proces

[marti krűger]

znam rozkład ulic,
każda z nich brzmi namolnie imionami.


umówiony za pięć wpół twego życia, tuż za rogiem
histerycznie cicho. powietrze gęste, stygnie. krzyk żurawi
rozkrusza przestrzeń, słowa nadchodzą bezszelestnie.


jesień spraw codziennych, zapalasz światło. trzeba płacić
za niebyt i cień na ścianie. dojrzale sobą zabarwiamy się,
mnożąc wyraźne ślady, dążąc do nieodzownej katastrofy.


teraz już mogę, możesz pocałować łatwo, mamy za sobą
nieustępliwość wiosny całą. zapamiętam zapach sadu.

[Vera_Ikon]

...bez analizowania i rozkładania na czynniki pierwsze, coś mnie w nim urzekło...

Bardzo dobrze zacząłeś. Dalej różnie, ale ogólny nastrój i namalowany obrazy odpowiadają mojemu nastrojowi... Więc ode mnie "+"

pozdr serdecznie
weronika

[Pan_Biały]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

jest masa dobrych zwrotów w tym zgrabnym chaosie,
zastałem wciągnięty w zakamarki słów i ciężko się uwolnić
wiersz jak mglisty Londyn z "zapachem sadu" w finale
pozdrowienia
r