę wiersza... Da się z tym żyć, ale po prostu byłoby ładniej gdyby ten odstęp był odrobinę większy, żeby to nie wchodziło tak bardzo w pole widzenia.

@Jan Paweł D. (Krakelura) Pawle a ja myślałem jak typowy Polak - złoto, dolary i wnuk żył długo i szczęśliwie. Ale u Ciebie tego nie ma, musi być intelektualna psychologia.

Trzymaj się zdrowo w spokoju.

@[email protected] Dzięki. Pozdrawiam.

@Jan Paweł D. (Krakelura) Masz funkcje  moderacyjne i usuń 2, zostanie jeden.

@Marek.zak1 Dzięki, człowiek się uczy całe życie.