Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

chwila

Magnetowit_R.
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Magnetowit_R.

Magnetowit_R.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

tak zmęczony sie czuje życiem
wiesz
ty chyba też
czas zareagować kochanie

tu lista pobożnych życzeń
kłania sie zerkając spode łba

bo chodzi o to by złapać oddech
zachłysnąć się
chwilą
nie rządzą reguły

za to może mieć wyłączność
na ciebie mnie nas

dzie_wuszka

dzie_wuszka

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



właściwie to utyka mi trzecia strofa. w pierwszej mamy pewien rys, otwarcie myśli. mechanizm moze dotyczyć wszystkiego - od miłości, aż po sprawki egzystencjalne. bardzo podoba mi się energia tej zwrotki, bo czas i proces został w niej tak spiętrzony, zmasowany, że potencjał jej jest o wiele większy, niż gdyby rozciągnąć tę myśl na cały wiersz. a więc już w pierwszej strofie jest wskazanie jakiegoś wyjścia, czy też nawet nie tyle wyjścia a potrzebny reakcji, zajęcia stanowiska wobec tego, co się wydarza. druga strofa (dwuwiersz) jest lekko ironicznym, lekko bezsilnym skwitowaniem pierwszej. pokazuje blokadę przez nadmiar możliwości. obezwładniajace uczucie, kiedy możliwości wyjść, sposobów reakcji, jest tak wiele, ze wyginają sie one w umyśle aż do granic absurdu i na dobrą sprawę, unieruchamiają, zamiast poruszać. mamy więc dzięki tym bardzo krótkim zwrotkom, fajnie, dynamicznie nakreślony aspekt przyczyny i skutku, a także stanów emocjonalnych na drodze od jednego do drugiego.
trzecia strofa w pewien sposób próbuje rozłożyć mechanizm i podać instrukcję obsługi, przy czym przekornie mówi "nie rządzą szczegóły", ale mnie się nie podoba ta niekonsekwencja tej strofy, która zaczyna mentorsko "bo chodzi o to..." a następnie tłumaczy, ze coś odbywa sie bez reguł. poza tym ma taki dziwny, nieco bluesowy ton, który mi, osobiście, nie przystoi w tym wierszu, bo to nie ta dynamika i nie ta energia.
Pointa jest fajna, bo w pewien sposób klamruje tę myśl z pierwszej strofy, kwituje ją bez rozwiązania, umacnia indywidualność odczucia,a także relacje między elementami - "nas"
Ja dordzałabym jeszcze przemyślenie, tak powoli, bez pośpiechu tej trzeciej strofy, bo wiersz jest fajny i podoba mi się w nim ta Twojość, która mnie ujęła na początku orgowania Twego :)
czułkiem :))
Magnetowit_R.

Magnetowit_R.

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

fajter słowa tez moze mieć chwilę zwątpienia i zmęczenia. moze tez brakowac mu pełni wykorzystania tej wolnej chwili, co z tym idzie pelnego wypoczynku. szybko zyje szybko spie szybko trawie szybko kocham sie szybko czytam szybko zapominam, szybko oddycham szybko wypoczywam;)

ogonki to nie orty, juz pisalem ze bym je wypieprzyl czasem na rzecz wizualnego utwardzenia fonetyki. wolno mi byc protoplasta;) choc pewnie juz ktos na to wpadl, jak na wszystko....

dzieki za odwiedziny i komentarze, lecterze nastepny bedzie w steampunk, pozniej lamparcia skóra i tarcza Huna (taki mix) pozdrowienia dla artystów

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Wiechu J. K.
      Jesienią…

      Przez Wiechu J. K. · Opublikowano

      @Kamil Olszówka Tak, należy im się cześć i chwała po wieki. Pozdrawiam!
    • Kamil Olszówka
      Jesienią…

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • tie-break
      Ciało to nie wszystko

      Przez tie-break · Opublikowano

      @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • Arsis
      Artemis plus jeden

      Przez Arsis · Opublikowano

      @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • Kamil Olszówka
      Cena za cierpienie…

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...