Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

paczka z żywnością

kunoichi
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

kunoichi

kunoichi

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

rysuję znaczki na ciele
chcę dotrzeć do ciebie
uwaga łatwo tłukące

wysyłam się po kawałku
i już nie wiem
w jakim kraju jest mnie więcej
co jeśli się pogubię
po drodze?

przyszedłeś wczoraj
poleconym
do rąk własnych
pamiętam jak rozrywałam ci
kopertę
teraz będę cię nosić w
torebce kieszeni staniku

kiedy dojdę
do ciebie
do siebie
będziemy się kochać
na chodnikach
i parapetach

nigdy nie śpij na podłodze
jak Yoko i John protestujemy
trzymaj mnie
za pośladki

a ja pod ubraniem
mam broń
pod bielizną
pod skórą
przeszukaj mnie
przeszukaj

Toby

Toby

Opublikowano
Opublikowano

[quote] trzymaj mnie
za pośladki



albo

[quote]a ja pod ubraniem
mam broń
pod bielizną
pod skórą
przeszukaj mnie
przeszukaj

kryształki :)


pzdr.
t.
Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano

A mi przypomniał historię o kobiecie, która przez całe życie nie wyjechała z rodzinnego miasteczka i żeby sobie to niejako zrekompensować, w testamencie zażyczyła sobie by ją poddano kremacji, prochy podzielono na kilkadziesiąt (niestety nie pamiętam dokładnie na ile) części i wysłano do kilkudziesięciu krajów, gdzie zostałyby zgodnie z miejscową tradycją pochowane.
I tak też się stało.

Pozdrawiam.

Sylwester_Lasota

Sylwester_Lasota

Opublikowano
Opublikowano

A kto powiedział, że nie?
Napisałem tylko, że to wysyłanie przypomniało mi taką historię, którą kiedyś przeczytałem bodajże w dodatku do 'wyborczej'.
Wracając do wiersza. Ciekawie prowadzi przez te pocztowo-erotyczne skojarzenia, chociaż miejscami wydaje mi się, że wymaga jeszcze przemyślenia i dopieszczenia :-), żeby było jeszcze lepiej.
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Konrad Koper
      Dwie fraszki o ptakach

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @Maciek.J

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • UtratabezStraty
      Dwa światy. cz.3 Konferencja

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • violetta
      Karmazynowe lasy

      Przez violetta · Opublikowano

      Nie ma to jak turkus morza:)
    • Migrena
      Lato mnie pochłania

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Migrena
      Milczenie

      Przez Migrena · Opublikowano

      Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...