Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Powiedziałem wszystko na początku
dalej musisz iść sam
niech prowadzi cię tęsknota

pamiętaj o trzech pierwiastkach
bo są zawsze w tobie
światło reszta jest przenośnią

lecz kochaj jedno ze względu na drugie

to jest właśnie wierność
rzeczy skończonych
którymi sam się staniesz

Podaruję ci jednego człowieka
dbaj o niego i bądź z nim
bo będzie celem twojej wędrówki

Opublikowano

tylko Bóg (czy przeznaczenie) może podarować nam człowieka, który jest celem wędrówki. W takiej formie kupuję pierwsza i ostatnią strofę, wyrzucam środek i jest nieźle- chyba nawet zapamiętam na dłużej .
Środek jest zbyt zagmatwany i po pierwszej wizycie po prostu nic w nim znalazłem.

Pozdrawiam Nikodem(Łukasz)

Opublikowano

Niestety czasami ludzie zapominają o ABC fundamentalnych wartości moralnych, nie wspominając już o DEF... itd.
Stety że w poezji można "przypomnieć", co się liczy i z tej to przyczyny wiersz ten uważam za bardzo wartościowy.

Opublikowano

Cieszę się, że ktoś z tego coś dla siebie wyjął ;

Zarzuty o moralizatorstwo jak najbardziej zrozumiałe. Ja takie wiersze piszę dla siebie - są pamiętnikiem, zapisem wędrówki. A tu wklejam, bo tak chcę.

Pozdrawiam i dziękuję za oceny.

Opublikowano

bardzo mi się podoba ten wiersz , i ''właściwie" mieści wszystko.
jedyne czego w nim brakuje to, że gdy dochodzi do odepchnięcia drugiego człowieka w tym rodzaju miłowania (a może to być miłość matki do dziecka, miłość ojca do dziecka, miłość dziecka do matki , miłość dziecka do ojca, miłość do ukochanej osoby itd.) to ma to swoje
przyczyny, których powinno się poszukiwać, i w których można znależć prawdę i kolejne przyczyny, by następne odepchnięcia nie były milczeniem i zawieszaniem,
człowiek, który tego sam nie chce rozumieć nie bedzie szczęśliwy, ale też nie może być w tym sam
jednak społeczeństwa lubią milczeć, bo im jest wygodniej, bo boją się, że wszystko przy napotkaniu niesmiałków moze się tylko zburzyć, a prawo nieraz nie umie do tego w ogóle podejść własciwie przez podjęcie próby rozumienia przyczyny.
wobec czego zamyka sie to na jednym poziomie, a potem inni tylko czekają na innych pożarcie

tak niestety wygłąda prawda, bo każdy chce dla siebie jak najlepiej i miłość na raz dwa trzy
zawsze się znajdzie
oj ślepota ludzka też nie ma granic

serdeczności
wiersz jest po to by myśleć

zła przyczyna => zła przyczyna, itd.......zły skutek
i jak się w tym nie pogubić tj. z takimi realiami , gdy na słowo prawdy już nikomu nie można zaufać
tak jak ten z niewielu oprócz ,, Malowanego obrazu łzami" przez Sfinksa i kilku innych zaledwie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Annna2 cześć i chwała bohaterom !!!!! Tym z Ak i NSZ. Na wiecznej warcie u stóp Boga.   Aniu --jesteś wielka !!!!
    • @Jacek_Suchowicz Jacek, rozumiem Twój nastrój i to, jak bardzo wiadomości potrafią przygnębić… U mnie dziś poezja gra inną melodię - taką, która pozwala na chwilę zapomnieć i odnaleźć oddech, nawet jeśli świat za oknem bywa trudny. Może to właśnie w takich chwilach warto sięgnąć po słowa, które nie ważą, nie dzielą, tylko łączą. Dziękuję, że jesteś - nawet gdy mamy różne perspektywy. @Migrena

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ale to raczej wierszem pozwalam sobie - bo mi tak pasuje - tam mam dużo przestrzeni, w życiu - malutko,  pozdrawiam serdecznie :)
    • "Panna Jaskółka z miastka Lulkowo,                 zamierza dobić targu na nowo. Ptaszka pragnie zatrzymać", by ród ptasi podtrzymać. Konsensus - robią jaja hurtowo.     @Nata_Kruk Podoba mi się Twój ptasi cykl, ale dlaczego, no dlaczego, nie AABBA? Pozdrawiam.
    • @Alicja_Wysocka Alicjio -- rezygnujesz z rozumu na rzecz serca. Świat wokół się rozmywa, zostaje tylko ty i ja -- i to wystarcza, by żyć w pełni. Czułe, bezwstydnie zakochane. Świetne.
    • Ona miała włosy jak ogień, a on śmiał się jak benzyna. Skradli motor z dachu motelu i pojechali tam, gdzie kończy się mapa. W ustach mieli sól, a między nogami -- lato. Lizał jej serce jak lody waniliowe, ona wgryzała się w jego sny jak dzika winorośl. Brat i siostra krwi, kochankowie bez metryki, bez prawa jazdy, bez przyszłości -- tylko dzikie oczy i skóra jak napięty żagiel. Zamiast walizek -- oddechy. Zamiast celu -- język świata. Plaża nie miała granic -- oni też nie. Śmiali się w twarz księżycowi, rozbierali się z rozsądku jak z ciuchów. Słońce pieściło ich językiem, a potem spali w cieniu wydm, jak dzikie psy, syci miłością, głodni jutra. Aż we śnie czyjś cień musnął stacyjkę, i przez mgnienie zniknęli – bez siebie, bez tchnienia, tylko z echem, co w pustce się kruszyło. Lecz zaraz, gdy świt dotknął rzęs, mówili sobie „na zawsze” z winem na ustach i piaskiem w zębach. Nikt ich  nie rozumiał -- i dobrze. Miłość była dzika. A dzikie nie musi się troszczyć o jutro. Na mapie zostali jak cień bez ciała -- piach we włosach, płonące serce, błękit wolności, który nie zna granic, i słońce, które nigdy nie gaśnie.      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...