Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj - nie takich poetów... przeżyłem  - przeżyje i ciebie.

Ty myślisz że kim ty jesteś żeby negować tych którzy komentują

jakim prawem zabierasz w tej sprawie głos.

Przecież mają prawo do swego zdania.

A może cię to boli że tak jest  jak jest.

Czy ty myślisz że twoje wulgarne brzydkie bez przesłań 

wiersze są lepsze...widać po komentarzach  - szału nie ma.

Zastanów się zanim coś napiszesz w sprawie innych.

Nie psuj tego portalu bo i tak nie wygrasz - czas cię oceni.

                                                                                                                   Pozd.

 

Opublikowano

Przede wszystkim jestem czytelnikiem,  który jest zażenowany niskim poziomem portalu. Przyznaj się ile czasu spędziłeś aby napisać swój tekst? 5-10 minut? 

Przecież to wszystko to jest na kolanie pisane i wrzucone tylko po to żeby powymieniać się uprzejmościami z innymi grafomanami. Na 15 ostatnich tekstów wrzuconych tutaj nie znalazłem ani jednego wiersza. I to jest w sumie przykre ale Ty raczej tego nie zrozumiesz. 

Opublikowano (edytowane)

@light_2019  - tobie wydaje się że jesteś Mojżeszem

                          który naprawi ten portal.

                          Czemu z poprzednich uciekłeś czy też nie miały twojego poziomu 

                          A może mieli cię już dość...i musiałeś.

                           A co się tyczy mego pisania to są to 

                           wiersze z archiwum nie pisane na czas.

                           

 

 

 

                                                                                                

                           

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez Waldemar_Talar_Talar (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

"Czemu z poprzednich uciekłeś czy też nie miały twojego poziomu 

                          A może mieli cię już dość...i musiałeś." 

 

Boże, tak zapewne chce zbawić świat i wyrzucają mnie ze wszystkich portalów. Nie ma sensu ciągnąć tej dyskusji.

@workingclass tak, bo to też nie jest wiersz. Dla siebie jestem równie surowy nawet bardziej. 

Opublikowano

@light_2019

Light, jak najbardziej się z Tobą solidaryzuję,

I w Twojej nienawistnej krytyce z rozkoszą się zaczytuję,

Każdemu potrafisz sensownie i mądrze dowalić,

A jeśli trzeba, to jeszcze z kopa mu mocno przywalić!

 

Uwielbiam taką konstruktywną krytykę, życzliwą,

Podlaną jadem, skomleniem, zjełczałą oliwą,

I rozumiem Twoje tutaj, pewne osamotnienie,

Ale cóż, geniusze tak mają. Takie ich losu zrządzenie…

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • wgryzam się w twoje DNA. dotyk i pieszczota – już na poziomie komórkowym. czym będzie ten ciemny portrecik, jakie skutki poniesie za sobą ów ślad wręcz wypalony palcami po wewnętrznej stronie powiek? bez obaw, niczym, czego mogłabyś żałować. to tylko rzeźba z drucików, pomniczek przedstawiający uśmiechniętego błazna z czarcimi szramami, z lisią mordą. i zachodzik słońca obserwowany przez okulary o przejrzystych szkłach, krystaliczność obrazu, drzewa i obłoki bez rozmazanych konturów.
    • @Migrena Ten wiersz to nastrojowy, liryczny poemat o miłości i transcendencji codzienności, napisany językiem miękkim, melodyjnym, pełnym światła i symboli natury. To wielka poezja kontemplacji, która  niesie spokój, dojrzałość i światło. Są  to w poezji współczesnej rzadkie wartości, a bardzo potrzebne w epoce rozdarcia i samych niewiadomych wyłaniających się zewsząd. To tekst z rodzaju tych, które łączą romantyczną wrażliwość z nowoczesną duchowością, czerpiąc z mistyki przyrody i z idei przenikania się bytu, pamięci i emocji. Jeszcze raz podkreślę- wielka poezja. 
    • Idę - a liście grają we mnie, jakby świat oddychał moim krokiem. Nie w powietrzu, nie na ziemi, lecz w tej cichej przestrzeni między myślą a wspomnieniem, gdzie rodzi się dotyk, zanim stanie się dłonią. Dziś świat patrzy półprzymkniętym okiem Boga, patrzy przez korony drzew jak przez mleczną błonę snu, a wiatr, ten stary włóczęga, maluje mi w duszy pejzaże, których nie znam, a które zawsze znałem. Widziałem Cię, nim Cię spotkałem - w odbiciu wody, w oddechu chwili, która jeszcze nie nadeszła. Twoje oczy - dwa pryzmaty, przez które świat po raz pierwszy poznaje szczęście. Idziemy - a czas nie ma odwagi nas dogonić. Wszystko w nas jest początkiem: szeptem, który dopiero chce być słowem, uśmiechem, który staje się światłem. W tym parku, który jest dziś oceanem myśli, trawy – żywym atramentem wspomnień, piszącym na falach cienia, ja staję się łódką niesioną przez prąd Twojego spojrzenia. Miłość nie trwa – ona oddycha, jak ziemia po deszczu, jak niebo po burzy, jak my po każdym spojrzeniu, które rozcina rzeczywistość i zszywa ją cichym, jesteś.  
    • @KwiatuszekDziękuję Ci bardzo Kwiatuszku. Przyznaję się, że tekst powstał po piwie, to taka iskra natchnienia. Obecnie jednak odchodzę od alkoholu i próbuję się odblokować na trzeźwo. Nie jest łatwo, dużo pracy przede mną, ale tym razem zaglądam w przyszłość z ciekawością.  Bardzo Ci dziękuję i pozdrawiam serdecznie. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...